பேசுவது தமிழா...

சர்வர் சுந்தரம் திரைப்படம். படத்துக்குள் ஒரு படப்பிடிப்புக் காட்சி. அறிமுக நடிகராக நாகேஷின் பாத்திரம். ரங்காராவ் இயக்குனர். மனோரமா அனாயாசமாக நுழைவார். அத்தனை அலட்சியமாக பேசத் துவங்குவார். நவரசம் என்பதை நாராசம் என்பார். வசனத்தைத் தனக்கு சாத்தியமான அளவிற்குக்  கொல்வார். ரங்காராவ் துடிதுடித்துப் போவார். 'மத்தவங்க படத்துல எப்படி வேணுமானா பேசும்மா, இது தமிழ்ப்படம், தமிழில் பேசு' என்பார்.  'போங்க சார் எனக்கு இப்படித் தான் தமிழ் பேச வரும்', என்பார் மனோரமா. அப்போது நாகேஷ் அசத்தலாக, " டைரெக்டர்  சார், எனக்கு ஒரு சந்தேகம்.  இந்தம்மா தமிழ் பேசுறதே போதுமே, நான் வேற எதுக்கு தனியா காமெடி பண்ண..." என்பார்.

எஸ் வி வேணுகோபாலன்

இப்படி 'காமெடி' நிலையில் கிண்டலடிக்கிற கதியில் காட்சி ஊடகத்தில் தமிழ் புழங்குவதைப் பார்த்துப் புழுங்கத் தான் வேண்டியிருக்கிறது. திரைப்படங்களானாலும் சரி, மக்கள் இன்று அதிகம் கண்ணுற்றுவரும் தொலைக்காட்சி ஊடகமானாலும் சரி தமிழ் கையாளப்படும் விதம் வேதனைக்குரியதாக இருக்கிறது. 

ஒரு காலத்தில் வேற்று மொழி, வேற்று மாநில அல்லது வேற்று நாட்டுக்காரராகக் காட்டப்படும் பாத்திரத்தை மக்கள் புரிந்து கொள்ள ஒரே இலகுவான வழி அந்த நடிகர் பேசும் தமிழ் வசனம் தான் என்று யாரோ ஒரு கற்பனை வளமிக்க நல்லவர் உருவாக்கிக் கொடுத்துச் சென்றிருக்கிறார்.  அதனால் தான் தமிழ் சினிமாவில் வெள்ளைக்காரரும்,   வடக்கிந்தியரும், மார்வாரியும் ஒரே 'டமில்' பேசுவதைக் காண வேண்டிய துரதிருஷ்டம் ஏற்பட்டது.  சென்னை  சவுகார்ப் பேட்டைக்குச் செல்பவர்களுக்குப் புரியும், எந்த சேட்டும் சினிமாவில் உசிலைமணி பேசுவது மாதிரியெல்லாம் தமிழ் பேசுவதில்லை என்று. 

காலப்போக்கில் தமிழைக் கொச்சை செய்து பேசுவதுதான் நாகரீகம் என்று ஆக்கி இருக்கிற நிலையில் நாம் செம்மொழியைக் கொண்டு வைத்திருக்கிறோம்.  அதன் இன்னொரு பரிணாமம் தமிழைச் சும்மா தொட்டுக் கொண்டு ஆங்கில விளாசல்களாகவே தாக்குவது.  இது சகிக்க முடியாத எல்லைகளை எட்டியிருப்பது தொலைக்காட்சிப் பெட்டிகளிலிருந்து அன்றாடம் நிரம்பி வழிகிறது. 

நிகழ்ச்சி அறிவிப்பாளர்கள் தொடங்கி, உரையாடல் நடத்துபவர்கள் வரை, தொலைக்காட்சியில் நல்ல தமிழில் பேசுவது ஏதோ தெய்வக்குத்தம் போலவும், செய்யத் தகாத செய்கை போலவுமாக நடந்து கொள்வதைப் பார்க்க முடிகிறது.  இவர்கள் இழுக்கிற இழுப்பில் இவர்களிடம் வந்து மாட்டிக் கொள்கிற பிரபலங்களும், பிரமுகர்களும்  இந்த மாயச் சுழலில் வந்து சிக்கிக் கொள்கின்றனர்.  அவர்களும் பெரும்பாலும் தொலைக்காட்சி தமிழில் பேசத் தொடங்கிவிடுகின்றனர். 

நேயர்களைத் தொலைபேசியில் அழைத்து அளாவளாவும் நிகழ்சிகளின்போது ஒற்றைத் தமிழ்ச் சொல்லாவது தட்டுப் படுகிறதா என்று கண்டறிய புதிய கருவியைத் தேடவேண்டும். எத்தனை சேஷ்டைகளைச் செய்து, எத்தனை விரசமான சைகைகளைக் காட்டிக் கொண்டு பேசவேண்டுமோ அப்படிப் பேச வலிய உருவாக்கப்படும் இத்தகைய நிகழ்ச்சிக்கான சூழலில் பேசும் மொழியும் அத்தனை திருகலோடே வந்து விழுகிறது.
ஏதோ மிகவும் அரிதான சொல்லைத் தவிர்க்கவோ, வெகு மக்கள் புரிதலுக்காகவோ அப்படி ஆங்கிலச் சொல்லைப் பயன்படுத்துகிறார்கள் என்று நினைத்தால் அது தவறு. மிகச் சாதாரணமாக மக்களது பேச்சு வழக்கில் இருக்கும் தமிழ்ச் சொல்லைக் கூட வேண்டுமென்றே தவிர்த்துப் பேசிக் கொண்டிருக்கும் புது பேச்சு வழக்கை தொலைக்காட்சி பரப்பி வருகிறது.

கொச்சைத் தமிழ், கோணல் தமிழ், கலப்புத் தமிழ் என்று புதுப்புது வடிவம் எடுத்தது ஒரு கட்டத்தில் பண்ணித் தமிழாகவும் ஒழித்துக் கொண்டிருக்கிற கொடுமையை நகைச்சுவையாளர்கள் சொல்லிச் சொல்லி ஓய்ந்துவிட்டனர்.  அதென்ன பண்ணித் தமிழ்....மொத்த பேச்சில் 'பண்ணி' என்ற ஒரு சொல்லைத் தவிர வேறு ஒரு தமிழ்ச் சொல் தப்பித் தவறிக் கூட இடம்பெறாது.   " ஸோ அண்ட் ஸோ அவைலபிளா?  காண்டாக்ட் பண்ணி,   இன்பார்ம் பண்ணி, புரோகிராம் கன்பார்ம் பண்ணி, கோ ஆர்டினேட் பண்ணி, இன்விடேஷன் பிரின்ட் பண்ணி, கலெக்ட் பண்ணி,  ரீச் பண்ணி, அப்ரிஷியேட்  பண்ணி ...."என்று நடக்கிற  இந்தத் தூரத்தில் தமிழின் கொடி எங்கும் பறக்கக் காணோம். செய்தி நேரங்களில் மட்டும் பெருமளவு தமிழ் உலகத்திற்குள் நின்று பேச முடிகிற போது, பிற நிகழ்ச்சிகளின் போது ஏன் இனிய உளவாக என்னென்னவோ கூறல்? 

இலக்கண சுத்தமாகவும், யாரும் புரிந்து கொள்ள இயலாத கடுந்தமிழ்ச்  சொற்களாகவும் பேசிக் கொண்டிருக்க வேண்டும் என்று சொல்லவில்லை.  துணிக்கடை என்று பலகை மாட்டி வைத்துவிட்டு உள்ளே புரோட்டாக் கடை நடத்திக் கொண்டிருக்கக் கூடாது அல்லவா...தமிழ் சானல் என்று அறிவித்துவிட்டுத் தமிழைத் தேடவைத்தால் என்ன செய்வது...

சமூகத்தின் போக்கைத் தாங்கள் பிரதிபலிப்பதாக அவர்கள் சொல்ல முற்படலாம்.  இந்தப் புள்ளியில் தான் இந்த விவாதத்தின் முடிச்சே இருக்கிறது. சமூகம் என்று எதை அவர்கள் குறிப்பிடுகின்றனர்.  எந்தப் பகுதியை அல்லது எந்தத் திரளை?  அதிகமான நேயர்களைச் சார்ந்து இவர்களால் இந்தக் கருத்துருவாக்கத்தை  முன்வைக்க முடியுமா என்றால் வாய்ப்பே இல்லை.  வாசிப்பின் தளத்திற்கோ, கல்வியின் உயர் நிலைக்கோ எட்ட இயலாத, குடும்ப ரீதியாகவும், சமூக-பொருளாதார  பின்புலம் காரணமாகவும் அதற்கெல்லாம் வாய்ப்பு மறுக்கப்பட்ட மனிதர்களே தொலைக்காட்சியைத் தொடர்ந்து பார்க்கும்   நேயர்களில் அதிகப் பங்கு வகிக்கிறார்கள் என்பதே உண்மை. அடுத்த வாதம் என்ன வைப்பார்கள்? மொழி என்பது என்ன, பேசுவது புரிவதற்கு மட்டும் தானே, அதை ஏன் பெரிதுபடுத்த வேண்டும்?

மொழி என்பது பேச்சுக் கருவி அல்லது கருத்துப் பரிமாற்ற சாதனம்  (Means of Communication) என்பது மட்டுமா,  அதற்கும் மேலாக ஒரு சமூகப் பயன்பாடு அதில் உண்டா என்ற விவாதம் நீண்ட காலமாகவே உண்டு.  இப்படியான கருத்துப் போராட்டங்களில் ஒருவர் எந்த நிலைபாட்டை எடுக்கிறார் என்பது அவரது சார்புத் தன்மையையும் சேர்த்து பிரதிபலிக்கும்.

தமிழ் வாசிப்பு உலகில் வார, மாத இதழ்களில் பல்லாண்டுகளாகக் கதை மாந்தர்களாக யார் அதிகம் இருந்தனர், யாரது வாழ்க்கை அதிகம் பேசப்பட்டது என்று கவனித்துவிட்டு, கடந்த இருபதாண்டுகளுக்கும் மேலான காலத்தில் அதில் ஏற்பட்டிருக்கும் பளீர் மாற்றம் என்ன என்று சிந்தித்தால் ஏராளமான செய்திகள் கிடைக்கும்.  ஆனாலும், ஒற்றை அடையாளமாக மேல்தட்டுப் பண்பாட்டைப் பொதுவில் திணிக்கும் அல்லது நிலை நிறுவும் சாதுரியமான போக்கை  இயல், இசை, நாடக வெளிகளில் நுட்பமாகக் காண முடியும். 

மொழியின் செயல்பாடு இதில் முக்கிய இடம் வகிக்கிறது.  அறுபதுகள், எழுபதுகள் வரையிலும் கூட குழந்தைகளுக்குத் தமிழ்ப் பெயர் சூட்டிக் கொண்டிருந்த சாதாரண மக்களிடையே கடந்த இருபதாண்டுகளுக்கு மேலாக வடமொழிப் பெயர் வைக்கும் ஆசை ஏன் ஏற்பட்டது என்பதை ஆராய வேண்டும்.  அது உண்மையில் ஆசையா,  உளவியல்  நெருக்கடியா, சமூக அவஸ்தையா என்று கண்டறிய வேண்டும்.  அடையாளம் காணப்பட்டுத் தங்களது சந்ததியர் அவமதிப்புக்குள்ளாகிவிடக் கூடாது என்ற எச்சரிக்கை உணர்வு ஊறிக் கொண்டிருக்கிறதா என்று தேட வேண்டும்.
இதன் கூறுகளில் இருந்து பேச்சு மொழியையும் கவனித்தால் விடைகளும், புதிய கேள்விகளும் பிறக்கும்.  திட்டமிடாதது போலவே அப்பாவித்தனமாகவே, இயல்பாகவே நமது நடை, உடை, பாவனைகள் பொருந்தாத தளங்களில் உலவிக் கொண்டிருப்பதன் வெளிப்பாடுகளில் ஒன்றுதான் காட்சி ஊடகங்களிலும் திமிறிக் கொண்டிருப்பது.

புதிய தாராளமயக் கோட்பாடுகள் அமலாக்கப் பட்ட தொண்ணூறுகளுக்குப் பிறகுதான் நிறைய தனியார் தொலைக்காட்சிகள் முளைத்தன.  சந்தையின் அடிப்படையாகப் பேசப்பட்ட விஷயம் போட்டி என்பது.  நடைமுறையில் என்ன நடக்கிறது ?  ஆதிக்க சக்தியுள்ள வர்த்தகர் என்ன சொல்கிறாரோ அதைப் போட்டியின்றி மற்றவர்கள் பின் தொடரவேண்டிய உலகம் தான் படைக்கப்பட்டிருக்கிறது.  தொலைக்காட்சி நிகழ்ச்சிகளுக்கும் இப்படியான முன் மாதிரி படைக்கப்படுகிறது. 

மனிதர்களது வாழ்வாதாரங்களில் மட்டுமல்ல, உலகமயத்தின் நெரிக்கும் கரங்கள் அவர்களது பண்பாட்டுத் தளத்திலும் புகுந்து விளையாடுகிறது.  பயிர்களின் தன்மையை, நிலங்களின் பசுமையை நாசப் படுத்துபவர்கள் உடல் நலக் கூறுகளில் செய்யும் அத்து மீறல்களை, உளவியல் தளங்களிலும் உணரவியலாத வண்ணம் செய்து கொண்டிருப்பது விவாதத்தில் இருக்கும் விஷயம்.  நுகர்வுத் தன்மை, கேளிக்கை அம்சம், ஓய்வு நேரப் பயன்பாடு......என விரியும் அம்சங்கள் பலவற்றிலும் மனிதர்களை தாராளமயப் போக்கு அலைக்கழித்துக் கொண்டிருக்கிறது.  மொழி இதில் முக்கிய தாக்குதலுக்கு இரையாகிறது.

மொழியின் வாழ்க்கை, மொழியின் வளர்ச்சி, மொழியின் வீழ்ச்சி என்பது மொழியுடையதானது மட்டுமல்ல என்பதே மொழியியலாளர்கள் சுட்டிக் காட்டி எச்சரிப்பது.  மொழியின் ஆதிக்கம் பற்றி நாம் புரிந்து கொள்கிற போதே, மொழியின் அடிமைத் தனத்தையும் உணர முடியும்.

ஜனநாயகத்தின் வேர், தனி மனிதர்கள் சுதந்திர சிந்தனையோடும், சுய மரியாதையோடும் வாழ இடம் பெற்றுத் தந்திருப்பது.   தற்காப்புக்கான தேடலில் சொந்த மொழி பேசவே கூச்சமுறும் அவலம்,  தவிர்த்துவிடத் துடிக்கும் கொடூரம், நழுவிப் போய்க் கொண்டிருக்கும் கேவலம் போன்றவை பாதிப்பது மொழியை மட்டுமல்ல.  அது கொடையாக  வழங்கியிருக்கும்  பரந்து விரிந்த ஒரு பண்பாட்டை, இன்னொரு முறை  உருவாக்க  சாத்தியப்படாத இலக்கிய வளத்தை!  இந்த பாதிப்புகள் சிதைப்பது ஊடும் பாவுமாக உள்ள ஜனநாயகத் தன்மையை!

சர்வர் சுந்தரம் திரைப்படத்தில் தவறாகத் தமிழைப் பேசுவதை வைத்து நகைச்சுவை செய்திருந்தனர்.  சம காலத்திலோ, நல்ல தமிழைப் பேசுபவரைத் தான் நையாண்டிப் பாத்திரமாக்கிக் கொண்டிருக்கின்றனர்.  தமிழை வைத்து வாழப் பழகிக் கொள்பவர்கள், தமிழை மட்டும் வாழ விடக் கூடாது என்பதில் தெளிவாக இருக்கின்றனர் போலும்.