எனக்கும் அவளுக்கும் இருபத்தோரு வயது!

“கூப்பிட வர்றீங்களா”மழை மேகம் அடர்ந்த நேற்றைய சாயங்காலம் பள்ளியிலிருந்து அம்மு போன் செய்தாள். ஈரக்காற்றோடு இருண்டிருந்த வெளி எந்நேரமும் மழை வருமெனச் சொல்லியது. வீட்டிலிருந்து அம்மு பணிபுரியும் பள்ளி இரண்டு கி.மீ தூரமாவது இருக்கும். பைக்கில் பாதி வழி செல்வதற்குள் அனேகமாய் நனைய வேண்டி இருக்குமெனத் தோன்றியது. “மழை வரும் போலிருக்கே, ஆட்டோ பிடித்து வந்துவிடேன்” என்றேன் சோம்பலுடன். “அதெல்லாம் வராது, நீங்க வாங்க” எனச் சொல்லி உரையாடலை முடித்துக் கொண்டாள்.

எரிச்சலோடு புறப்பட்டேன். நினைத்தது போலவே கொஞ்சதூரம் செல்வதற்குள் தூற ஆரம்பித்தது. போகப் போக துளிகளின் வேகம் மேலும் பெருக, பள்ளியை நெருங்குவதற்குள் நிறைய நனைந்து போனேன். என்னைப் பார்த்து அம்முவும் நனைந்துகொண்டே வந்தாள். சொன்னதைக் கேட்காமல், இப்படி அலைக்கழித்து விட்டாயே எனப் பார்த்தேன். “ஸாரி”  சொல்லிக்கொண்டே பைக்கின் பின்னால் உட்கார்ந்தாள். விறைப்புடன் வண்டியை நகர்த்தினேன். “ரொம்ப நனைஞ்சுட்டீங்களோ” என்றாள். “நாந்தான் சொன்னேன்ல.... கேட்டாதானே?” வார்த்தைகளின் தொனியில் என் கோபத்தையெல்லாம் காட்டினேன். அவளிடம் பதிலில்லை.

தூறல் அடர்ந்து, கொட்ட ஆரம்பித்தது. “இப்ப பாரு. சொன்னா கேக்கணும்” அடக்கமாட்டாமல் எரிந்து விழுந்தேன். “இப்ப என்ன?” என்றாள். “என்னவா, ரொம்பத் திமிரு ஒனக்கு” என்றேன். சிரித்தாள். “எதுக்கு சிரிக்கிறே. கடுப்பக் கெளப்பாதே” என்றேன் “பின்னால் உக்காந்திருக்கிறது, கல்யாணமாகி  ஒங்களோட குடும்பம் நடத்துற அம்முன்னு நெனைக்காம, கல்யாணத்துக்கு முன்னால நீங்க காதலிச்ச அந்த அம்முன்னு நெனைச்சுப் பாருங்க. இந்த மழையே வேற மாதிரி இருக்கும்” என்றாள். கொஞ்ச நேரம் அமைதியானவன், பிறகு வாய்விட்டு சிரிக்க ஆரம்பித்தேன். வானமும் பெருஞ்சிரிப்பாய் சிரித்தது.

இப்படியாக, இருபத்தோரு வருசம் பயணம் செய்து முடித்திருக்கிறோம் இன்றோடு! காலம் வெயிலும் மழையுமாய் பெய்துகொண்டு இருக்கிறது.