மாதவராஜ் பக்கங்கள் 15

 

பாராளுமன்றத் தேர்தலோடு ஓய்வெடுக்கப் போன ஜெயலலிதா திரும்பவும் வந்து அறிக்கை வாள்களைச் சுழற்ற ஆரம்பித்து விட்டார். முல்லை பெரியாறு, ஸ்பெக்டராம் ஊழல், உலகத்தமிழ் மாநாடு  என்று விர் விர்ரென சத்தங்கள் கேட்கின்றன. அறிக்கைகளின் அரசரை இவைகள் எதுவும் செய்துவிட முடியாது. அவரது ஆயுதக்காப்பகத்தில் ஓரு கோடி அறிக்கைகள் இருக்கின்றன. அவர் பாட்டுக்கு எடுத்து விட்டுக்கொண்டே இருக்கிறார். ”நீ யோக்கியமா” “நீ மட்டும் யோக்கியமா” இந்த முட்டல் மோதல்களை பார்த்து பார்த்து, கேட்டு கேட்டு, சலித்து சலித்துப் போனாலும் மக்கள் மீண்டும் அதை நோக்கி ஈர்க்கப்படுகின்றனர். தங்களை வாட்டும் பிரச்சினைகளையும், அதற்கான தீர்வுகளையும் யோசிக்காமல் சுவராசியமான மனநிலைக்கு நகர்த்தப்படுகின்றனர். இவர்களை விட்டால் ஆளில்லை என்பதாய் சூழல் உருவாக்கப்படுகிறது. இந்த  ‘ஒத்தையா ரெட்டையா’விலேயே காலம் கடந்து கொண்டிருக்கிறது.

 

‘புன்னகைக்கும் பிங்கி’ ஞாபகமிருக்கிறதா. இந்தியாவுக்கு இன்னொரு ஆஸ்கார் வாங்கித் தந்த ஸ்மைல் பிங்கிதான். அந்த குட்டிப்பெண் இப்போது ஒன்றும் புன்னகைக்கவில்லை. ஆஸ்கார் பரிசு விழாவுக்கு லாஸ் ஏஞ்செல்ஸ் சென்று வந்த பெண் இப்போது உத்திரப்பிரதேச மாநிலத்தின் மிர்சாபூர் மாவட்டத்தின் அரசு அலுவலகங்களின் படிக்கட்டுகளில் ஏறி இறங்கிக் கொண்டு இருக்கிறார். அவரோடு ராம்பூர் தபாயைச் சேர்ந்த பெரியவர்களும் சென்று கொண்டு இருக்கின்றனர். குடிநீர் முதல் எந்த அடிப்படை வசதியுமற்ற தங்கள் கிராமங்களுக்கு எதாவது செய்ய முடியுமா என்கிற வேட்கை அவர்களுக்குள் இருக்கிறது. தங்கள் கிராமத்தை உலக வரைபடத்தில் காட்ட வைத்த அந்தப் பெண்ணுக்கு கிடைத்த பேரை உபயோகித்து ஒரு அங்குலமாவது தங்களை உயர்த்திக் கொள்ள முடியாதா என அந்த மக்களுக்கு ஒரு கனவு இருக்கிறது. தூண் விட்டு தூண் என்னும் அரசின் அலைக்கழிப்பால் சோர்ந்து போகாமல் பிங்கி நடந்து கொண்டு இருக்கிறார். தன் மண்ணுக்கு எதாவது செய்ய வேண்டும் என ஆசைப்படுகிறார் பிங்கி. ஆஸ்கார் ’புகழ்’ மற்றவர்கள் என்ன செய்து கொண்டு இருக்கிறார்கள்.

 

“நான் யாரையும் புகழ்ந்ததே இல்லை. அனேகமாக எனது விமர்சனத்திற்கு ஆட்படாத தலைவர்களோ, மனிதர்களோ தமிழ்நாட்டில் இல்லை. எனக்கிருக்கிற ஆச்சரியமெல்லாம் என்னை இவர்கள் புகழ்ந்துகொண்டே இருப்பதுதான். அப்போதும் சரி, இப்போதும் சரி. எவ்வளவு நல்லவர்கள் நீங்கள். எல்லோரையும் இகழ்ந்துகொண்டே இருக்கும் ஒருவனை, புகழ்ந்துகொண்டே இருப்பதை விட உயர்ந்த குணம் வேறு இல்லை. எனவே உங்கள் அன்புக்கு நன்றி பாராட்டுகிறேன். அறியாமையால் உங்களை நான் இகழ்ந்திருக்கலாம். அறிந்து கொண்டதினால் நீங்கள் புகழ்ந்திருக்கலாம். “

இப்படி பேசியிருப்பவர் எழுத்தாளர் ஜெயகாந்தன். நக்கீரன் பத்திரிகை வெளியிட்ட ஜே.கே பவளவிழா மலர் வெளியீட்டு விழா ஏற்புரையில்.

 

சமீபத்தில் அதிர்ச்சியும், ஆச்சரியமும் மிக்க விஷயம் ஒன்றை இணையத்தின் மூலம் அறிய நேர்ந்தது.  இலட்சம் இலட்சமாக மக்களைக் கொன்று பெரும் இனவெறி கொண்டவனாய் சித்தரிக்கப்படுகிற ஹிட்லர் ஒரு ஓவியர் என்னும் செய்திதான் அது. அவர் வரைந்த படங்களும் இணையத்தில் கிடைக்கின்றன. அருமையாக இருக்கின்றன. இப்படி ஒரு கலைமனம் கொண்டவனுக்குள் மனிதர்களை அப்படி கொன்று குவிக்கும் இரக்கமற்ற கல்மனம் இருந்தது என்பது புதிராக தெரிகிறது.  நண்பர் ஒருவரிடம் பேசிக்கொண்டு இருக்கும்போது அவர் “அந்தப் படங்களை எல்லாம் பாருங்கள். ஒரு விசித்திரம் உண்டு” என்றார். எனக்குப் புரியவில்லை. ”அவரது ஓவியங்களில் ஒரு மனிதரைக் கூட நீங்கள் பார்க்க முடியாது. எல்லாம் நிலப்பரப்புகளாகவே இருக்கும். அதுதான் அவனுக்கு தன்  நிலப்பரப்பை விரித்துக்கொண்டே செல்ல வேண்டும் என்கிற வெறி!” என்றார். உண்மைதான். ஹிட்லரின் ஓவியங்களில் மனித முகங்கள் இல்லை! அவருக்கும் இல்லை!!

 

புஷ் மீது செருப்பு வீசப்பட்டதும், உலகம் முழுவதும் ஆரவாரத்துடன் கொண்டாடப்பட்டதும் அனைவருக்கும் தெரியும். நேற்று அதுகுறித்த சில கார்ட்டூன்களை  இந்த இணையத் தளத்தில் பார்த்தேன். வாய்விட்டு சிரிக்க வைத்தன. நீங்களும் ரசிக்க.....

 

 

 

அவர் அனுப்பிய குட்டிக்கதையை இங்கு பதிவிட்டதில் உற்சாகமாகிவிட்டார் போலும் பொன்ராஜ். பல செய்திகளையும், ஜோக்குகளையும் அனுப்பிக் கொண்டு இருக்கிறார். அதில் சார்லி சாப்ளிளின் புகழ்வாய்ந்த சொற்றொடர்கள் என்னைக் கவர்ந்தன. அவை இதுதான்:

• இந்த உலகில் எதுவும் நிரந்தரமல்ல, நமது துயரங்களும்தான்.
• நான் மழையில் நடந்து செல்லவே ஆசைப் படுகிறேன். ஏனென்றால் என் கண்ணீர் மற்றவர்களுக்குத் தெரியாது.
• உங்கள் வாழ்க்கையில் மிகவும் வீணடிக்கப்பட்ட நாள் எதுவென்றால், நீங்கள் சிரிக்க மறந்த நாளே!

இரண்டாவது சொற்றொடரிலிருந்து இன்னும் மீள முடியவில்லை.