எனக்குள் இருக்கும் அவனைக் கொல்லட்டும் அது!

 

கல்யாணமான புதிதில் நவம்பர் ஒண்ணாம் தேதி, எனது வங்கி  முகவரிக்கு ஒரு பிறந்தநாள் வாழ்த்து வந்திருந்தது. திறந்து பார்த்தேன். அழகான பூக்கள் அதில் இருந்தன. அம்முதான் அனுப்பி இருந்தாள். வீட்டில் வைத்து சொல்லாமல், இப்படி ஆச்சரியம் தரவேண்டும் என நினைத்திருக்க வேண்டும். ரசித்துவிட்டு வேலையில் மறந்து விட்டேன்.

சங்க அலுவலகம் எல்லாம் சென்று வீட்டிற்கு செல்லும்போது இரவாகி விட்டது. நானாக எதாவது சொல்லுவேன் என நினைத்திருக்க வேண்டும். கொஞ்ச நேரம் கழித்து ஏமாந்துபோய் அவளாக கேட்டாள். “பிறந்தநாள் வாழ்த்து உங்களுக்கு வந்திருந்ததா”வென கேட்கும்போது அவள் குரல் கம்மியிருந்தது. அப்போதுதான் எனக்கு ஞாபகம் வந்தது. அதை அவள் கேட்காமல், நாமேச் சொல்லாமல் போய்விட்டோமே என்று எரிச்சல் வந்தது. “ஒண்ணும் வரவில்லையே” என்றேன். பதற்றத்துடன் “வரல்லியா.... நான் அனுப்பியிருந்தேனே” என்றாள்.

இந்த இடத்திலாவது அவளை சமாதானப்படுத்த முயன்றிருக்க வேண்டும். எனது மறதி, அவளுக்கு ஒரு சின்ன சந்தோஷத்தைத் தரமுடியாத இயலாமை எல்லாம் எனக்குள் அடைந்திருந்தது. “ஆமா... இத வீட்டிலேயே சொல்லியிருக்கலாமே... ஒரு கார்டு அனுப்பனுமாக்கும்” என்றேன். துடித்துப் போனாள். “அப்ப கார்டு வந்துச்சா...” என்றாள் தழுதழுத்து. “ஆமா... பெரிய பிறந்த நாள்... இப்படியெல்லாம் கொண்டாடனுமாக்கும்” என்றேன் வீராப்புடன். “எனக்கு ஒங்க பிறந்தநாள் பெருசுதான்.... நா ஒரு முட்டாள்...” என அழ ஆரம்பித்தாள். அவளை சமாதானப்படுத்த முடியவில்லை அன்று முழுவதும்.

ஒவ்வொரு நவம்பர் 1ம் தேதியும் இந்த ஞாபகம் வந்து கொல்கிறது. ‘என்னடா மனுஷன் நீ’’ என்று அவமானமாய் உணர்கிறேன். ‘ஒனக்குல்லாம் ஒரு காதல், ஒரு கல்யாணம்’ என்று என்னையே கேட்டுக் கொள்கிறேன். ஆண் என்னும்  அகங்காரம் பிடித்த, அழுகிய மனிதனாய் என்னை நானே பார்த்துக் கொள்கிறேன். பிறப்போடு ஒட்டியிருப்பதை, பிறந்தநாளில் அறிவது சரிதான். எனக்குள் இருக்கும் அவனைக் கொல்லட்டும் அது.

 

பத்து வருடங்களுக்கு முன்பிருக்கும். ஒரு அக்டோபர் 31ம்தேதி மாலையில் சாத்தூரிலிருந்து திருச்செந்தூர் அருகில், காயாமொழிப் பக்கத்தில் இருக்கும் செங்குழி என்னும் எங்கள் சொந்த ஊருக்கு அம்மாவைப் பார்க்க சென்றேன். கோவில்பட்டியில் இறங்கி தூத்துக்குடி பஸ்ஸுக்கு காத்திருக்கும்போது எழுத்தாளர் கோணங்கியை பார்த்தேன். அப்படியே கைகளை அகல விரித்து, வாய்விட்டுச் சிரித்தபடி கட்டிக்கொண்டார். பிரியம் வந்தால், அப்படி நெகிழ்ந்து போகிறவர் அவர். “டீ சாப்பிடுவோம்” என அழைத்தார். பேசிக்கொண்டே இருந்தார்.

திடுமென ஞாபகம் வந்தவராய் “எங்க போறீங்க...” என்றார். சொன்னேன். ”என்ன திடீர்னு அம்மாவைப் பார்க்க...?” என்றார். “நாளைக்கு என் பிறந்தநாள். அம்மாவைப் பார்த்துட்டு வந்துரணும். அவ்வளவுதான்” என்றேன். எல்லா பிறந்த நாட்களுக்கும் அப்படிச் செல்வதில்லை. சிலதடவை அப்படித் தோன்றும். என்னையே உற்றுப் பார்த்து விட்டு, என் கைகளை கெட்டியாய் பற்றிக்கொண்டார். அதில் அவர் சொல்ல வந்த எல்லாமும் இருந்தது.

சட்டென்று “நாளைக்கா பிறந்தநாள்?” என கேட்டார். ஆமாம் என்றேன். “நவம்பர் ஒண்ணா” என்றார். ஆமாம் என்றேன். “என்னப்பா... இது” என்று ஆச்சரியப்பட்டவர், “எனக்கும் நாளைக்குத்தான் பிறந்த நாள்” என்றார். “இதைக் கொண்டாடனுமே என்றார். அவருடன் அந்த நேரத்தில் மதுவருந்த வேண்டும் என ஆசை வந்தது. “இல்ல... கோணங்கி, ஊருக்குப் போய் அம்மாவைப் பார்க்கணும்...” என்றேன். “ம்... பரவாயில்ல... இன்னொரு டீ சாப்பிட்டும் கொண்டாடலாம்” என்றார். பேசிப் பேசி மேலும் இரண்டு டீக்கள் சாப்பிட்டு, நேரம் ஆகிவிட்டதையறிந்து, அவரிடமிருந்து பிரிந்தேன்.

அதன்பிறகு தூத்துக்குடி வழியாக ஊருக்குச் செல்ல முடியாது. திருநெல்வேலி சென்று, திசையன்விளைக்குச் செல்லும் கடைசி பஸ்ஸைப் (அதற்கு காட்டுத் திருநெல்வேலி என்று ஒரு பேர் உண்டு) பிடித்து ஊரில் இறங்கும்போது மணி இரவு பதினொன்றே முக்கால் இருக்கும். அந்த சின்ன ஊர் முழுவதும் அசையாமல் மூச்சு விட்டுக் கிடந்தது. வாசலில் நின்று  அம்மா  என்றேன். “யப்பு...  மாதவா...”  என்று  அவசரமாக  எழும்  சப்தம்  கேட்டது.         “அம்மா... மெல்ல வாருங்கள்’ என்றேன். வருவதை  அம்மாவிடம் சொல்லியிருக்கவில்லை. லைட்டைப் போட்டு, கதவைத் திறந்து, என்னைக் கட்டிப் பிடித்து முத்தம் தந்தார்கள். சிரித்துக்கொண்டே “எம்புள்ளைக்கு நாளைக்கு பொறந்த நாளுல்லா. எங்கயிருந்தாலும் நல்லாயிருக்கணும்னு சாமிய வேண்டிக்கிட்டு இருந்தேன். நீயே வந்துட்ட...” என ஒரே சந்தோஷம் அம்மாவுக்கு. இதைக் கொடுக்கத்தானே வந்தேன். ”யப்பு... இனிப்பா கொடுக்குறதுக்கு ஒண்ணுமில்லய ஒனக்கு” என்றவர்கள் கொஞ்சம் சீனியைத் தந்து, தண்ணீரும் தந்தார்கள். அந்த இனிப்பு இருக்கிறது அம்மாவின் நினைவாக மட்டும் இன்று.

பிறந்தநாட்களில் இப்போது கோணங்கியும் நினைவுக்கு வந்து விடுகிறார். அவருக்கு பிறந்த நாள் வாழ்த்துச் சொல்ல காலையிலிருந்து போன் செய்துகொண்டு இருக்கிறேன். சுவிட்ச் ஆப் செய்துவிட்டதாக ஒரு பெண் சொல்லிக்கொண்டு இருக்கிறார்.

 

நேற்று இரவு சரியாக பனிரெண்டு மணிக்கு என் மகள் எனக்கு ஒரு பேனாவைத் தந்து பிறந்த நாள் வாழ்த்துச் சொன்னாள். அவளுக்கு என் அம்மாவின் பேரைத்தான் வைத்திருக்கிறேன். உற்சாகமாய் எனது இன்னொரு வருடம் ஆரம்பிக்கிறது.......

 

“பிடித்தவர், பிடிக்காதவர் ஏழு” என்னும் நேற்றைய பதிவில் சில மாற்றங்கள் செய்துள்ளேன். வாசித்து விட்டீர்களா? இந்தத் தொடர் விளையாட்டுக்கு மேலும் மூவரை அழைத்துள்ளேன்.