அங்காடித் தெரு

குறைகள் இருப்பினும், ‘அங்காடித் தெருவை’ தமிழின் முக்கிய படங்களில் ஒன்றாகச் சொல்லலாம். இன்னும் சிறப்பாகவும், அழுத்தமாகவும் சொல்லியிருக்கலாமே என்ற ஆதங்கம் வந்தபோதிலும், இயக்குனர் வசந்தபாலனை தூக்கி வைத்துக் கொண்டாடலாம்.

அதேச் சண்டைகளையும், அதே காதல் குலுக்கல்களையும் நிரப்பி கூச்சநாச்சமில்லாமல் “இட்ஸ் எண்டயர்லி எ டிஃபரண்ட் மூவி” என உளறிக்கொட்டுபவர்களை நோக்கி “பாரடா, பாரடா..... இதோ கதை, இதோ வாழ்க்கை, இதோ சினிமா... பாரடா” என உக்கிரமாக வெளிப்பட்டு இருக்கிறது இந்தப் படம். தினம்தினம் பார்த்தும் பாராமல் கடக்கும் மனிதர்களை “எங்கே போகிறீர்கள்” என உலுக்கி நிறுத்துகிறது. ‘இந்தியா வல்லரசாகும் நாள் தொலைவில் இல்லை’, ‘நாட்டின் பொருளாதாரம் வளர்ச்சிப் பாதையில் செல்கிறது”, ‘இந்தியாவின் முகம் மாறுகிறது” என நகரத்தின் பளபளப்புகளையும், உயரம் உயரமான கட்டிடங்களையும் காட்டி மார்தட்டிக் கொண்டிருப்பவர்களின் செவிட்டில் ஓங்கி அறைகிறது.

பொருட்கள் வாங்க வருபவர்களை அங்கிருப்பவர்கள் சிரித்துக்கொண்டேதான் வரவேற்பார்கள். குளிர்பதனம் செய்யப்பட்ட அந்தப் பெரிய கட்டிடங்களிலிருந்து தெருவுக்கும் கூட சில்லென்று காற்று வீசும். அதில் நனைந்தபடியே உள்ளேயும், வெளியேயும் நெரிசலில் சிக்கி கூட்டம் அலைபாய்ந்து கொண்டு இருக்கும். மனிதர்களை கன்ஸ்யூமர்களாக்கி புழுக்களாய் நெளிய வைத்திருக்கும் நவீன உலகின் குறியீடாகவே ரெங்கநாதன் தெருக்கள் இருக்கின்றன. அங்கே  ஒரு தமிழ்ச் சினிமாவின் இயக்குனர் இதயசுத்தியோடும், காமிராவோடும், சில நிர்ப்பந்தங்களோடும்  நுழைந்திருக்கிறார். அந்தக் கட்டிடங்களுக்குள் இருக்கிற புழுக்கமும், வெக்கையும் துயரங்களோடுக்  கசிவதைக் காணமுடிகிறது. 

உள்ளே இருந்த ஒரு பணிப்பெண் நேற்று செத்து விழுந்த வாசலில் இன்று ஒரு கோலம் சிரிக்கிறது. அதையும் இன்று சில பணிப்பெண்களே வரைந்து கொண்டு இருக்கின்றனர் தங்கள் தோழியை நினைவில் சுமந்தபடி. ‘கடைப்பிடிக்க வேண்டிய விதிகளை’ மீறியதால் மேலாளரிடம் அடிவாங்கி வெளியே வந்து, ‘இந்த புடவையை பாக்குறீங்களா, இந்தக் கலர் பிடிக்குதா பாருங்க” என்று குரல் வீசி வியாபாரம் செய்ய முடிகிறது அவர்களால். தெருவில் கொட்டப்பட்ட அட்டைப் பெட்டிகளும், பைகளும், தும்புகளும் காற்றில் சுருண்டு சுருண்டு அலையும் இரவின் தெருவில், சக்கைகளாய் உறங்கச் செல்கின்றனர் அதுவரை நின்றுகொண்டும், நடந்துகொண்டும் வேலைசெய்தவர்கள். தங்குமிடத்தில் அன்று வந்து குவிந்திருக்கும் கடிதங்களில் தங்கள் பெயர் இருக்கிறதா என தொலைதூரத்து வீட்டு நினைவுகளோடு தேடுகிறார்கள். நகரம் வெளிச்சங்களால் நிரம்பி இருக்கிறது. என்ன மனிதர்கள் இவர்கள். என்ன வாழ்க்கை இது. என்ன நகரம் இது. இட்டமொழி கிராமத்தின் தேரி மண்ணில் விளையாடி மகிழ்ந்த சிறுவர்களை இந்த ரெங்கநாதன் தெரு எப்படியெல்லாம் சிதைத்துப் போடுகிறது.

சந்தையில் பண்டமும், பணமுமே முக்கியம். சரக்கிற்கும், பண்டத்திற்கும் கிடைக்கும் மரியாதை உழைப்புக்கு இல்லை. அதிகாரம், செல்வாக்குகளோடு காரில் அழுக்குப் படியாத உடையோடு வந்து இறங்கி மரியாதை பெறுகிறது பணம். அரசின் தூண்கள் அவைகளுக்கு காவலும், சேவகமும் புரிகின்றன. அபிமான நடிகை, நடிகர்கள் பண்டத்தை வாங்க வைக்க ஆடுகின்றனர்,  பல்லிளிக்கின்றனர். எங்கெங்கோ உள்ள கிராமங்களில் எதிர்காலம் நிச்சயமற்ற குடும்பங்களிலிருந்து பதின்மப் பருவத்து ஆண்களும், பெண்களும் நகரத்தின் இந்தப் பெரிய கட்டிடங்களில் வேலை செய்ய வருகிறார்கள். கனவுகளும், பொறிகளும் நிரம்பிய நாட்கள் பொருட்களை எடுத்தும், வைத்தும், கண்பித்தும், அடுக்கியும் கலைந்து போகின்றன. அதில் மலரும் ஒரு காதலின் வழியே வாழ்வின் பயம், அழகு, குரூரம், நம்பிக்கை எல்லாம் சொல்லப்படுகிறது. வாழ்ந்து பார்த்து விடுவது என்னும் வேகத்தையும், வெப்பத்தையும் மனிதர்கள் இழக்காமல் இருக்கிறார்கள். துரத்தப்பட்டு, உருக்குலைந்த நிலையிலும் “நா உன்ன இப்பவே கல்யாணம் பண்ணிக்கிறேன்” என அவன் அவளிடம் சொல்லும் காட்சியில் தியேட்டரே கைதட்டி ஆரவாரிக்கிறது. நம் கண்களில் ஈரம் படர்கிறது. அந்தப் பெரிய கட்டிடங்களுக்கு வெளியே வாழ்க்கை இருக்கிறது என காமிரா, உயரே உயரேச் செல்கிறது.

இயக்குனருக்கு உள்ள மிகபெரும், பலமும், சவாலும் கதைக்களம் தான். அவ்வளவு பேர் வந்துசெல்கிற ஓரிடத்தை முழுமையாகவும், அங்கு பணிபுரிபவர்களின் ஒட்டுமொத்த  வாழ்வையும் பார்வையாளர்களுக்குள் செலுத்துவதாய் காட்சிகள் அமைய வேண்டும். இரண்டரை மணி நேரத்துக்குள் இது சாத்தியமில்லையென்றாலும், அப்படி ஒரு உணர்வை ஏற்படுத்துவதாய் காட்சிகள் அடுக்கப்பட வேண்டும். ஒரு சிலரின் மூலம் ரெங்கநாதன் தெருவின் கதையைச் சொல்வது சிரமமே. அதைச் செய்யத் துணிந்திருக்கிறார். எலக்டிரிக்  டிரெயினில் டிப்டாப்பாக வந்து, வேறு உடை மாற்றி, பொதுக் கழிப்பறை முன்னால் உட்கார்ந்து காசு வசூலிப்பவன்,  பொருட்களை தெருவில் விற்கும் உடல் ஊனமுற்றவன், அவன் மனைவி, வெள்ளைத் தாடியும், குல்லாவும் அணிந்து வரும் பெரியவர் என பல்வேறு குணாதிசியங்களோடு சித்திரத்தைத் தீட்ட முனைந்திருக்கிறார். நினைத்தவரை சாதிக்க முடியவில்லையென்றாலும், ஓரளவுக்கு முன் சென்றிருக்கிறார். அதுவே பெரும் அதிர்வுகளை ஏற்படுத்துவதாய் இருக்கிறது. இன்னும் அந்தத் தெருக்களில் சொல்வதற்கு எவ்வளவோ கொட்டிக்கிடப்பதையும் சுட்டிக்காட்டிச் செல்கிறது. அதுதான் இந்தப் படத்தின் தாக்கம் எனச் சொல்ல வேண்டும்.

இது ரெங்கநாதன் தெருவின் கதை மட்டுமல்ல. இந்த தேசத்தின், இந்த காலத்தின் கதை. நகரங்களின் அதிகாலைகள் எல்லாம் இலட்சக்கணக்கில் இப்படியான இளைஞர்களை விழுங்கியபடியே விடிகின்றன. சூரியன் உதிப்பதையும், மறைவதையும் அவர்கள் ஒருநாளும் பார்த்திட முடியாமல் சபிக்கப்பட்டுப் போகிறார்கள். உண்ணவும், உடுக்கவும், உறையவும் முடிகிற அவர்களுக்கு, மூச்சுவிட முடியாத வாழ்விடங்களே கிட்டுகின்றன. ஈவு இரக்கமற்ற முறையில் காயப்படுத்தப்படுவதற்கும் அவர்கள் பழகிப் போகிறார்கள். எதிர்காலம் எப்போதும் அவர்களுக்கு அருகில் இல்லை. இவை எல்லாவற்றையும் ‘அங்காடித் தெரு’ சொல்கிறது.

படத்தில் பல காட்சிகள் மனதை விட்டு லேசில் அகலாது. பிளாட்பாரத்தில் தூங்கும் குழந்தை ஒன்று தாயிடமிருந்து விலகி சாலையில் விழுந்து அழுவது, ‘உன்னை அடிப்பான். எனக்கு, மாரைப் பிடிச்சான்’ என்று நாயகனிடம் சொல்லும் நாயகியின் முகம் மாறுவது, ‘எப்பணே ஊருக்கு வருவே’ என்னும் தங்கையின் குரல், முன்பின் தெரியாத அசாமுக்கு வீட்டு வேலைக்குச் செல்லும் அந்தச் சின்னப்பெண்ணிடம் உள்ள தைரியம், கோடவுனிலிருந்து பரிதாபமாக நாயகி அழைத்து வரப்படும்போது பின்னணிச் சுவற்றில் நடிகை சினேகா சிரித்துக்கொண்டு இருப்பது என சொல்லிக்கொண்டே போகலாம். வசந்தபாலனும், அவரது குழுவினரும் அழுத்தமாக தடம் பதித்து இருக்கின்றனர்.

படத்தில் சில முக்கிய இடங்களில் சித்தரிப்புகளும், நடிப்பும் ஒருவித நாடகத்தன்மையோடு வந்திருக்கின்றன என்பதையும் சொல்லத்தான் வேண்டும். எல்லோரும் கத்தி கத்திப் பேசுகிறார்கள். வார்த்தைகளின் அழுத்தம் அடர்த்தியாக இருக்கவில்லை. காட்சியினூடாக மேலும் பயணிக்க விடாமல், அங்கங்கு தடுத்து நிறுத்தப்பட்டு வேறு வழியில் அழைத்துச் செல்லப்படுவது போல உணர்வு சில தருணங்களில் ஏற்படுகிறது.  ஒரு சினிமாவாக பார்க்கும்போது தெரியும் இந்தக் குறைகள், தமிழ்ச்சினிமாவாக பார்க்கும் போது தெரியாது. நாயகனாக வருபவர் நன்றாக நடித்திருந்தாலும் நாயகியாக வரும் அஞ்சலி அற்புதமாக நடித்திருக்கிறார். சந்தோஷம், கோபம், துயரம் எல்லாம் வாழ்வின் தருணங்களாய் அப்படியே அவரிடம் வெளிப்பட்டு இருக்கின்றன. ‘கற்றது தமிழ்’படத்திலும் மறக்க முடியாதவராய் வருவார். தமிழ்ச்சினிமா அவரையும் ஆடவைத்து, செல்லூலாய்ட் பொம்மையாக்கி விடக்கூடாதே என்ற பதற்றமும் இருக்கிறது.

படத்தைப் பார்த்தவர்கள் இனி ரெங்கநாதன் தெருவுக்குள், அடுக்குமாடி ஸ்டோர்களுக்குள் செல்லும்போது புடவைகளையும், சட்டைகளையும், பாத்திரங்களையும் தாண்டி, அவைகளை எடுத்துத் தருகிற மனிதர்களை உற்று பார்ப்பார்கள். வெளியே, “கண்ணாடி, கைக்குட்டை... ” என்று குரல் எழுப்பும் முகங்களை கூர்ந்து கவனிப்பார்கள். அவர்களுக்குள் என்ன கதைகள் இருக்கின்றன, எந்த ஊரிலிருந்து வந்திருப்பார்கள் எனத் தேடுவார்கள். நுகர்வோர்கள் கொஞ்சமாவது, சில கணங்களாவது  மனிதர்களாய் தங்கள் இயல்புநிலைக்குத் திரும்பிச் செல்வார்கள். அதுவே பெரிய விஷயம்தான். இந்தப் படத்திற்கு பெரும் வெற்றிதான்.