வண்ணங்களாய் நிறைந்தவன்!

 

இந்திய விமானப்படையில் இருபது வருடங்களாக பணிபுரிந்து முடித்தபோது, தனது முப்பத்தொன்பதாவது வயதில் எதிர்காலம் இனி சாத்தூர்தான் என்று நிச்சயம் செய்து கொண்டான் அவன். தொடர்ந்து இராணுவத்தின் ஒரு அங்கமாக இருந்து சொந்தங்களை, நெருக்கமானவர்களை, முக்கியமாக மனித சமுத்திரத்தை விட்டு விலகி இருக்க அவனால் முடியவில்லை. தனக்கென்று, தனக்கு விருப்பமான ஒரு தொழிலை ஏற்றுக்கொண்டு சாத்தூரில் தன் மனைவி, அற்புதமான இரண்டு குழந்தைகளோடு குடிபுகுந்தான்.

 

 

ஒரே வீட்டில் இருபது வருடங்களாக வாழ்ந்து, திடுமென திசைக்கொன்றாய் பறந்துவிட்ட பிறகு, எப்போதாவது காலத்தின் மடியில் தலைவைத்துப் படுத்து அந்த இழந்த நினைவுகளை அசைபோட்டுக் கிடந்த எனக்கு அது பெரும் சந்தோஷம் தந்தது. ”ஏல... மாது...”  என என்னை உரிமையோடு அழைத்த என் தம்பியின் குரல், திரும்பவும் நான் வாழ்ந்து கொண்டிருந்த ஊரிலேயே, மிக அருகில் கேட்கத் தொடங்கியது. எங்கள் வீட்டில் அவன் தான் கடைசி. ’குட்டியப்பூ’ என்றுதான் சொல்வோம்.

 

 

அவனைப்பற்றிச் சொல்ல எவ்வளவோ  இருக்கிறது.  எழுதும் திராணி இல்லை இன்னும் எனக்கு. அருமைத் தோழன் காமராஜ் (அடர் கருப்பு) அவனைப்பற்றி , செப்டம்பர் 2005ல் ஒரு கட்டுரை எழுதினான். அதை இன்று உங்களோடு பகிர்ந்து கொள்ள வேண்டும் போலிருக்கிறது.

 

ராணுவத்திலிருந்துத் திரும்பிய எல்லோருமே சாமானியர்களிலிருந்து சற்று அலாதியாகத் தெரிவார்கள். அதிர்ந்து சிரிக்கத் தெரியாதவர்கள். நுண்ணிய அழகுகளை சிலாகிக்கத் தெரியாதவர்கள். ஒரே உடல்மொழியோடு வாழ்நாளை செலவழிப்பவர்கள். சீப்பில் தங்கிவிடுகிற தலைமுடியால் ஒழுங்கு குலைந்து போனதாய் கருதி தண்டனை கொடுக்கத் தயாராகுபவர்கள். இறுக்கமானவர்கள். இப்படியான மாஜி ராணுவர்களின் மேலுள்ள மரபார்ந்த மதிப்பீடுகளை தனது சிரிப்பால் துடைத்தெறிந்தவன் அவன். அவனும் ஒரு முன்னாள் விமானப்படை வீரன்தான்.   ஒரு கம்ப்யூட்டரோடும், ஒரு காமிராவோடும், நிறைய நம்பிக்கைகளோடும் சாத்தூருக்கு நிரந்தரமாகக் குடி வந்தான். தேசீய நெடுஞ்சாலை கிழித்துப்போட்ட நகரத்தின் மையப்புள்ளியில் தனக்கொரு தளம் அமைத்துக் கொண்டான். ஆதன் பேர் ’ராஜ் டிஜிட்டல்’.     அவன் உட்கார்ந்திருக்கிற சுழல் நாற்காலியின் பின்னால் ஒரு ஓவியம் இருக்கும். இருளும் ஓளியுமான அதில் இரண்டு கிராமத்துப்பெண்கள் கூடை பின்னிக்கொண்டிருக்கிற செவ்வியச் சித்திரம் உள்ளுக்குள் பிரவேசிக்கிற யார் கண்ணையும் இழுக்கும். ஒரு டிஜிட்டல் ஸ்டூடியோவில் தைல வண்ண ஒவியம் பார்வைக்கு வைக்கப்பட்டிருப்பது எதிர் வினோதம். அது எங்கு கிடைக்கிறது என்று கேட்டபோது, “என்னிடம் கிடைக்கும்” எனச் சொல்லிவிட்டு பலமாகச் சிரித்தான். அதை அவன் அண்ணன் மாதவராஜும் ஊர்ஜிதம் செய்தான். பின்னர் ஒரு கல்யாண நாளுக்காக மாதவராஜூக்கு ஒரு ஒவியம் பரிசளித்தான். வியப்பும் கூடவே மயிரிழையில் ஒரு சந்தேகமும் தொங்கிக் கொண்டு இருந்தது.     ரத்ததானக்கழக நிதிக்காக சாத்தூரில் ஒரு கலை நிகழ்ச்சி நடத்த ஏற்பாடு செய்த வேளையில், அதற்கான விளம்பர பேனர்கள் வரைய தீர்மானித்தோம். அந்த மாஜி ராணுவ வீரன் கையில் தூரிகையும், வண்ணங்களும் பொங்கியதைக் கண்டு என் கருத்தும் கணிப்பும் மாறியது. இனிமை நிறைந்த குரலில் பாடல்கள் பாடுவதும், ஹிந்திப்பாடல்களைப் பாடி வரிவரியாய் அர்த்தம் சொல்வதும், அதில் பளிச்சிடுகிற கவிதை வரிகளின் மீது கூடுதல் ரசனை ஏற்றுவதும் அவனது முத்திரைகள்.     வாழ்க்கைத் தேவைகளுக்காக ஓளிர்ந்த அவனது கம்ப்யூட்டர் திரையின் ஓய்வு நேரங்களில் கொஞ்சம் இலக்கியத் தேடல்களுக்காகவும் ஒதுக்கப்பட்டது. அவனது சீருடை எண்ணங்களில் வானவில்லின் வண்ணங்கள் தெரிய ஆரம்பித்தன. மனதுக்குப் பிடித்துப் போகிறவர்களின் தோளில் கைபோட்டு, ராணுவக்காலங்களின் நினைவுகளைப் பகிர்ந்து கொள்வான். ஒரு கைதேர்ந்த கதைசொல்லியின் நேர்த்தியோடு விவரிப்பதைக் கேட்டுக்கொண்டே  இருக்கலாம். அப்போது முகபாவங்கள் மாறுவது ஒரு தனி நடிப்பைப் போலிருக்கும்.     கொஞ்சம் கொஞ்சமாக அந்த ராஜ் டிஜிட்டல் அறை எங்கள் தொழிற்சங்கத்தின் கிளை அலுவலமாக, ரத்த தான கழகத்தின், எழுத்தாளர் சங்கத்தின் சந்திப்பு நிலையமாகவும் இயங்க இடம் கொடுத்து, அந்த இயக்கங்களோடு தானாகவே இணைந்து கொண்டான். ‘குட்டியப்பூ’ என்று மாதுவாலும், ராஜ் சார் என்று மற்றவர்களாலும் அழைக்கப்பட்டு இறுதியில் தோழன் என்றும் அறியப்பட்ட அவனுக்கு ‘தனஞ்ஜெயராஜ்’ என்று பெயர் இருந்தது. அது அவனது குடும்பத்தாருக்கும், அதிகாரபூர்வ டாக்குமெண்ட்களுக்குமாக சுருங்கிப் போயிருந்தது. அவன் ஒரு ஓவியன். பாடகன். கம்ப்யூட்டர் கலைஞன். கிரிக்கெட் ஆட்டக்காரன். இப்படி பன்முக அடையாளங்களால் சாத்தூருக்கு வந்த நாலே வருடங்களில் ஒரு பெரும் கூட்டத்தை சம்பாதித்து இருந்தான்.     உற்சாகம், உழைப்பு, வேகம் நிறைந்தவனாக வாழ்ந்ததனால் அவன் பொருட்டு யாரும் கழிவிரக்கம் கொள்வதை சுத்தமாக நிரகரித்தவன். தூரத்துச் செய்திகளாகவும், முகம் திருப்பிக் கடந்து போகிற நிகழ்வுமான சாலைவிபத்து அவனுக்கு சம்பவித்தது. அவன் கடந்து போன மனிதர்கள் மீதும், காலங்கள் மீதும் கெட்டியான அடர் வண்ணத்து நினைவுகளாக விட்டுச் சென்றிருக்கிறது அது. ஜனனமும், மரணமும் வாழ்க்கையை ஆரம்பித்து முடித்து வைக்கிற ஒரு வரிக்கணக்கான போதும், நினைவுகள் மட்டும் காலத்தாலும் கழிக்க முடியாத, தீராது அழுத்துகிற பாரம்.     வேலை, வீடு, குடும்பம், ஓய்வு என்கிற நிப்பந்திக்கப்பட்ட வாழ்க்கை ஆயாசமாகிற தருணங்கள் எல்லோருக்குள்ளும் அவ்வப்போது முளைக்கும். அப்போது சாய்ந்து கொள்கிற ஒரு தோள் தேடும். அது எப்போதுமே நண்பர்களிடத்தில் மட்டுமே விரிந்து கிடக்கும். கிராமத்துச் சாவடிகள், பாலத்துச் சுவர்கள், டீக்கடை பெஞ்சுகள், ஆளரவமற்ற கட்டாந்தரைப் பொட்டல்கள் என அவரவர் சூழல்களுக்கேற்ப நெருக்கமான இருக்கைகள் போடப்பட்டு இருக்கும். பேசிக்கொண்டும், பாடிக்கொண்டும், அதிக நேரங்களில் மௌனங்களோடும் கனவுகள் மேல் பயணம் செய்யலாம். அப்படிப்பட்ட இடங்களில் ஒன்றாக ’ராஜ் டிஜிட்டலை’ அவன் திறந்து வைத்திருந்தான். இன்று பூட்டிகிடக்கிற அந்த அறைக்குள் சில புத்தகங்களோடு, நெஞ்சம் விம்முகிற பாடல்களும், தீராத நட்பும், சந்தோஷமும் நிறைந்து கிடக்கிறது. அவன் மட்டுமில்லை.

 

 

குட்டியப்பூவும் நானும்

இன்று, ஆகஸ்ட் 23ம் தேதியோடு, அவன் இறந்து நான்கு வருடங்கள் ஆகின்றன. விபத்துக்குப் பிறகு, அவன் உடலிலிருந்து எடுத்த பொருட்களில் அவன் கட்டி இருந்த , சிதைந்து போன வாட்சை நான் வைத்திருக்கிறேன். இன்று காலை எடுத்துப் பார்த்தேன். காலை 7.27ல் அப்படியே நின்று கொண்டு இருக்கிறது.

 

 

*