அப்பாவிகளாய் இருப்பது எத்தனை ஆபத்தானது!

ஒருதடவை உயர்ந்த புல்வெளிப் பிரதேசத்தில் செம்மறியாடும், அதன் குட்டியும் மேய்ந்து கொண்டிருந்தன. பசியோடு வானில் வட்டமிட்டுக் கொண்டிருந்த கழுகு அந்த செம்மறியாட்டுக் குட்டியை நோட்டமிட்டுக் கொண்டிருந்தது. இரையை தூக்கிச் செல்ல மெல்ல கீழிறங்கி தாழப் பறந்தது. அப்போது அதே எண்ணத்தில் இன்னொரு கழுகும் வட்டமிட ஆரம்பித்தது. இரண்டு கழுகுகளும் பகை கொண்டு ஒன்றை ஒன்று தாக்கிக் கொண்டன. வான்வெளியில் அதன் மூர்க்கமான சத்தங்கள் பரவின.

செம்மறியாடு அண்ணாந்து பார்த்தது. தன் குட்டியைப் பார்த்து சொன்னது: “இந்த விசித்திரத்தைப் பார்த்தாயா? இந்த இரண்டு பெரிய பறவைகளும் ஒன்றோடு ஒன்று சண்டையிட்டுக் கொள்கின்றன. இவ்வளவு பெரிய வானம் இவைகள் பறக்கப் போதுமானதாக இல்லையா? என் அருமைக் குழந்தையே, பிரார்த்தனை செய், இந்த பறவைகளிடத்து அமைதி திரும்ப பிரார்த்தனை செய்”

குட்டியும் அது போன்றே, இதயபூர்வமாக கடவுளிடம் வேண்டிக் கொண்டது.

கலில் கிப்ரானின் இந்தக் கதை மிக உயர்ந்த இடத்திலிருந்து கேட்கிறது. சகல இடத்திலும் அன்பையும், அமைதியையும் விரும்புகிற எளியவர்களின் ஆன்மாவிலிருந்து எழுந்த பாடல் போலவும் ஒலிக்கிறது. பகைவனுக்கும் அருள்வாய் நன்னேஞ்சே என்னும் பாரதியின் குரலையும் அடையாளம் காண முடிகிறது.

ஆனால், வஞ்சகமும், சூழ்ச்சியும், வேட்டை வெறியும் கொண்டவர்களிடம் இந்த மொழியால் உரையாட முடியுமா எனத் தெரியவில்லை. இதோ காங்கிரஸும், பிஜே.பியும் சண்டையிட்டுக் கொண்டு இருக்கின்றன. மக்கள் பார்த்துக் கொண்டு இருக்கிறார்கள்.அப்பாவிகளாய் இருப்பது எத்தனை ஆபத்தானது!

 

*