ஒவ்வொரு வாசத்துக்கும் ஒரு நினைவுண்டு!

சாயங்காலம் திடுமென மேகங்கள் அடர்ந்து வர, வெளியெல்லாம் சிலிர்த்த காற்றுடன் லேசாய் இருண்டது.
கொப்பளிக்கும் வெயிலில் அவிந்து கிடந்த உடல் இதமாக, மனசு நெகிழ ஆரம்பித்தது.
மெல்லிய தூறலில் எழுந்த மண்வாசனை, மூழ்கிப் போயிருந்த என் பால்யத்தை கத்திக்கப்பலோடு மீட்டுக் கொண்டு வந்தது.
ஒவ்வொரு வாசத்திலும் ஒரு நினைவு உறங்கிக் கொண்டிருக்கிறது என்றே படுகிறது.
கருப்பட்டி வாசனையில், செம்மண்ணோடு பனைவோலை சடசடக்க என் ஊரே திரண்டு வரும்.
லிரில் சோப்பில் திருமணக் காலத்தின் புதிய நாட்கள் வெட்கம் விட்டு சிரித்து வரும்.
சாளை மீன் கொதிக்கும் போது, உச்சி முகரும் செங்குழி ஆச்சி வாஞ்சையோடு அருகில் வருவார்கள்.
பால் குடித்த தம்ளருக்குளிருந்து, ஒரு குழந்தையின் உதடும் கன்னமும் பூவாய்த் தீண்டும்.
மல்லிகையும், முல்லையும் சேர்ந்து கொண்டால், மாரியம்மன் கோயில் திருவிழாக் காலத்து பெண்கள் சிரிப்போடும், கொலுசுச் சத்தங்களோடும் என் தெருவில் நடப்பார்கள்.
விபூதி, சீயக்காய், பன்னீர் என ஒவ்வொன்றின் வாசனையிலும் ஒரு நினைவு உறங்கிக் கொண்டு இருக்கிறது.
புத்தகத்தின் வாசனையில் மட்டும் காணாத ஒன்றைத் தேடிக் கரைந்து போகிறேன் எப்போதும்.

0000

நண்பர்களே!
இது எனது 200வது பதிவு.

 

*