அவளது ஜன்னல்

அப்போதே வந்து சொல்லி விட்டுப் போய் விட்டார்கள். இன்னுங் கொஞ்சம் நேரத்தில் ஆபரேஷன் தியேட்டருக்கு அழைத்துச் செல்ல வந்து விடுவார்கள். அவர் என்னையே பார்த்துக் கொண்டு இருந்தார். மூத்தவனையும், இளையவனையும் அணைத்துக் கொண்டு அம்மா எதோ சொல்லிக் கொண்டு இருந்தார்கள். அவர்களை இருவரும் வீட்டிலேயே இருக்கட்டும் எனச் சொல்லி இருந்தேன். அம்மாவைப் பார்க்க வேண்டும் என அழுது இருக்கிறார்கள்.

ஜன்னலில் ஒரு சிட்டுக்குருவி வந்து உட்கார்ந்து விட்டுச் சென்றது. லதாவின் ஞாபகம் வந்தது. “நான் என் ஜன்னலை மூடியே வைத்திருக்கிறேன். யார் வீட்டுக்கும் போகப் பிடிக்கவில்லை. யாருடனும் பேசப் பிடிக்கவில்லை’என திடுமென இரண்டு வாரத்துக்கு முன்பு வந்த அவளது கடிதம் எனக்குள் பெரும் மௌனத்தை நிரப்பி விட்டிருந்தது. ஹாஸ்டலில் 32ம் அறையைக் காலி செய்யும்போது வேகமாகப் போய் ஆணியால் அலமாரிச் சுவரில் லதா, பிரியா என அவள் எழுதி வைத்தது இந்த ஐந்து வருடங்களில்  அழியாமல் இருக்குமா என்று தெரியவில்லை.

ஸ்டிரெச்சரோடு மூன்று நர்சுகள் வந்து விட்டார்கள். அவர் என்னருகே வந்து கையைப் பிடித்தார். “என்ன.. இது.. அபார்ஷன் தானே செய்யப் போகிறேன்... செல்லங்களா, அம்மா இப்ப வந்துருவேன்” சொல்லி ஸ்டிரெச்சரில் படுத்துக் கொண்டேன்.

மயக்க ஊசி போட்டு நினைவு தப்பிய அந்த வினாடியில் வேண்டினேன். “கடவுளே... இந்தக் குழந்தை இப்படியே என் லதாவின் வயிற்றில் போய் உட்கார்ந்து கொள்ளட்டும்”. கண்களில் இருந்து வழிந்த ஈரக்கசிவை உணர்ந்ததோடு சரி.

 

*