மாதவராஜ் பக்கங்கள் 1

சென்ற ஞாயிற்றுக்கிழமை சாயங்காலம் அருப்புக்கோட்டையில் தமிழ்நாடு முற்போக்கு எழுத்தாளர் கலைஞர் சங்கத்தின் சார்பில் ‘மக்கள் திரை இயக்கம்’ என்னும் நிகழ்ச்சி நடைபெற்றது. அதில் பேச அழைத்திருந்தார்கள். உள்ளூரில் காளிமுத்து என்பவர் இயக்கியிருந்த ‘தேசீய விருது’ என்னும் குறும்படம் திரையிடப்பட்டது. மிகச்சாதாரண காமிரா, நேர்த்தியற்ற இசைப் பின்புலம், தெளிவற்ற எடிட்டிங் எல்லாவற்றையும் மீறி படம் பார்வையாளர்களை ஊடுருவியது. படம் முழுக்க ஒரு கிராமத்தில், கவனிப்பாரற்ற ஒருச் சின்ன கட்டிடத்தில் இருக்கும் தொடக்கப் பள்ளியில் படிக்கும் மாணவர்களின் முகங்களாய் மாறி மாறி காட்டப்படுகின்றன.  உரையாடல்களே இல்லை. பள்ளியில் அவர்கள் உட்கார்ந்திருப்பது, பாடங்களை அவர்கள் கவனிப்பது என காமிரா பேசிக்கொண்டே இருக்கிறது. குளோசப் காட்சிகளில் அந்தக் கண்களில் மின்னும் கனவுகளை நாம் வாசிக்க முடிகிறது. முள் அடித்து விறகு சுமந்து பிழைக்கும் குடும்பத்தில் இருந்து கல்வி படிக்க வந்த சிறுவனின் உடலில் உள்ள காயங்களையும், சிராய்ப்புகளையும் மீறி அந்த சிறுவனும் கரும்பலகையை பார்த்துக் கொண்டு இருக்கிறான். பள்ளி விழாவில் அவன் முதல் மாணவனாய் தேறியதற்கு கிராமத்துப் பெரியவர் எதோ ஒரு பரிசை வழங்குகிறார்கள். அனைவரும் கை தட்டுகிறார்கள். படம் இவ்வளவுதான். தேசீய விருது என்று இயக்குனர் எதைச் சொல்ல வருகிறார் என்பது புரிகிறது.

எனக்கு அந்தப் பையனின் நிலையில்தான் இயக்குனரும் இருப்பதாகப் பட்டது. வசதிகளும், வாய்ப்புகளும் இருந்தால் காளிமுத்துக்களும் தேசீய விருதுகளை தமிழ்ச்சினிமாவுக்கு வாங்கித்தரத்தான் செய்வார்கள்.

0000

கடந்த இரண்டு நாட்களாக கோவில்பட்டியில் ஆரம்பித்து, தூத்துக்குடி சென்று, திசையன்விளை வரை எங்கள் கிராம வங்கிக்கிளைகளுக்கு சுற்றுப்பயணம் செய்து வந்தோம்.
காலையிலேயே புறப்பட வேண்டி இருந்ததால் டி.வி செய்திகள் பார்க்கவில்லை. கோவில்பட்டி தாண்டி எட்டையபுரத்துக்குள் நுழையும்போது போனில் பேசிய நண்பர் ஒருவர் சொல்லித்தான் கலைஞரின் திடீர் உண்ணாவிரதம் தெரியும். ‘நான் அசைந்தால் அசையும் அகிலம் எல்லாமே’ என்னும் அளவுக்கு நண்பரின் குரலில் தெரிந்த பரபரப்பு கண்ணெதிரே  எங்கும் தெரியவில்லை. எல்லாம் அது அது பாட்டுக்கு இயங்கிக் கொண்டு இருந்தன. இடையில் கீழ ஈரால் என்னும் சின்ன ஊரில் டீக் குடித்தோம். கடையில் ஒருவர் கேட்டார் “கருணாநிதி உண்ணா விரதம் இருக்காராமே”. நான் சுவராஸ்யமாகி அவர் பக்கம் திரும்பினேன். டீ ஆற்றிக் கொண்டு இருந்தவர் மிகச் சாதாரணமாகச் சொன்னார்: “அவரு எல்லா எடத்துக்கும் போக முடியாதுல்லா... அதான் இருந்த எடத்துல இருந்தே பிரச்சாரம் செய்றாரு” டீக்குடித்துக் கொண்டு இருந்த எனக்கு புரை ஏறியது.

0000

காரில் பயணம் செய்கிறபோது  எனக்கும் அண்டோவுக்கும் இலங்கைத் தமிழர் பிரச்சினை பற்றிய விவாதம் தொடர்ந்து கொண்டே இருந்தது. யுத்ததின் கோரக் காட்சிகளை வருத்தத்துடன் பகிர்ந்து கொண்டோம். விடுதலைப்புலிகள் மீதான என் விமர்சனம் மட்டும் அவனுக்குப் பிடிக்கவில்லை. மிகவும் உணர்ச்சிவசப்பட்டு பேசினான். நாற்பதைத் தாண்டிய எங்களில், அவன் இருபத்தைந்தை நெருங்கியவனாய் இருந்தான். அருகிலிருந்த சட்டையப்பன் இலங்கைப் பிரச்சினை குறித்த விஷயங்களை ஆதியிலிருந்து குறிப்பிட்டு, விடுதலைப்புலிகளின் நடவடிக்கைகள் எப்படியெல்லாம் தவறாக இருந்தன என்பதையெல்லாம் பட்டியலிட்டார். எதையும் அண்டோ வாங்கிக் கொள்கிற மனோ நிலையில் இல்லை. “அண்ணா, நீங்களுமா” என்று என்மீது வருத்தப்பட்டான். “அங்கே செத்துக் கொண்டு இருக்கிறார்கள்... நீங்கள் இப்படி பேசிக்கொண்டு இருக்கிறீர்கள்..” என்று சாடினான். அவன் குரலும், வேகமும் எனக்குப் பிடித்தது. எனக்குத் தெரிந்ததை அல்லது புரிந்ததை நான் சொல்லிப் பார்த்தேன். ஒருக் கட்டத்தில் கூட வந்தவர்கள் “இப்ப நீங்க ரெண்டு பேரும் இத நிறுத்துறீங்களா இல்லியா” எனச் சத்தம் போட்டனர்.

ஒரு கிளையில் நுழைந்து பேசிக்கொண்டு இருந்தோம். வாடிக்கையாளர்களின் கூட்டம் அதிகமாய் இருந்தது. நகைக்கடன் பகுதியில் ஒரு அம்மா கையில் இரண்டு சின்னக் கம்மல்களோடு பாவம் போல நின்றிருந்தார். என்னைப் பார்த்ததும் எதோ அதிகாரி என நினைத்து “சார் பேங்குக்கு வந்து ரெண்டு மண்ணேரம் ஆவுது. இங்ஙனேயே நிக்கிறேன். கொஞ்சம் சொல்லுங்க சார்“ என்றார்கள். “சரிம்மா” என்றுவிட்டு, அப்ரைசரிடம் பேசினேன். அவர் ஏற்கனவே கொடுத்திருந்த டோக்கன்களை காட்டினார். அந்த அம்மாவிடம் போய் “எந்த ஊரு” “என்ன பண்றீங்க” என்று விசாரித்துக் கொண்டு இருந்தேன். பேச்சுவாக்கில் “என்னம்மா இலங்கையில நிறைய தமிழர்களை கொன்னுட்டாங்க, தெரிமா” என்றேன். “ஆமா, சார்...சொன்னாங்க.. நகைக்கு எடை போட்டு எவ்வளவு கிடைக்கும்னு சொல்லுங்க சார். ஒரு ஆயிரத்து ஐநூறு  வேணும்,  மெட்ராஸ்ல படிக்கிற பையனுக்கு அனுப்பனும்” என்றார்கள். என்ன படிக்கிறான் என்கிற விபரத்தைக் கேட்டுவிட்டு  “என்னம்மா. அவ்வளவு பேர அங்கக் கொல்றாங்க.. அதை ரொம்பச் சாதாரணமா பேசுறீங்க” என்று கேட்டேன். “அட போங்க சார்.... இங்க அவ அவ செத்துச் செத்துப் பொழைக்கிறா...நாளைக்கு என்னச் செய்ய எங்கிறது உயிர வதைக்கு... எங்களைப் பத்தி யார் சார் கவலைப்படறாங்க..” என்று சட்டென்று குரல் உயர்த்திச் சொல்லவும் அமைதியானேன். நல்லவேளை, அண்டோ பக்கத்தில் இல்லை. சுற்றிலும் பெண்களும், ஆண்களும் ஏதேதோ கவலைகளோடு நின்றிருப்பதாய்த் தெரிந்தது. அவரவர் வாழ்க்கை, அவரவர் பிரச்சினைகள், அவரவர் கவலைகள்.

0000

பயணங்களின் போது அருகில் இருக்கும் நகரத்தில் உள்ள லாட்ஜில் இரவுகளில்  தங்குவது என்றாகிவிட்டது. சமீபத்திய அனுபவம் முக்கியமான விஷயம் ஒன்றைச் சொல்லிக்கொண்டு இருக்கிறது. லாட்ஜை புக் பண்ணி, ”வாங்க சார்” என்று நகர்ந்த ரூம் பாய் பின் தொடர்ந்தோம். ஒரு அறையைத் திறந்தான். சட்டென்று மூடி அடுத்த அறை நோக்கி போனான். “என்னப்பா” என்றேன். “இப்பத்தான் ரூமை காலி பண்ணியிருக்காங்க... ஒழுங்கு படுத்தணும்” என்றான். அருகில் வந்த நண்பர் மூடிய அந்தக்  கதவைத் திறந்து பார்த்தார். போர்வைகளும், தலையணைகளும் தாறுமாறாய்க் கிடந்தன. தரை முழுவதும் சிகரெட் துண்டுகளும், தீக்குச்சிகளும்.  மேஜையில் மதுபாட்டில்கள் சரிந்திருக்க, அறையே கசக்கிப் பிழியப்பட்டதாய்த் தெரிந்தது. ரூம்பாய் இரண்டு ரூம்கள் தள்ளி இன்னொரு அறையைத் திறந்து பார்த்தான். அருகில் போய் நின்றேன். அறை கலையாமல், கலங்காமல் இருந்தது. மேஜை மீது வாடிய ஒரு முழம் பூவும், இரண்டு ஹேர்பின்கள் மட்டும் இருந்தன. அமைதியும், லேசாய் பவுடர் வாசமும் மிதந்தபடி இருந்தன. “சார்.. கொஞ்சம் இருங்க.. படுக்கை விரிப்புகளையும், தலையணை உறைகளையும் மாத்தி தந்துர்றேன்” என்று வேலைகளில் மும்முரமானான். ‘இவ்வளவு வித்தியாசமா?’ என்று எனக்குள் குரல் ஒலித்தபடி இருந்தது.

 

*