“கண் அவிஞ்சு போச்சே...”

சூரியன் மறைவது போல பொன்னுத்தாய் ஆச்சிக்கு பார்வை தேய்ந்து கொண்டு இருந்தது.
குருடி என்று யாராவது சொல்லிவிட்டால் மட்டும் சுருங்கிய உடலெல்லாம் நடுங்கக் கோபம் வரும். சாபம் விட்டுத் தீர்ப்பாள்.
சர்க்கரை நோயால் தங்கவேல் இறந்து பத்து வருடங்களுக்கும் மேலாகிறது. தனியாகவே தன் குடிசையில் சுவாசித்து வந்தாள்.
மகன்களின் வீட்டில், நினைத்த நேரம் சென்று எதையாவது கேட்டு வாங்கிச் சாப்பிட்டுக் கொள்வாள். அவர்களின் பாசமும், ஒற்றுமையுமே அவளது ஆயுளை கெட்டிப் படுத்தின. இரவுகளில் திண்ணைகளில் உட்கார்ந்து அவர்களைப் பீற்றிக்கொள்ளா விட்டால் தூக்கம் வராது.
கால்களில் கண்கள் முளைத்திருக்க ஊரின் பாதைகளெல்லாம் அத்துப்பிடி அவளுக்கு.
வழிமறிக்கும் செடிகள் விலக்கி சரளமாய் எல்லா முடுக்குகளிலும் நடந்து போவாள்.
திடுமென ஒருநாள் காய்ச்சலில் படுக்க, ‘பெருசு இந்த தடவை போய் விடும்” என்றே ஊர் பேசிக்கொண்டது.
ஆஸ்பத்திரிக்கு வரமாட்டேன் என ஆச்சி அடம் பிடிக்க, கம்பவுண்டரை வரவழைத்து ஊசி போட வைக்க மட்டும் மூத்த மகனால் முடிந்தது. நம்பிக்கைகள் இல்லாமல், ‘சரி... என்ன செய்ய முடியும்’ என்று மனதைத் தேற்றிக் கொண்டான். மருமகள்கள் மாற்றி மாற்றி கஞ்சி கொண்டு வந்து கொடுத்தனர்.
யாரும் எதிர்பாராமல் எட்டாவது நாள் ஆச்சி அவள் பாட்டுக்கு எழுந்து குளித்து உட்கார்ந்தாள்.
“பெருசுக்கு சாவே கெடையாது” என்று ஊர் இப்போது பேசிக்கொண்டது.
வழக்கம் போல தெருக்களுக்குள் வளைய வந்தவள் சந்தியம்மன் முடுக்கு தாண்டி, இடதுபக்கம் சந்தில் நுழையவும் எதோ தடுத்தது. தொட்டுப் பார்த்தவளுக்கு எதிரே தட்டியடைப்பு ஒன்று தட்டுப்பட்டது. திகைத்து நின்றாள்.
“பாட்டி! நேத்து ஒங்க இளைய மவனும் நடுவுல உள்ள மவனும் சண்ட போட்டு பாதைய மறிச்சு அடைச்சுட்டாங்க. ஒங்க இளைய மவன் இடமாம் இது”
அப்படியே பொன்னுத்தாய் அங்கேயே உட்கார்ந்து “ஐயோ, எனக்கு கண் அவிஞ்சு போச்சே, ஒண்ணும் தெரியலய” என்று சத்தம் போட்டு அழ ஆரம்பித்தாள்.