“ஆண்கள் எல்லாம் கொடுத்து வச்சவங்க”

 

இப்போது ஒரு விளையாட்டை ஆரம்பிக்கிறேன். தொடர் விளையாட்டு. இலக்கியமாகத்தான். கொஞ்சம் நிர்வாணமாய் நின்று பாருங்கள் எழுதி முடித்த பிறகு தோன்றியது இது. கடிதம் எழுதும் வழக்கம் தேய்ந்து தேய்ந்து காணாமல் போன சமூகத்தில் இப்படி பற்ற வைப்போம் என பட்டது. முத்தையாவாக நான் கடிதம் ஒன்றை சாலமனுக்கு எழுதியிருக்கிறேன். இனி ஒரு பதிவாளர் சாலமனாக பதில் கடிதம் முத்தையாவுக்கு எழுத வேண்டும். யார் என்பதை கடிதம் வாசித்து முடித்த பிறகு சொல்வேன்.

--------------------------

                    முத்தையா
                    சென்னை

சாலமன்!

நான்தான் முத்தையா! ஆச்சரியமாக இருக்கிறதா?

நேற்று சண்முகம் வந்தான். ஒரு மாசமாக வராதவன் திடுமென முன்வந்து நின்று “ஏ..லம்பாடி” என்றான். ரொம்ப சந்தோஷமாக இருந்தது. “என்னடா.. ஆளையேக் காணோம்” என்று கொஞ்சம் சத்தமாகவே சொன்னேன். பக்கத்து இருக்கைக்காரர்கள் திரும்பி பார்த்தார்கள். அலுவலகங்களில் நம் இயலபை தொலைத்துவிட்டுத்தான் உட்கார வேண்டியிருக்கிறது. எதுவுமே இங்கு அமைதியாகத்தான். உனக்கு சிரிப்பு வருமே. கல்லூரி ஹாஸ்டலில் நான் சிரிக்கும்போதும், பேசும் போதும் நீ புத்திமதி சொன்னது நினைவுக்கு வருகிறது. ஆட்டோகிராபில்கூட எழுதியிருந்தாய்.... முத்தையாவுக்கு பதிலாக சத்தையா என்று.

சண்முகமும் நானும் வெளியே போய் விளங்காத ரெண்டு டீக்களை பேசிக் குடித்தோம். பிரமோஷனில் நாமக்கல்லுக்கு அடுத்த வாரம் போகிறானாம். பைக்கில் போய்க்கொண்டிருந்தவன் கம்ர்ஷியல் டாக்ஸ் ஆபிஸிற்கு இன்னும் கொஞ்சம் தொந்தியோடு காரில் போகலாம். “நம்ம செட்ல நீதாண்டா பிரமோஷன் எதுவும் ஆகாம கிளர்க்காகவே இருக்கே” என்று வருத்தப்பட்டான். மேலே போகப் போக எவனுக்காவது அடிமையாய் இருந்தாக வேண்டியிருக்கிறது. கூழைக் கும்பிடு, பல்லிளித்தல் எல்லாம் செய்தாக வேண்டும். இயல்புக்கு மீறி எதுவும் நம்மால் முடியாது. அதெல்லாம் அவனுக்குப் புரியாது. திருச்சியில் உச்சிப்பிள்ளையார் கோவிலுக்கு ஏறும் வழியில் ஒரு மரத்தடியில் உட்கார்ந்து அந்தி சாயும் வேளையில் உன்னோடு பேசிய கணங்கள் இன்னும் சிலிர்ப்போடு நினைவுகளில் ததும்பிக் கொண்டிருக்கின்றன. நான்கு ஆண்டு காலம் உன்னைப் பார்க்காவிட்டாலும், உன்னோடு பேசாவிட்டாலும், நீ புரிந்து கொள்வாய் என நினைக்கிறேன். நான் அப்படித்தான்!

கொஞ்ச நேரம் பேசியிருந்துவிட்டு சண்முகம் சென்று விட்டான். அவனுடைய ‘பிராக்டிக்கல்தனங்கள்’ எரிச்சலாயிருந்த போதிலும், இனி அவனை எப்போது பார்க்கப் போகிறோம் என்பது வேதனை தருகிறது. அவன் மட்டும்தான் நம்மோடு படித்ததில் சென்னையில் என் கூட இருந்தவன். சனிக்கிழமைகளில் பாரில் வைத்து ஒரு பெக் அடித்ததும் இரண்டு சிகரெட்டுகள் பற்ற வைத்து எனக்கு ஒன்றைத் தந்தவன். எப்படித்தான், என்னதான் பேசினாலும் கல்லூரி வாழ்க்கையும் கடந்தகாலமும் பேச்சில் வரும். சில நாட்களில் அவனோடு பீச்சுக்குச் சென்று காற்றின் பரவசத்தோடு மணலை அளைந்து கொண்டிருப்பேன். உன்னோடு வந்தாலே போர்தாண்டா என்று சிகப்பாய் போகும் எவளையாவது பார்த்துக் கொண்டிருப்பான். கடைசி வருசம் பம்பாய்க்கு நாம் டூர் போயிருந்த போது நீ கூடச் சொன்னாய், விவஸ்தையில்லாமல் பார்க்கிறான் என்று. பயந்து போகிற மாதிரி அப்படிப் பார்ப்பான். இன்னமும் பார்க்கிறான்.

வேறெங்கோ சென்று விட்டேன். சண்முகம் போனதும் என பக்கத்து சீட்டில் பணிபுரியும் சரண்யா, “யார் சார் இவர்.. அவ்வளவு சந்தோஷப்பட்டீங்க” என்று கேட்டார்கள். சொன்னேன். சொன்னேன் என்றால் நம் கல்லூரி, அரட்டை, சந்தோஷம் எல்லாவற்றிலும் கொஞ்சம் கொஞ்சம் சொன்னேன். ”அப்படியா”,  என்றுவிட்டு மௌனமானார்கள். பிறகு “ஆண்கள் எல்லாம் கொடுத்து வச்சவங்க” என்றார்கள். எதற்கு என்றேன். “கூட படிச்சவங்க பழகினவங்களோடு தொடர்ந்து எப்படியோ ரிலேஷன்ஷிப் வச்சுக்கிறீங்க.. ஆனா, பொம்பளைங்க அப்படியில்ல. கல்யாணமானதும் எல்லோரும் எங்கெங்கேயோ போயிருவாங்க. புருஷன், புள்ளைங்க மட்டும்தான்.” என்று சொல்லிவிட்டு பைலுக்குள் முகத்தை புதைத்துக் கொண்டார்கள். தலை நிமிரவில்லை. மேடம் என்றேன். பதில் இல்லை. நிமிர்ந்தார்கள். கண்கள் தளும்பியிருந்தன. ஸாரி என்று நானும் அமைதியானேன். சரண்யா தனது அருமையான காலங்களையும், நண்பர்களையும் நினைத்துக் கொண்டிருக்க வேண்டும். இந்த இடத்தில்தான் சட்டென்று உன் ஞாபகம் வந்தது. நானும் உன்னைத் தொலைத்து இருக்கிறேனே. இதில் ஆண்கள் என்ன, பெண்கள் என்ன...

வீட்டுக்கு வந்ததும் என் பழைய சூட்கேஸ் ஒன்றில் அள்ளிப் போட்டு வைத்திருந்தவைகளில் உன் கடிதங்களை தேடினேன். இருபத்தோரு கடிதங்களாய் இருந்தாய். படிக்க ஆரம்பித்தேன். “ஏங்க வச்ச காபி ஆறிப்போகுது... குடிச்சுட்டு படிங்க..”என்றாள் சித்ரா. சரியென்று கத்தினேன். “என்ன சொன்னேன்... ஏன் இப்படி சத்தம் போடுறீங்க..” என்று சொல்லிப் போய்விட்டாள். காபியை மடக் மடக்கென்று குடித்தேன், இந்த வாழ்க்கையை நாம் வாழ்ந்து கொண்டிருப்பது போல.

டிகிரி முடித்து விட்டு, கோயம்புத்தூரில் நீ எம்.பி.ஏ படித்தது, சாந்தி தியேட்டர் அருகே செல்லாராம்ஸில் உதவி மேலாளராக இருந்தது, தங்கியிருந்த வீட்டிற்கு எதிரே உள்ள பெண்ணை நீ ரசித்தது, அவள் யாரையோ காதலித்து நுங்கம்பாக்கம் தாண்டி தண்டவாளத்தின் குறுக்கே பாய்ந்தது என்று உன் காலங்கள்  மெல்ல மெல்ல எனக்குள் நிரம்பிக்கொண்டு இருந்தன. அடர்த்தியான கவிதைகள் போல ஒவ்வொரு கடிதமும் இருந்தது. ஆமாம், இப்போது கவிதைகள் எழுதுகிறாயா...? எங்கே, கம்பெனியில் மிக உயர்ந்த பொறுப்பிலிருக்கும் நீ ஐம்பது பேருக்கு நல்ல மேய்ப்பனாக வேண்டுமானால் இருக்கலாம். அப்படித்தானே ஆகி விடுகிறது. மார்ஷிலின் நாகர் கோவிலில் ஒரு மரக்கடையில் கணக்கு எழுதிக் கொண்டிருக்கிறான். கல்லூரி மலர்களில் அவன் வரைந்திருந்த ஓவியங்களை நானும், நீயும் எவ்வளவு ரசித்திருப்போம்.

‘என்னங்க படிக்கிறீங்க...பழைய காகிதங்களை எடுத்து வச்சிருக்கீங்க..” என்றாள் சித்ரா மீண்டும் அருகில் வந்து. “சாலமனின் கடிதம்..” என்றேன். “யாரு” என்று யோசித்தாள். அவமானமாய் இருந்தது. இப்படி இருக்கும் பட்சத்தில் என்னைப்பற்றி அவளுக்கென்ன தெரியும். அவளைப் பற்றி எனக்கென்ன தெரியும். கல்யாணத்துக்கு நீ வந்திருந்ததைச் சொன்னேன். அது முடிந்துதான் பனிரெண்டு வருஷங்கள் ஆகிவிட்டதே. “எனக்கும் கீதான்னு ஒரு ஃபிரண்டு இருந்தா... கடிதம்லாம் எழுதினா...  இப்போ எங்க இருக்காளோ” சொல்லிக்கொண்டு வந்தவள் பதற்றத்துடன் எழுந்து “ஐய்யய்யோ அடுப்புல சப்பாத்தி தீயுது....” என ஓடினாள்.

நான் இந்த கடிதத்தை எழுத உட்கார்ந்தேன். தோன்றியதையெல்லாம் எழுதினேன்.

ஒன்பதாம் வகுப்பு படிக்கும் லதாவுக்கும், எழாவது படிக்கும் கிஷோருக்கும் சப்பாத்தி கொடுத்து விட்டு அவள் என்னையும் அழைக்கிறாள். சாப்பிடும்போது சித்ரா “அழகிய கண்ணே...” என உதிரிப்பூக்கள் பாடலை முணுமுணுத்துக் கொண்டிருந்தாள். பன்னீர் புஷ்பங்கள் படம் பார்த்துவிட்டு எதுவும் பேசாமல் தியேட்டரிலிருந்து ஹாஸ்டல் வரை நீயும் நானும் நடந்து வந்தது நினைவிலிருக்கிறது.

இந்தக் கணத்தில் விடை பெற நினைக்கிறேன். 

எந்த முகவரிக்கு கடிதம் அனுப்புவது என்று விழித்த போது இரண்டு வருஷத்துக்கு முன்பு திருச்சி ஜங்ஷனில் பெங்களூருக்கு குடும்பத்தோடு நீ சென்று கொண்டிருந்தபோது, சென்னயிலிருந்து திரும்பிக் கொண்டிருந்த நான் உன்னைப் பார்த்த கணங்களும், அவசரம் அவசரமாய் நீ தந்த விசிட்டிங் கார்டும் நினவுக்கு வந்தன. கொஞ்சநாள் முன்னால், வீட்டை ஒழுங்கு படுத்திய போது விசிட்டிங் கார்டுகளையெல்லாம் ஒரு பிளாஸ்டிக் பையில் போட்டு பிரோவில் வைத்தது ஞாபகத்திலிருந்தது. ஒருவேளை அதில் நீ இருக்க மாட்டாயா என்று பார்த்தபோது சந்தோசம் கொண்டேன். அதிலிருந்த செல்போனுக்கு காலையில் தொடர்பு கொள்ளலாமா என்று நினைத்து வேண்டாம் என முடிவெடுத்து விட்டேன். நீ என் இதயத்தில் இருப்பவன். விரல்களில் அல்ல.

அன்று திருச்சியில் என்னைப் பார்க்க உன் பையனோடு வண்டியை விட்டு இறங்கிய போது, அவனது செருப்பு கூட  தண்டவாளத்திற்குள் விழுந்து விட்டது அல்லவா. அப்போது அவனுக்கு எட்டு வயதிருக்குமா. என்ன படிக்கிறான். ஒரு பையன் மட்டும்தானே. என்னை உன் மனைவிக்குத் தெரியுமா.

தயவு செய்து ஃபேஸ்புக், ஆர்க்குட் எனத் தேடாதே. செல்போனில் பேசாதே. கடிதம் எழுது. நானும் எழுதுகிறேன்.

அன்புடன்

முத்தையா.

--------------------------

முத்தையா, சாலமனின் உலகத்திற்குள் கொஞ்சம்தான் நாம் எட்டிப் பார்த்திருக்கிறோம். சம காலவாழ்வின் சித்திரங்கள்தானே தானே அல்லது நாம்தானே அவர்கள்.
அடுத்து சாலமனாக யாரை அழைக்கலாம் என யோசிக்கிறபோது அய்யனார், ஜ்யோவ்ராம், கென், செல்வேந்திரன், யாத்ரா, வடகரைவேலன், பைத்தியக்காரன், நந்தா, எஸ்.பாலபாரதி என இன்னும் பலரும் நினைவுக்கு வருகிறார்கள். சீட்டு எடுத்துப் பார்த்து ஜ்யோவ்ராம் சுந்தரை அழைக்கிறேன். அடுத்து சாலமனாக யாரை வேண்டுமானாலும் சுந்தர் அழைக்கலாம். ஒரு ரவுண்டு வந்த பிறகு எதாவது சந்தர்ப்பத்தில் சாலமனாக எழுதவும் அடியேனுக்கு விருப்பம். பார்ப்போம் இந்தத் தொடர் என்ன கதையாகிறது என்று.....

 

பி.கு: தங்கள் நண்பர்களுக்கு கடிதத் தொடர் ஒன்றை இதுபோல பெண் பதிவர்களும் ஆரம்பிக்கலாமே. தமிழ்நதி, தீபா, மதுமிதா, ராமச்சந்திரன் உஷா, வித்யா யாராவது ஒருத்தர் யோசிக்கலாமே.

 

*