ஊடக தர்மம் - 2

நிராசை மிக்க தேவதைகளைப் பற்றி ஊடகங்கள் சித்தரித்த விதம் மற்றும் தொனியை என்னுடைய முந்தைய பதிவொன்றில் சுட்டிக்காட்டி இருந்தேன். விஜயா என்பவர் அதற்கு பின்னூட்டமாக இப்படி எழுதியிருக்கிறார்:

“ஒரு பரபரப்பான நிகழ்வை செய்தியாக தருவதே ஊடகங்களின் வேலை. தாங்கள் குறிப்பிட்டுள்ள செய்திகள் ஊடகங்களில் வராவிட்டால் உங்களுக்கும் கண்டிப்பாக தெரிந்திருக்காது.இங்கிலாந்தின் ரோஜா, தேவதை என்றெல்லாம் புகழப்படும் டயானாவின் இன்னொருபுறம் எவ்வளவு மோசமானது என்று தெரிவதற்கு காரணம் ஊடகங்கள் தான். தொழில் அதிபரால் பாதிக்கப்பட்ட ஜீவஜோதி, அரசியல் புள்ளி ஆதரவில் வாழ்ந்ததற்காக அலைக்கழிக்கப்பட்ட ஷெரினா, போலிசாருக்கு பாதிப்பு ஏற்படுத்திய, போலீசாரால் பாதிக்கப்பட்ட ஜெயலெட்சுமி ஆகியோர் தொடர்பான செய்திகளும் ஊடகங்களில் வராவிட்டால் வெளியே தெரிந்திருக்காது. பலர் முகமூடி கிழிந்து இருக்காது.

பிளஸ் 2, எஸ்.எஸ்.எல்.சி தேர்வு முடிவுகள் வெளியானதும் சாதனை செய்த மாணவ-மாணவிகளை துரத்தி,துரத்தி அவர்களின் படங்களும், செய்திகளும் ஊடகங்களில் வெளியிடப்படுகின்றன. மதுரை அருகே குக்கிராமத்தை சேர்ந்த பெண்மணி சின்னபிள்ளையின் சாதனையையும், பிரதமர் வாஜ்பாய் அவர் காலில் விழுந்ததையும் பிரமாதப்படுத்தியது ஊடகங்கள்தான். அப்துல் கலாமின் ஒவ்வொரு அசைவுகளையும்,வார்த்தைகளையும் செய்தியாக்கியதும் ஊடகங்கள்தான். இரண்டு கால்களும் இல்லாவிட்டாலும் கார் மெக்கானிக்காக பணியாற்றும் வாலிபர், கண் பார்வை இல்லாத மாண்வி தேர்வு எழுதும் செய்திகள், படங்கள் ஊடகங்களில்தான் வெளியாகின்ற்ன.
கலவர பூமியாக இருந்தாலும், கார்கில் போர்க்களமாக இருந்தாலும் குண்டுகளுக்கு இடையே ஓடித்திரிந்து உயிரோட்டமான செய்திகளையும்,படங்களையும் மக்களுக்கு தருபவை ஊடகங்கள்தான்.

ஆனால் இவை எதுவும் தங்கள் மனதில் நிற்கவில்லை. ஜெயலெட்சுமி, ஷெரினா, ஜீவஜோதி ஆகியோரின் கதையும், சதையும் அதிக தாக்கத்தை ஏற்படுத்தி உள்ளன.
"அவனும் போடறான்னு இவங்களும் பாக்கிறாங்களே" என்பது நியாயமில்லாத வார்த்தைகள்.”

அவருடைய பார்வையில் இதை மிக நேர்மையாகவும், உளப்பூர்வமாகவும் முன்வைத்திருப்பதாகவே கருதுகிறேன். எல்லாவற்றுக்கும் பல கோணங்களும், பல பார்வைகளும் இருக்கவேச் செய்கின்றன. "அவனும் போடறான்னு இவங்களும் பாக்கிறாங்களே" என்பதை, அந்தப் பதிவில் என்னுடைய வார்த்தைகளாக தெரிவிக்கவில்லை. படித்தால் தெரியும். அதை விடுவோம். ஊடகங்களின் சாதனைகளை, பெருமைகளை பட்டியலிட்டு, இவ்வளவு இருக்கிறதே, இதுதானா தெரிகிறது உங்களுக்கு என்று கடைசியில் ஒரு அபிப்பிராயத்துக்கும் வந்திருக்கிறார். எனது பதிவு, ஒரு குறிப்பிட்ட செய்தியையும் அதன் முன்னும் பின்னுமான வெளியையும் சொல்ல முயற்சித்தது. அவ்வளவே. ஒட்டு மொத்த ஊடகங்கள் குறித்தோ அல்லது ஒட்டுமொத்தமாய் ஊடகங்கள் குறித்தோ எந்த கருத்தையும் பதிவு செய்யவில்லை.

இப்போது பின்னூட்டத்தில் கருத்து வந்த பிறகு, ஊடகங்கள் குறித்தும் ஒரு பதிவு எழுத அவசியம் இருப்பதாக நினைக்கிறேன். அவருடைய வார்த்தைகளிலிருந்தே ஆரம்பிக்கலாம். ஒரு பரபரப்பான நிகழ்வை செய்தியாகத் தருவதே ஊடகங்களின் வேலை என்கிறார். இதுவே தலைகீழானது. ஒரு செய்தியை பரபரப்பான நிகழ்வாக்குவதும், ஆக்காததும் ஊடகங்களின் வேலை என்றால் சரியாக இருக்கும். ஷில்பா ஷெட்டி விவகாரத்தை மடக்கி மடக்கிச் செய்திகளை தொடர்ந்து பத்து நாட்கள் போட்டு எதோ பெரிய இனப்பிரச்சினை போல படம் காட்டினார்கள் இங்கே பக்கத்தில், ரொம்ப பக்கத்தில் புதுக்கோட்டை சாந்தி என்று பெண்மணி இருக்கிறார். ஆசியன் கேம்ஸில் இந்தியாவுக்குத் ஒரு வெள்ளிப்பதக்கம் வாங்கித் தந்தவர். இந்த ’ஒரு’ இந்தியாவுக்கு எவ்வளவு பெரியது என்று சொல்ல வேண்டியதில்லை. தகுதி பெற்று, ஓடி, பரிசு வாங்கிய பிறகு அவர் பெண் இல்லை என்பதாகவும், அவர் பரிசு பெறத் தகுதியில்லை எனவும் அறிவிக்கப்பட்டது. அதற்கு முன்பு பல போட்டிகளில் பங்கேற்று வெற்றி கண்டவரை இப்படி அவமானப்படுத்தியதற்கு எதிராக எந்த ஊடகங்கள் வரிந்து கட்டிக்கொண்டு செய்திகள் வாசித்தனவாம். பரிசு பெற்றபோது தொடர்ந்து இரண்டு நாட்கள் செய்திகள் போட்டவர்கள் பிரச்சினையான பிறகு அல்லவா தீவீரம் காட்டியிருந்திருக்க வேண்டும். சில மாதங்களுக்கு முன்பு விரக்தியுற்று அவர் தற்கொலை செய்துகொள்ள முயற்சித்ததை எத்தனை ஊடகங்கள் பேசின?

நக்கலமுத்தன்பட்டியில் ஒரு தலித் பஞ்சாயத்துத் தலைவர் கொலை செய்யப்பட்டார். அவரது சடலத்தையும் புதைப்பதற்கு இடமில்லாமல், கொண்டு செல்ல பாதையுமில்லாமல் அவதிப்பட்டதை எந்த ஊடகங்கள் படம் போட்டு விளக்கின? கார்கில் போரில் உயிரைப் பணயம் வைத்து செய்திகள் சேகரித்தவர்கள் எங்கு போனார்களாம்?  மும்பையில் அழகிப்போட்டி நடக்கும்போது, வெளியே விவசாயிகள் பிரச்சினை நடந்தது. அங்கு இவர்கள் இல்லை. எல்லாரும் உள்ளே உயிரோட்டமான செய்திகளைத் தருவதற்கு காமிராவோடு நாக்கைத் தொங்கப்போட்டுக் கிடந்தார்கள். ஆனந்த் பட்வர்த்தனின் ஆவணப்படம் இதை வெளிச்சம் போட்டுக் காட்டியது. இப்படியும் ஊடகங்களின் பணிகளைச் சொல்லிக்கொண்டே போகலாம்.

டயானாவின் இன்னொரு புறம் எவ்வளவு மோசமானது என்பது ஊடகங்கள் இல்லையென்றால் தெரிந்திருக்காதாம். எனது மிக எளிமையான கேள்வி, “தெரிந்து என்ன ஆகப்போகிறது?’ என்பதுதான். அதைத் தெரிவித்ததன் மூலம் என்ன சமூகப்பணியை இந்த ஊடகங்கள் செய்துவிட்டனவாம். ஜீவஜோதி, ஜெயலட்சுமி, ஷெரினா விவகாரங்களில் பலர் முகமூடிகள் கிழிக்கப்பட்டன என்கிறார். என் வருத்தம் கிழிக்கப்பட்டது அந்த மூகமூடிகள் மட்டுமா என்பதுதான். ஒரு பெண்ணின் அந்தரங்கத்திற்குள் இந்த பத்திரிகைகள் எவ்வளவு அத்து மீறின. அது தேவையா? ஒரு குற்றம், அது தொடர்பான செய்திகளைத் தாண்டி இங்கு என்னவெல்லாம் “ருசிகரமாக’ பேசப்பட்டன. இந்த இடத்தில் எனக்கு ரொம்ப நாள் இருக்கும் சந்தேகம் ஒன்றையும் தெரிவிக்க வேண்டும். இப்படிப்பட்ட செய்திகளில் சிக்கியவர்களை ‘அழகி’ என்று பதம் உபயோகிக்க வேண்டும் என எதாவது ஊடகச் சூத்திரம் இருக்கிறதா? எத்தனை “அழகி கைது”, “அழகிகள் உல்லாசம்”, “அழகி கொலை”.

வாஜ்பாய் காலில் விழுந்தாராம். அப்துல் கலாமின் ஒவ்வொரு நடவடிக்கைகளையும், வார்த்தைகளையும் செய்திகள் ஆக்கியதாம். இதன் பின்னால் இருக்கும் அரசியல் குறித்து பேசலாம். மான்புமிகு முன்னாள் ஜனாதிபதி அப்துல் கலாம் அவர்கள் எங்கு சென்றாலும் குழந்தைகளோடு பேசிக்கொண்டே இருந்தார். மெட்ரிக் ஸ்கூலுக்குள்ளேயே நுழைந்த கால்கள் சூளைமேடு அரசு தொடக்கப் பள்ளிக்குள் ஏன் நுழையவில்லை. சேரிப்பகுதிக்குள்ளும், கல்லுடைக்கும் பிரதேசங்களிலும் சென்று குழந்தைகள் கல்வி கற்க வேண்டும் என ஏன் பிரசங்கம் செய்யவில்லை. குழந்தைகளுக்குள் இத்தனை வேறுபாடா? அசந்து தூங்கிவிட்டு, பிறகு விழித்து, சண்டை போட்டு அதை என்னமோ மகாபாரத யுத்த ரேஞ்சுக்கு இந்த பத்திரிகைகள் பா.ஜ.வோடு சேர்ந்து சித்தரித்த விதம்தான் உலகக்கொடுமை. குறுகிய தேசீய வெறியை விதைப்பதுதானே கார்கில் செய்திகளின் நோக்கமாயிருந்தது.

எதோ தரும காரியங்கள் செய்தது போல, பத்திரிகைகள் அதைச் செய்யவில்லையா, இதைச் செய்யவில்லையா என்று நிறைய சொல்லப்படுகின்றன. துட்டு ஐயா... துட்டு. நாம் சொல்வதற்கு முன் இன்னொரு பத்திரிகை சொல்லிவிட்டால் என்ற பயம். சந்தையை தக்க வைத்துக் கொள்ள வேண்டும் என்னும் வெறி. செய்திகள் முந்தித் தருவது வேறு எதனால்? அதேநேரம் ஒன்றுபோல சேர்ந்து சில செய்திகளை மறைக்கவும், திரித்து எழுதவும் செய்கின்றன. வி.பி.சிங்தான் அதற்கு சரியான உதாரணம். பா.ஜ.க மற்றும் இடதுசாரிகளின் ஆதரவோடு அவர் ஆட்சி நடத்திய போது ஆரம்பத்தில் அவரை அப்படி புகழ்ந்தன. ராஜா என்றார்கள். மதியுக மந்திரி என்றார்கள். கம்பி மேல நடக்கும் வித்தை தெரிந்தவர் என பாராட்டினார்கள். ஒரேநாளில் எல்லாம் தலைகீழானது. மண்டல் கமிஷனை வி.பி.சிங் கையிலெடுத்தார். அடுத்த நிமிஷமே யோசிக்காமல் அவரை மெண்டல் என்றார்கள். கேலியாய் சித்தரித்தார்கள். இது தற்செயலானதா? இதற்குப் பின்னால் எவ்வளவு அரசியல் இருக்கிறது. ஊடகங்களின் அரசியல்!

இன்னும் விரிவாக தெரிந்து கொள்ள வேண்டுமானால், நோம்சாவ்ஸ்கியை படிக்க பரிந்துரை செய்கிறேன். இங்கு அனைத்து ஊடகங்களும் பெரும் செல்வந்தர்களிடமே  இருக்கின்றன. அவர்களின் வர்க்க நலன் சார்ந்துதான் அவை பேசும். பேசாமல் இருக்கும். அவ்வப்போது மதிப்பெண் பெற்ற மாணவர்கள், சாதனையாளர்கள் குறித்து செய்திகள் என்னும் தர்ம காரியங்களைச் செய்வார்கள். புல்லுக்குப் பாயும் நெல் கொஞ்சம் நெல்லுக்கும் புசியும்.

இதைத் தாண்டி ஊடகங்களில் சமூகப் பார்வையோடும், வேகத்தோடும் செயல்படும் பலர் இருக்கவே செய்கிறார்கள். அவர்களை நான் தலை வணங்குகிறேன்.