நானும் உங்கள் நண்பன்தான்...!

 

மெயின் ரோட்டில் பஸ்ஸும், லாரியும் கிளப்பிய புழுதியில் எரிச்சல் அடைந்தவனாய் மாரியம்மன் கோவில் தெருவில் திரும்பினேன். வாகனங்களின் இரைச்சல் தாங்க முடியவில்லை.

டீக்கடையருகே முதுகு காட்டி நின்றிருந்த அவனைப் பார்த்ததும் ஆச்சரியமாயிருந்தது. 'சொல்லவேயில்லையே.... சென்னையிலிருந்து எப்போது வந்தான்' அருகில் சென்ற பிறகுதான் அப்படி தோன்றியது. பின்னாலிருந்து அவன் கண்களை மூடினேன்.

“யாரு” என்று வேறு குரல் கேட்டதும் கைகளை விலக்கி அவமானத்தில் நின்றேன். திரும்பியவன் முகத்தில் மீசை இல்லை.தாடி இருந்தது. செண்ட் வாசனையும் அதிகமாய் இருந்தது

"மன்னிக்கவும்... என் நண்பன் ரவி என்று நினைத்து..." முடிக்காமல் மெல்ல முணுமுணுத்தேன்.

"பரவாயில்லை...நானும் உங்கள் நண்பன்தான்.... டீ சாப்பிடுறீங்களா?"

"இருக்கட்டும். நன்றி...வர்றேன்...."

வேகமாய் திரும்பியவன் கொஞ்சதூரம் நடந்ததும் திரும்பிப் பார்க்கத் தோன்றியது. அவனும் என்னைப் பார்த்து புன்னகைத்தான். நானும்தான். என்னைக் கடந்து சென்ற சைக்கிள் மணிச்சத்தம் உற்சாகமாய் ஒலித்தது.

(இது ஒரு மீள் பதிவு)

*