யாருங்க அந்த பிளாக்கர்?

எனக்கு மிக நெருக்கமான நண்பர் போல இருந்த ஒருவருடன் சிரித்தபடியே வந்தார் அவர். “என்ன எப்படியிருக்கீங்க...” என்று மிக சரளமாக பேசவும் ஆரம்பித்துவிட்டார். எனக்கு அவரை சுத்தமாகத் தெரியவில்லை. என் குழந்தைகள், அவர்களின் படிப்பு... என வரிசையாகக் கேட்டுக்கொண்டே இருந்தார். தயங்கித் தயங்கி சொல்லிக்கொண்டே வந்தேன்.

கறுப்பாய், சுமாரான உயரத்தில் இருந்தார். கிருதாக்கள் நீண்டு அடர்த்தியாக இருந்தன. அந்த அளவுக்கு மீசை சிறப்பாக இல்லை. வழுக்கைத் தலையில் முன்னால் கொத்தாய் முடியிருந்தது. குரல் மட்டும் பழக்கமானதாய் இருந்தது.

ஒருக் கட்டத்தில் மெல்ல, “நீங்க... யாரு....” என கேட்டும் விட்டேன். “என்னைத் தெரியலையா” என்று ஹோவென்று சிரித்தார். அவரருகில் இருந்த என் நண்பர் (?) அவரும் சிரித்தார். எனக்கு ஒருமாதிரியாகிவிட்டது. இதுபோல அடிக்கடி நிகழ்ந்தும் விடுகிறது. “தெரிந்த மாதிரியும் இருக்கிறது.... தெரியாத மாதிரியும் இருக்கிறது....” என எதோ உளற ஆரம்பித்தேன். திரும்பவும் அவர்கள் சிரித்தார்கள்.

போனில் பேசிய பிளாக்கர் யாரோவாக இருக்க வேண்டும் என புரிதல் வந்தது. ‘யாராக இருக்கும்.... ராகவனா.... கும்க்கியா.... இல்லை. கும்க்கியைப் பார்த்திருக்கிறேன்.... ஜம்மென்று இருப்பார். ராகவனையும் போட்டோவில் பார்த்திருக்கிறேன். சிரித்தமுகமாய் இருப்பார். வேறு யார்.....? ஆனால் இந்தக் குரல் கேட்டு இருக்கிறேனே...’ என் தவிப்பை உணர்ந்த மாதிரி இருந்தது. அவர்கள் சிரித்துக்கொண்டே இருந்தார்கள்.

“சமீபத்தில் நீங்கள் கடல் பற்றி எழுதியிருந்தீர்களே.... அதுபற்றி நாம் பேசினோமே.... இப்போது ஞாபகம் வருகிறதா..?” என்றார். நானும் “ஆமாம், ஆமாம்...” என்று சொல்லிக்கொண்டே யோசித்துப் பார்த்தேன். யாரென்று மட்டும் தெரியவில்லை. சங்கடமாயிருந்தது. அவர்கள் சத்தம் போட்டு சிரித்தார்கள்.

கண்களைத் திறந்து பார்த்த போது காணாமல் போய்விட்டார்கள்.

தயவுசெய்து, வந்த பிளாக்கர் யாரென்று அவரேச் சொல்லி விட்டால் புண்ணியமாய் போகும்.