என்னடா பைத்தியக்கார உலகம் இது....

 

உங்கள் குழந்தைகள், உங்களுடைய குழந்தைகள் அல்ல.
நீண்டு செல்லும் இந்த வாழ்வின் மகன்களும், மகள்களும் ஆவர்.
அவர்கள் உங்கள் வழியே வந்திருக்கலாம்,
ஆனால் உங்கள் மூலமாக அல்ல.
உங்கள் அன்பை அவர்களுக்குச் செலுத்தலாம்,
உங்கள் எண்ணங்களையல்ல.
அவர்களது உடல்களுக்கு நீங்கள் வீடு வைத்திருக்கலாம்,
ஆனால் ஆன்மாவுக்கல்ல.
நாளைய உலகின் வீடுகளில் அவர்கள் குடியிருப்பார்கள்,
அங்கு நீங்கள் கனவிலும் கூட பிரவேசிக்க முடியாது.
அவர்களைப் போல இருக்க நீங்கள் முயற்சிக்கலாம்,
ஆனால் உங்களைப் போல அவர்கள் இருக்க வலியுறுத்தாதீர்கள்.
வாழ்க்கை பின்னோக்கிப் போவதுமில்லை; நேற்றோடு நிற்பதுமில்லை.
நீங்கள் அம்பறாத்துணிகள்.
குழந்தைகள் அம்புகள்.

கலீல் கிப்ரானின் இந்தக் கவிதையில் உள்ள ஒரு வரியையோ, வார்த்தையையோ அந்த நிரஞ்சனால் புரிந்திருக்க முடியாது.

மனைவி வேலைக்குச் செல்லத் தடையாய் இருக்கும் எனக் கருதி, பிறந்த நான்கு நாட்களாவதற்குள் பெற்ற குழந்தையைக் கொன்றிருக்கிறான் அவன். சென்னை சூளைமேட்டில் நேற்று நடந்திருக்கிறது. “அவனைத் தூக்கில் போடுங்கள்” என அவன் மனைவி கதறியிருக்கிறாள். தன் ஊனையும், உயிரையும் உருக்கி, அன்பையெல்லம் தேக்கி வைத்த அந்த சின்னஞ்சிறு மலரின் வாசம் தாய்க்குத் தெரியும்.

எதுவும் சொல்ல முடியாத இறுக்கமும், மௌனமும் சூழ்கிறது. கண்மூடித்தனமான கோபம் வருகிறது.

என்னடா பைத்தியக்கார உலகம் இது....

 

*