ஆயிரமாயிரம் அறைகள் கொண்ட ஆகப்பெரும் கட்டிடம் இது

 

 

அறை அறையாய் நிறைந்த மாபெரும் உலகம் அது.  எனக்கென்று அறை பிடித்துக் கொண்டேன்.

ஜன்னல் வழியே பார்க்கிற போது யார் யாரோ வந்து போய்க் கொண்டு இருந்தார்கள். ஒன்றும் முதலில் புரியவில்லை.

பிறகு என் அறைக்குள்ளும் வர ஆரம்பித்தார்கள். சிலர் சிரித்தார்கள். கைகொடுத்தார்கள். பேசவும் ஆரம்பித்தார்கள். சிலர் அமைதியாய் மேலும் கீழும் பார்த்தார்கள். இன்னும் சிலர் இவன் ஏனிங்கு என்று முறைத்தார்கள்.

நானும் மற்றவர்களின் அறைகளுக்குச் செல்ல ஆரம்பித்தேன். சிரித்தேன். கைகொடுத்தேன். பேசினேன். முறை தெரிந்து கொண்டேன். பத்திரமாக திரும்பி வந்தேன்.

திடுமென சிலர் வேகமாக வ்ந்து கதவைத் திறந்து பார்த்துவிட்டு, “ஓ.ஸாரி” என சடாரென்று கதவடைத்துவிட்டும் போனார்கள்.

ஓசைப்படாமல் கதவைத் திறந்து என் பின்னால் நின்று பார்த்துவிட்டுப் போனவர்களும் உண்டு.

உலகின் சகல மூலைகளிலிருப்பவர்களும் இங்கு இருந்தார்கள்.

ஒருவருக்கொருவர் பழகியவர்கள் சிலர் மாறி மாறி அவர்களின் ஒவ்வொருவர் அறைகளுக்கும் முறைவைத்து கும்பல் கும்பலாய் சென்று அரட்டை அடித்துக்கொண்டும் இருந்தார்கள்.

பெரும் சண்டைகளும் நடந்த வண்ணம் இருந்தன சில அறைகளில் எப்போதும்.

யார் அறைக்கும் போகாமல், தானுண்டு, தன் வேலையுண்டு என்றும் இருக்கத்தான் செய்தார்கள். அவர்கள் அறைக்கும் மற்றவர்கள் செல்வது நாளாக, நாளாக குறைந்து போனது. பிறகு சில காலம் கழித்து உள்ளே கதவை இழுத்துப் பூட்டிக் கொண்டார்கள் அவர்கள்.

அடுத்தவர் அறைக்குப் போன சிலர் தங்கள் அறைக்குத் திரும்பாமல், அங்கேயே வாசம் செய்ததும் நடந்தது.

அங்கும் இங்கும் சுற்றிப் பார்த்து விட்டு இதோ வருகிறேன் என்று வெளியே போன சிலர் திரும்பவேயில்லை. யாருமற்ற அவர்கள் அறைகள் பத்திரமாகவே இருந்தன.

நிறைய கதவுகள் வெளியே பூட்டியேக் கிடந்தன.

நாளாக நாளாக எந்நேரமும் யார் யாரோ என்னறைக்குள் வந்து போய்க்கொண்டு இருந்தார்கள்.

வெளியே சென்றிருந்தாலும், தூங்கிக் கொண்டு இருந்தாலும் என்னைப் பேச அழைத்தார்கள்.

”இது உன்னுடைய அறைதான், ஆனால் உன்னுடையது மட்டுமல்ல..” தூக்கத்தில் உளறிக்கொண்டிருந்தேன் நான்.

 

*