ஒரு தென்னம் பூவுக்கு

 

பகலெல்லாம் எங்கிருக்குமோ தெரியவில்லை. இரவானதும் சிறியதும், பெரிதுமாய் தோட்டமெல்லாம்  தவளைகள் வந்து விடுகின்றன. விரிந்து சுருங்கும் வயிறுகளோடு   தென்னை மரத்தடியில்  உட்கார்ந்து கண்களை உருட்டியபடி  ‘கொரக் கொரக்கென்று’ அவைகளில் சில  பேசிக்கொண்டு இருந்தன.

 

வானம் கிழிந்து மின்னல் வெட்டி பெருஞ்சத்தத்தோடு  இடி  ஒன்று விழுந்தது. தவளைகள்   கலங்கவுமில்லை. கொஞ்சங்கூட அசையவுமில்லை.

 

வெடித்த பாளையிலிருந்து,  உதிர்ந்த தென்னம்பூ தவளையொன்றின் மீது விழுந்தது.   ‘ஐயோ செத்தேன்’ என அரண்டு  குதித்து திசையற்று பாய்ந்தது அது. அவ்வளவுதான் என்னமோ  எதுவோவென்று மற்ற தவளைகளும் அங்கங்கு தாவிப்  பதுங்கின.

 

தென்னை சிரித்தது.