திருடனும் நாற்பது அலிபாபாக்களும்!

 

 

சுற்றி நின்றிருந்தது கூட்டம். ஒருவனைப்  போட்டு அடித்துக்கொண்டு இருந்தார்கள். அருகில் சென்று விசாரித்த போது, “பிக்பாக்கெட் மாட்டிக்கிட்டான்” என்றான் ஒருவன்.

 

சட்டைக் கிழிந்திருக்க அந்த மனிதன் தரையில்  கிடந்தான். அவனது முதுகில் ஓங்கி ஓங்கி  அடித்துக்கொண்டே இருந்தான் ஒருவன்.  காலால் எட்டி மிதித்தான் ஒருவன். கிடைத்த இடைவெளியில் போய் நங்கு நங்கென்று குத்திவிட்டுப் போய்விட்டான் ஒருவன். அடிப்பதற்கு ஆசைப்பட்டும், கூச்சப்பட்டும் நின்றார்கள் ஒருசிலர். பாவம் என்று பரிதாபப்பட்டார்கள் வேறுசிலர்.

 

“போலீஸ்ல புடிச்சுக் குடுங்க “ என்றான் ஒருவன்.

 

“இதுக்கு மேலயும் அடிக்காதீங்க, செத்துக் கித்துப் போயிருவான் ” என்றான் ஒருவன்.

 

“வாயத் திறந்து பேசுறானாப் பாருங்க, கல்லுளி மங்கன்?” என்றான் ஒருவன்.

 

கை கால்களை மடக்கி, தாயின் வயிற்றுக்குள் சுருண்டிருப்பதைப் போல தரையில்  கிடந்தான் அந்த மனிதன். தொண்டைக்குழி, அடிவயிறு, நெஞ்சுக்கூடு எல்லாம் துடித்துக்கொண்டு இருந்தன. லேசாய் அசைந்து வாயைத் திறந்து, கட்டைவிரலைத் தூக்கி தண்ணீர் என்று சைகையில் கேட்டான். அப்போதும் அவன் கண்கள் மூடியே இருந்தன.