அவர்களைப் போலவே இருந்தார்கள்

 

பரீட்சை பேப்பர் திருத்தச் செல்வதற்கு டீச்சர்கள் வேன் ஒன்று ஏற்பாடு செய்திருந்தார்கள். நேற்று காலை அம்முவை அழைத்துச் சென்றேன். வேனில் அவள் ஏறியதும் வண்டியைத் திருப்பினேன்.  மெயின் ரோட்டின் எதிரே இருந்த டீக்கடையில் நண்பர்கள் இருவர் உட்கார்ந்து கைகாட்டினார்கள். என்னோடு வங்கியில் பணிபுரிபவர்கள். சட்டென்று அவர்களை நோக்கி நேராக வண்டியைச் செலுத்தவும்  அந்த விபரீதம் நிகழ்ந்தது.  

மெயின் ரோட்டில் மனைவி குழந்தைகளோடு வேகமாக வந்துகொண்டு இருந்த அந்த பைக்கை ஓட்டியவர் நிச்சயம் என்னை எதிர்பார்த்திருக்க மாட்டார்.  டீக்கடையில் உட்கார்ந்திருந்த நண்பர்களும் மற்றவர்களும் சத்தமாய் அலற ஆரம்பித்தார்கள். எதுவோ நிகழப் போகிறது  என நான் இடப்பக்கம் திரும்பியபோது  மிக அருகில்  அந்த பைக்கைப் பார்த்தேன். அடுத்தகணம் பெருஞ்சத்தத்தோடு மோதிக்கொண்டோம்.  

எப்படி என்று தெரியவில்லை. எனது பைக் கொஞ்சம் தள்ளி விழுந்துகிடக்க நான் நின்று கொண்டு இருந்தேன். அவர்கள் மூவரும் ரோட்டின் இன்னொரு பக்கம் விழுந்து கிடந்தார்கள். அவர்கள் பைக்கின் வீல் சுற்றிக்கொண்டு இருந்தது.  எல்லோரும் ஓடி வந்தார்கள். அவர்களைத் தூக்கி விட்டார்கள். அவர், அவர் மனைவி, ஒரு சின்னப் பெண். எல்லோரும் எழுந்து நின்றார்கள். யாருக்கும் ஒன்றும் இல்லை. அவர் மனைவி அழ ஆரம்பித்தார்கள். அந்தச் சின்னப் பெண்ணும் அழுதாள். அங்கிருந்தவர்கள் சமாதானப்படுத்தினார்கள். ‘பாத்துப் போக வேண்டாமா?’ என ஒருவர் என்னைப் பார்த்தார்.  

திரும்பிப் பார்த்தேன். ரோட்டின் மறுபக்கம் வேனிலிருந்து அம்மு இறங்கி நின்று, பதற்றத்துடன் என்னைப் பார்த்தாள். “ஒண்ணுமில்ல... ஒண்ணுமில்ல..” என அவளிடம் சொன்னேன். ரோட்டைக் கடந்து என்னை நோக்கி வர ஆரம்பித்தாள். “ஒண்ணுமில்லம்மா, நீ போய்ட்டு வா” என அவளைத் திருப்பி அனுப்பினேன்.  

அந்தப் பெண்மணி இன்னும் விசும்பிக்கொண்டு என்னைப் பார்த்தார்கள்.தவறு என்னுடையது.  பெரும் குற்ற மனப்பான்மையோடு எனது பைக்கை தூக்கி நிறுத்தினேன்.  அந்த பைக்கை ஓட்டிவந்தவர், அவரது மனைவியிடம், அடி பட்டிருக்கிறதா என விசாரித்துக்கொண்டு இருந்தார். நான் அவர்களைப் பார்த்தபடி நின்றிருந்தேன். என்ன சொல்வது என்று தெரியவில்லை.  நண்பர்கள் இருவரும், “நீங்க போங்க” என்றார்கள். நான் சென்றால்தான் அம்மு நிம்மதியாவாள் என்று தெரிந்தது. வண்டியை ஸ்டார்ட் செய்தேன்.  அம்முவை பார்த்து புறப்படுவதாக கையசைத்துவிட்டுக்   கிளம்பினேன்.  

வீட்டில் பைக்கை நிறுத்திய போதுதான், வண்டியின் முன்பாகம் இடது பக்கம் திரும்பியிருந்ததைப் பார்த்தேன்.  குழந்தைகள் இருவரும்  தூங்கிக்கொண்டு இருந்தார்கள். வீடு அமைதியாக இருந்தது. இடது கட்டை விரல், வாட்ச் கட்டியிருந்த பகுதி, முழங்காலில் லேசாய் வலி தெரிந்தது. சிராய்ப்புகள் இருந்தன. டிஞ்சர் போட்டுவிட்டு பேப்பர் படிக்க ஆரம்பித்தேன். அந்த மூவரும் கீழே விழுந்து கிடந்ததும், அந்தப் பெண்கள் அழுததும் ஞாபகமாய் இருந்தது.  

நேரமாக  ஆக காலில் இடது கட்டைவிரல் வலியெடுக்க, லேசாய் வீங்கியிருந்தது. பாதத்தை கீழே வைக்க முடியவில்லை. அம்மு போன் செய்து விசாரித்தாள். அவளிடம் எதையும் காட்டிக்கொள்ளவில்லை.  மூத்த மகள்  பிரீத்து எழுந்து, “என்னப்பா” என்றாள்.  “ஒண்ணுமில்லம்மா. லேசா” என்று அரைகுறையாய்ச் சொல்லி வங்கிக்குச் சென்றுவிட்டேன். 

போகிற  வழியில்  அந்த டீக்கடை இருந்தது. கடைக்காரர் தெரிந்தவர்தான். “அண்ணாச்சி, அவங்களுக்கு ஒண்ணுமில்லய” என்றேன். என்னைப் பார்த்ததும் சிரித்துக்கொண்டே, “என்ன சார் அப்படி சட்டுன்னு திரும்பிட்டீங்க” என்றார். “ஆம்பிளையாளுக்கு ஒண்ணுமில்ல, பொம்பளயாளும் ஒண்ணுமில்லன்னுதான் சொன்னாங்க. வீட்டுக்குப் போனப்புறம்தான் தெரியும்” என்றார். கஷ்டமாக இருந்தது. “யார் அவங்க, தெரிமா” என்றேன். “தெரியல சார், பக்கத்து ஊராயிருக்கும்னு நெனைக்கேன்” என்றார்.  

நடக்க முடியவில்லை. வலித்தது. பிரியா கார்த்திக்கு போன் செய்தேன். வந்தான். டாக்டரிடம் அழைத்துச் சென்றான். எழுத்தாளர் தனுஷ்கோடி ராமசாமி அவர்களின் புதல்வன் அறம்தான் டாக்டர். “என்ன, இப்படி?” என சிரித்துக்கொண்டே பரிசோதித்தார். எக்ஸ்ரே எடுக்கச் சொன்னார். இடது கட்டைவிரலில் ஒரு hairpoint  அளவுக்கு crack இருப்பது போலத் தெரிவதாகச் சொன்னார். சாயங்காலம்  “ஆர்த்தோ வருவார், பார்த்துக்கொள்ளலாம்” என  இரண்டு ஊசிகளிட்டு அனுப்பினார்.  

ஆஸ்பத்திரிக்குள் ஒரு பெண்மணியும் அவளருகே ஒரு சின்னப் பெண்ணும் வந்து கொண்டிருந்தார்கள்.  அந்த இருவரும் இல்லை. ஆனால் அவர்களைப் போலவே இருந்தார்கள்.  ‘ச்சே,  ஏன் அப்படி சட்டுன்னு திருப்பினேன்?’. வதைக்கிறது.