மழைக் காலம்

எல்லாம் உருகி, எங்கும் நிறைந்து கிடக்கிறது. தென்னங்கீற்றில் சரம் கோர்த்து திரண்டு மெல்ல மெல்ல வழிகின்றன துளிகள். சொட்டும் சப்தங்கள் துல்லிய வரிசையோடு கேட்கின்றன. ஈரம் ஊறித் திரண்ட நெல்லி மரக்கிளைகளில் பச்சை மின்னும் பட்டுப் பூச்சிகள் ரகசியமாய் நகர்கின்றன. நீர்ப்புகையாய் மண்டிய வெளியில் குடைகளோடும், தலைப்பாகைகளோடும் ஒன்றிரண்டாய் மனிதர்கள் தென்படுகிறார்கள். நேற்றிலிருந்து விடாமல் இப்படித்தான் இருக்கிறது. ஆடாமல், அசையாமல் மோனத்திருக்கிறது வையம்.

மனிதர்கள்  யாரும் சத்தமாய் பேசுவதே இல்லை என்பதாய்த் தெரிகிறது. வெளிக்காட்டாமல் உள்ளுக்குள்ளே எல்லாம் நிகழ்கிறது. வேப்ப மரங்களுக்குள் இரண்டு காகங்கள் கரையாமல் ஒடுங்கி உட்கார்ந்திருக்கின்றன. நகரும் ஓவியமாய் மங்கிய ரெயிலொன்று தொலைவில். அதனிடமும் ஆர்ப்பரிப்பும் இரைச்சலும் இன்று இல்லை. எதுவும் கலைய விருப்பமற்று இருக்கிறது.

எல்லாவற்றையும் கிழித்துக்கொண்டு இரண்டு சிறுவர்கள் தெருவில் ஓடினார்கள் நனைந்துகொண்டே. “இன்னிக்கு எங்களுக்கு லீவு!”