கேவலம் ஒரு ஆண் மட்டுமே!

தெரிந்த இளைஞர் ஒருவருக்கு இரண்டாவது குழந்தை பிறந்திருந்தது. உடனடியாகப் போய் பார்க்க முடியவில்லை. சில வாரங்கள் கழித்துத்தான் அவரது வீட்டிற்குப் போயிருந்தேன். அவரும், அவரது மனைவியும் “வாங்க... வாங்க” என உற்சாகமாக வரவேற்றாலும், எதோ அவர்களுக்குள் ஒரு இறுக்கம் இருந்ததை, பேசிக்கொண்டிருந்த கொஞ்ச நேரத்தில் உணர முடிந்தது. அழுத சோபை கலையாமல் இருந்த மூத்த பையனைத் தூக்கி வைத்து முதுகில் தட்டிக்கொடுத்துக் கொண்டிருந்தார் நண்பர். என்னிடம் பேசும்போது இருந்த அவர்களின் முகங்களுக்கும் அவர்கள் ஒருவருக்கொருவரான முகங்களுக்கும் வித்தியாசம் புரிந்தது. நான் வருவதற்கு முன்பு எதோ அவர்களுக்குள் வாக்குவாதம் நிகழ்ந்திருக்க வேண்டும் என்பதை ஒரு மௌனம் காட்டிக் கொடுத்தது.

இரண்டாவதும் ஆண் குழந்தைதான். படுக்கையில் கைகாலை ஆட்டிக்கொண்டிருந்தது. “துருதுருன்னு இருக்கு” என்று சொல்லி முடிப்பதற்குள், “ஆமா, ரொம்பத் துருதுருன்னுதான் இருக்கு” என அவரது மனைவி சிறு அங்கலாய்ப்புடன் காபி கொண்டு வந்து தந்தார். “குழந்தை இப்படி இருக்குறது நல்லதுதான்” என சிரித்துக்கொண்டே, சூழலை இயல்பாக்க முயன்றேன். சட்டென்று அந்தப் பெண் ஒரு கேவலுடன் சமையலறைக்குள் விரைந்தார். ஒருமாதிரியாகி விட்டது. நண்பரோ என்னிட்ம் முகம் கொடுக்காமல், அவர் மனைவி போன திசையை கடுப்புடன் பார்த்துக் கொண்டு நின்றிருந்தார்.

“என்ன” என்றேன் மெதுவாய். “ஒண்ணும் இல்ல சார், இவங் கொஞ்ச நேரமா துருதுருன்னு அங்குமிங்கும் ஓடிக்கொண்டு இருந்திருக்கான். இவனோடு மல்லுக்கட்டிக் கொண்டு இருந்திருக்கா அவ. உள்ளே குழந்தை வேற அழ ஆரம்பிச்சிருக்கு. இவனை விட்டுட்டு, குழந்தைக்கு பால் கொடுக்கப் போயிருக்கா. ஹாலில் விளையாடிக்கொண்டிருந்த இவன்
அதுக்குள்ள அந்த நாற்காலில ஏறிக் கீழே விழுந்து கூப்பாடு போட்டிருக்கான். கைக்குழந்தைய போட்டுட்டு இவனத் தூக்கி சமாதானம் பண்ணியிருக்கா. கரெக்டா அப்பதான் நா ஆபிஸ்ல இருந்து வந்தேன். மொத்த எரிச்சலையும் எம்மேல காட்டுறா.” என்று அமைதியானான்.

“பாவம் அவங்க என்ன செய்வாங்க. அப்படித்தான் இருப்பாங்க. நாமதான் அவங்களுக்கு ஒத்தாசையாகவும், நம்பிக்கையாகவும் இருக்கணும்” என்றேன் உரிமையுடன்.

“எம்மேல கோபப்படட்டும். பெறந்த குழந்த என்ன செய்யும். சனியன் அது இதுன்னு வார்த்தைகளைக் கொட்டுறா” என்றார் நண்பர் அடக்க முடியாமல்.

என்ன நடந்திருக்கும் என்று புரிந்தது. “அந்தச் சனியனுக்கு என்ன அர்த்தம்? கொழந்த மேல வெறுப்புன்னா நெனைக்கிறீங்க. அவங்க கஷ்டம், இயலாமையக் காட்டுறாங்க. அதுக்குப் போய் அப்படியேவா அர்த்தம் பார்க்குறீங்க” என்றேன்.

இந்த சமயத்தில் சமையலறைக்குள்ளிருந்து வந்த அவரது மனைவி, “இதுக்குத்தான் நா முன்னமே சொன்னேன் சார். இன்னொரு குழந்த வேண்டாம்னு. கேட்டாரா இவர். நாந்தானக் கஷ்டப்படுறேன்.” என சரமாரியாகப் பொரிந்தார். “இந்த ரெண்டு பேரையும் வளத்து ஆளாக்குறதுக்குள்ள இன்னும் என்ன பாடுல்லாம் படப்போறேனோ?” என அழ ஆரம்பித்தார்.

நண்பரும் அடக்க முடியாமல், “இவ மட்டுந்தான் உலகத்துலயே கொழந்தையப் பெத்து வளக்குறாளாக்கும். ஊர்ல நாட்டுல யாருமே கொழந்தையே பெத்துக்கலயா. எங்க அம்மாவுக்கு நாங்க நாலு பேரு. இப்படித்தான் அழுதாங்களா?” என இரைந்தார்.

“என்ன இது..” என்று நண்பர் மீது கோபப்பட்டேன். “அவங்கக் கிட்ட போய்க் கோபப்படுறீங்க. ஒரு கொழந்தன்னா சும்மா இல்ல. அதக் கவனிக்குறது ஒண்ணும் சாதாரணமில்ல. அத புரிஞ்சிக்கிடுங்க” என்று கொஞ்சம் வேகமாகவேச் சொன்னேன். எதோ சொல்ல வந்தவரை நிறுத்தி “அப்புறமா பேசலாம். மொதல்ல அவங்கள சமாதானப்படுத்துங்க. தைரியம் கொடுங்க” என அடக்கினேன். அமைதியாக இருந்தார். சொல்லிக்கொண்டு விடைபெற்றேன்.

எப்போதும் சிரித்துக்கொண்டு, கலகலப்பாய் பேசும் அவரது மனைவி இன்று முற்றிலும் வேறோரு கோலத்தில் தெரிந்தார். அடிபட்ட வேதனையும், இழப்பும் முகம் உடலெல்லாம் தேங்கிக் கிடந்தது. நான் வீட்டில் இருந்த, இல்லாத சமயங்களில் உணராத என் மனைவியின் முகம் ஒன்று அப்போதுதான் துலங்கியது. கேவலம் ஒரு ஆண் மட்டுமே நான்!

அம்மாவின் ஞாபகம் வந்தது. அப்போது கேஸ் ஸ்டவ் கிடையாது. அடுப்பங்கரையில் நனைந்த பச்சை விறகை வைத்து ஊதிக்கொண்டு இருப்பர்கள். மிக்ஸி கிடையாது. ஒரு சட்டினி அரைக்க வேண்டுமென்றாலும் அம்மிதான். இதுபோல எத்தனை கிடையாது? எப்படி எங்கள் ஐந்து பேரை ஆளாக்கினார்கள்?

பேரதிசயம் போலிருக்கிறது!