நானும் என் சொற்சித்திரங்களும்!

‘பாவம், அந்த நாய்’ சொற்சித்திரத்தை தீராதபக்கங்களில் வெளியிட்டுவிட்டு, தொழிற்சங்கப் பணி நிமித்தம் விருதுநகர் சென்றுவிட்டேன். அங்கிருந்து திருச்செந்தூருக்குப் போய் இரவு பதினோரு மணிக்குத்தான் வீடு திரும்பினேன். இடையில் என் மீது பிரியமும், மரியாதையும் கொண்டிருக்கிற சில பதிவுலக நண்பர்கள் போன்செய்து “என்ன நீங்களே இப்படி எழுதலாமா?” என வருத்தப்பட்டார்கள். ”அவரது புனைவுக்கும், உங்கள் சொற்சித்திரத்துக்கும் என்ன வித்தியாசம்?” என்றெல்லாம் கூட கேட்டார்கள். நான் அந்தப் பதிவு குறித்து, எனது கருத்துக்களைத் தெரிவித்தேன். சிலருக்கு அது திருப்தியாக இருந்தது. சிலருக்கு இல்லை. வந்த பாராட்டுக்களைப் பற்றி இங்கு சொல்லத் தேவையில்லை. வீட்டில் வந்து கணிணித் திறந்தால், சில நண்பர்கள் எனது இ-மெயிலில் தங்கள் அதிருப்தியைத் தெரிவித்திருந்தார்கள். தமிழ்மணத்தில் ஆசைதீர பாஸிட்டிவ் ஓட்டுக்களும் நெகட்டிவ் ஓட்டுக்களும்! பின்னூட்டங்களிலும் சில கண்டனங்கள். எதிர்ப்பதிவுகளும் அரங்கேறி இருந்தன. எல்லாவற்றையும் ரசிக்கிற ,மனநிலையே எனக்கு இருந்தது.

என்னைப் பற்றிய அவதூறுகளும், தனிப்பட்ட விமர்சனஙகளுமாய் மட்டுமே இருந்தால் நான் இங்கு பேசியிருக்கவே மாட்டேன். ஒரு படைப்பு குறித்த விசித்திரமான பார்வையாகயும், புரிதலாகவும் இருப்பதால் சில விளக்கங்களை சொல்லித்தான் தீரவேண்டும். ஒரு படைப்பாளனுக்கு இது ஒருவகையான துரதிர்ஷ்டமே எனினும், வேறு வழி இப்போது தெரியவில்லை. ஒரு படைப்பையும், அதன் படைப்பாளியையும் எப்படி பார்ப்பது என்னும் விஷயமறிந்த, விவாதங்கள் புரிந்த ஒரு மாபெரும் சபையில், அதன் அரிச்சுவடிப் பாடத்தை அடியேன் பேச நேர்வது துரதிர்ஷ்டம்தானே!

தேர்ந்த இலக்கியப் பார்வை கொண்ட நவபாரதி அவர்கள், எழுத்தாளர் ஜெயகாந்தனின் சிறுகதைத் தொகுப்புகளுக்கு எழுதிய முன்னுரையில் , “படைப்புகளுக்கு வெளியில் படைப்பாளன் பேசும் சொந்தக் கருத்துக்கள், பார்வைகள், இலட்சியங்கள், மதிப்புகளை விடவும் மிக உயர்வானவற்றை, அல்லது நேர் எதிரானவற்றை அவர்களது படைப்புகளிலிருந்து வாசகர்கள் உணர்கிறார்கள். இது படைப்பு உலகின் முரண்பாடுகளில் ஒன்று.” எனக் குறிப்பிடுவார். ஆனால் இங்கு அப்படி உணராமல் போனது ஒரு முரண்பாடுதான்!

படைப்பு என்பது, ஒரு படைப்பாளியின் மூக்குக் கண்ணாடியோ அல்லது முகம் காட்டும் கண்ணாடியோ அல்ல. அது காலத்தின் கண்ணாடி. என் படைப்புகள் அப்படிப்பட்ட்வையே. படைப்புக்கு வெளியே நான் பேசுகிற கருத்துக்களில், வெளியிட்ட கருத்துக்களில் தனிப்பட்ட பார்வைகள் இருக்கலாம். என் படைப்புகளில் அவை நிச்சயம் இருக்காது. அப்படி இருந்தால் அது படைப்பின் தர்மம் ஆகாது.

அந்தரத்தில் காய்த்துத் தொங்குவதில்லை எந்த படைப்பும், யாருக்கும்! வாழ்வின் அனுபவங்களிலிருந்தே உருப்பெருகின்றன.. கண்டது, கேட்டது, புரிந்தது இவற்றிலிருந்தே முளைவிடுகின்றன். தனிப்பட்ட அந்த விஷயத்தை பொதுமைப்படுத்துவதில்தான் ஒரு படைப்பின் வெற்றி இருக்கிறது.

சி.சு.செல்லப்பாவின் ‘சரசாவின் பொம்மை’ தமிழ் இலக்கியப்பரப்பில் மிக முக்கியமான சிறுகதை. சரசா என்னும் பெண்குழந்தை எப்போதும் பொம்மைகளுடன் விளையாடிக்கொண்டு இருக்கும். பொம்மைகள் இல்லை என்றால் அழும். அவனது அத்தான் அவளுக்கு பொம்மைகள் கொடுப்பதும், அழும்போதெல்லாம் அவளை சமதானப்படுத்துவதுமாய், சிரிக்க வைப்பதுமாய் இருப்பான். அவளது பால்ய காலத்தின் மிக நெருக்கமான மனிதனாய் இருபபான். படிப்பு, வேலை என வெளியூர் சென்றுவிடுவான். பல வருடங்கள் கழித்து சரசாவை சந்திப்பான். அவளது அழகும், வனப்பும் அவனை பிரமிக்க வைக்கும். அவளோ, சிறுவயதில் தன நேரங்களையெல்லாம் அழகாக்கிய அவனை மிக சாதாரணமாகவே பார்ப்பாள்.. இந்த இடத்திற்குப் பிறகு, எழுத்தாளர் சி.சு.செல்லப்பா அவனது முதல் மனைவி இறந்துவிடுவதாகவும், சரசாவை இரண்டாவது மனைவியாக மணந்துகொண்டதாகவும் எழுதி முடித்து மணிக்கொடிக்கு கதையை அனுப்புகிறார். அதன் ஆசிரியரும் எழுத்தாளருமான பி.எஸ்.ராமையா கதையின் தலைப்பை ‘சரசாவின் பொம்மை’ என மாற்றி, கதையின் முடிவையும் மாற்றி இருந்தார். சரசாவின் கண்களில், நடவடிக்கைகளில் அவன் மிது ஈர்ப்பும், லயிப்பும் காணாததைக் கண்ட அவன், தானும் சரசாவுக்கு சிறுவயதில் ஒரு பொம்மையாய் இருந்திருப்பதாய் நினைத்து மீள்வதாய் கதை முடியும். இந்த முடிவுதான் அந்தக் கதைக்கு பெரும் அந்தஸ்தையும், அர்த்ததையும் தந்தன என்கிறார் சி.சு.செல்லப்பா. இரண்டாம் திருமணமாக கதையை முடித்திருந்தால் அதில் பொதுத்தன்மை பெரிதாய் இருந்திருக்காது. சரசாவின் பொம்மையாக முடித்திருந்ததில் ஒரு பொதுத்தன்மை இருக்கிறது. வாசிக்கிற அனைவருக்கும், கதை ஒரு நிழலாய் படியும். சிறுதென்றலாய் நினைவுகளை மீட்டும். இதுதான் ஒரு படைப்பின் முழுமை.

இந்தப் புரிதலோடு ‘பாவம், இந்த நாய்’ என்னும் சொற்சித்திரத்தை வாசிக்க நேர்ந்தால், இந்த முரண்பாடுகள் நேர்ந்திருக்காது. அந்த நாய் என்பது யாரையோ தனிப்பட்ட முறையில் குறிப்பிட்டதாய் நினைத்துக்கொள்ள அந்த சொற்சித்திரத்தில் என்ன இருக்கிறது?  தூக்கியெறியப்பட்ட, பழைய விஷயங்களை வைத்துக்கொண்டு நாய் படும் அவஸ்தை இங்கு யாருக்கு நேரவில்லை?. எல்லோருக்கும் எதோ ஒரு வகையில், வாழ்க்கையில் நேர்ந்துகொண்டுதான் இருக்கிறது. அப்படித் தவிக்கிற அனைவருமே நாய்தான். இந்தக் கண்ணாடியை நான் ஒரு படைப்பாக பொதுவில் வைத்திருக்கிறேன். யார் வேண்டுமானாலும் பார்த்துக் கொள்ளலாம். இதற்கு ஏன் இத்தனை மன வருத்தங்கள்?

இப்போது சொல்கிறேன். அந்த நாய் நானும்தான்! அந்த பழையதுணி நானும்தான்!! யாரும் வருத்தப்பட்டு பாரங்களைச் சுமக்க வேண்டாம்!!!