கனவாக வாழ்ந்தவன்!

“நீங்க ஆறுமுகனேரியில்தானே படித்தீர்கள். நான் உங்கள் நண்பர் அழகுவேலின் மகன் ரஞ்சித்” என்று தன்னை அறிமுகப்படுத்தி ஒரு வருடத்துக்கு முன்னால் ஒருநாள் எனக்கு அவன் மெயில் அனுப்பியிருந்தான். ஆர்குட் மூலம் அறிந்திருக்க வேண்டும். ஆச்சரியமாகவும், சந்தோஷமாகவும் இருந்தது. ஆர்குட்டில் அவனது புரோபைலைப் பார்த்தேன். கொஞ்சம் ஒல்லி, மற்றபடி அப்படியே என் பால்ய காலத்து நண்பன் அழகுவேலாய் சிரித்துக்கொண்டு இருந்தான். இளைஞன் ஒருவனின் ரசனைகளும், உணர்வுகளும் அவன் scrapsல், போட்டோக்களில், வீடியோக்களில் ததும்பிக் கிடந்தது.

அழகுவேல் போலில்லை இவன் எனவும் தோன்றியது. அரட்டைகளும், நையாண்டிகளுமாய் இருந்தாலும் அழகுவேல் கொஞ்சம் சீரியஸான பேர்வழி. ஐந்தாம் வகுப்பிலிருந்து பத்து வரை என்னோடு கூடவே வந்தான். பிறகு சென்னையில், பெரம்பூரில் அவனது அண்ணனின் கடைக்குச் சென்று விட்டான். கோவில் திருவிழாக் காலங்களில் ஊருக்கு வருவான். பூங்கா, ரெயில்வே ஸ்டேஷன் சென்று நான், அவன், ரஞ்சன் சாலமன், அருள் எல்லாம் பேசிக்கொண்டே இருப்போம். டி.எம்.எஸ், சுசிலா பாடல்களில் கரைந்து போய் பாடுவான். சென்னைக்குப் போய் கடிதங்களாய் எழுதுவான். டிகிரி முடித்து, நானும் சென்னை சென்ற பிறகு ஞாயிற்றுக்கிழமைகள் தோறும் மாதவராம் ஹைரோட்டில் உள்ள அவனது கடைக்குச் சென்று விடுவேன். பெரம்பூர் ரெயில்வே ஸ்டேஷன் சென்று பேசிக்கொண்டு இருப்போம். புரசைவாக்கம் சென்று எதாவது தியேட்டரில் படம் பார்ப்போம். சில நாட்களில் மெரீனாவில் கடல் முன்னே அமர்ந்து பரவசமடைவோம். திருமணத்திற்கு முன்பே அம்முவை அவனது வீட்டிற்கு அழைத்துச் சென்று இருக்கிறேன்.

வேலை கிடைத்து சாத்தூர் வந்த பிறகு, நான் வேறொரு திசையில் பயணம் செய்ய ஆரம்பித்தேன். ஒருதடவை, எங்கள் சங்க அலுவலகத்துக்கு வந்த அழகுவேல், “என்னடா, கவர்ன்மெண்டுக்கு எதிரா பெரிய சதி செய்ற கும்பல் மாரி பேசுறீங்க.” என்றான். சிரித்துக் கொண்டேன். “அந்தப் பால் வடியும் மாது இல்லை நீ” என வருத்தப்பட்டான். அதற்கும் சிரித்துக் கொண்டேன். அவனது திருமணம், எனது திருமணம் என காலங்கள் வேகமாக பயணிக்க, அவனை சந்திக்கும் சந்தர்ப்பங்கள் அரிதாகிப் போனது. அழகுவேலும், அவனது நண்பர்களும் சேர்ந்து ஆரம்பித்த பில்டர்ஸ் நிறுவனம் பிரமாதமாக இருப்பதாகவும், அவனும் நல்ல நிலைமைக்கு உயர்ந்திருப்பதாகவும் நண்பர்கள் மூலம் கேள்விப்பட்டேன். நான்கைந்து வருடங்களின் இடைவெளியில்தான் அவனை சென்னையில் சந்திக்க முடியும். ஒருதடவை வீட்டிற்குப் போனபோது அவனது மகனிடமும், மகளிடமும் “இதுதான் மாது மாமா. என் கூட படிச்சாங்க.” என என்னை அறிமுகப்படுத்தினான். செல்போன் வந்த பிறகு எதாவது ஒரு ஞாயிற்றுக்கிழமையில் பேசுவான்.

எல்லாவற்றையும், ரஞ்சித்தின் மெயில் கிளறிவிட்டிருந்தது. அன்றைக்கு அவனது வீட்டில் பார்த்த சின்னப் பையனா இவன் என ஆச்சரியமாய் இருந்தது. அழகுவேலிடம் ஒருதடவை போனில் பேசும்போது அவனைப்பற்றிக் கேட்டேன். பெயர் ரஞ்சித் என்றும், பெங்களூரில் படித்துக்கொண்டு இருப்பதாகவும் சொன்னான். “உன் பையன் என்னோட ஃபிரண்ட் தெரியுமா” என்றேன். ஆச்சரியப்பட்டான். சொன்னேன். “ஆர்குட்னா என்ன?” என்றான். சிரித்துக்கொண்டேன். “சுப்பிரமணியபுரம் கதாநாயகியை எனக்குப் பிடிக்கும், அந்தப் பெண் என் அம்மாவைப் போல இருக்கிறாள்” என ஒருமுறை ஆர்குட்டில் அவன் விளையாட்டாய் எழுதியதை அழகுவேலிடம் சொன்னேன். அதைச் சரியாய் உள்வாங்கிக் கொள்ளாமல், அவன் மகனிடம் கேட்டு இருக்கிறான். ரஞ்சித் சாட்டில் வந்து “என்ன அங்கிள், எங்கப்பாக் கிட்ட என்ன சொன்னீங்க” என்றான். எதோ தவறு நடந்திருக்க வேண்டும் எனப் புரிந்துகொண்டு, நடந்ததைச் சொன்னேன். “இவ்வளவுதானா, தேங்க்ஸ் அங்கிள்” என்றான். அழகுவேலை போனில் கூப்பிட்டு, ”முட்டாள்”, ”முட்டாள்” எனத் திட்டினேன். ஹா, ஹாவென சிரித்தான். “என் கூடயும் ஃபிரண்டா இருக்கச் சொல்லுடா” எனறான் பரிதாபமாய். “நான் அவனை ஒருதடவை நேரில் பார்க்க வேண்டும்” என்றேன். “போடா, என்னையே நீ பார்க்குறது இல்ல” என கோபப்பட்டான்.

இப்போது சில மாதங்களாய் ரஞ்சித்தைச் சாட்டில் சந்திக்கவில்லை. ஆர்குட்டில் போயும் பார்க்கவில்லை. கூகிள் பஸ்ஸில் வந்து என் பதிவுகள்  சிலவற்றில், பிடித்திருப்பதாய் அவன் குறிப்பிட்டு இருப்பதை பார்த்தேன். அழகுவேலிடம் இருந்தும் போன் வந்து நாளாயிற்று. இன்று காலை 7 மணி போல இருக்கும். ரஞ்சன் சாலமன் காஞ்சிபுரத்திலிருந்து போன் செய்தான். “மக்கா, அழகுவேலின் பையன் ரஞ்சித் நேத்து நைட் பெங்களூர்ல பைக் ஆக்சிடெண்ட்ல இறந்துவிட்டான்” என்றான். “ஐயோ” என்று கதறிக்கொண்டு எழுந்தேன். “சென்னையில் இன்று சாயந்தரம் அடக்கமாம்” என்று குரல் தழுதழுத்தான். உடலெல்லாம் நடுங்கியது.

கணிணியைத் திறந்து ஆர்குட் சென்று அவனைப் பார்த்தேன். அவன் பேசிக்கொண்டு இருந்தான். சிரித்துக்கொண்டு இருந்தான். நண்பர்களோடு குலாவித் திரிந்தான். அவன் ப்ரோபைலில் “Face ur Fears...Live ur Dreams” என்றிருந்தது. தொண்டை அடைக்க, அழ ஆரம்பித்தேன்.

“கனவாகத்தான் வாழ்ந்து மறைந்தாயோ, என் சின்னஞ்சிறு நண்பனே!”

“வலிமிகுந்த இந்த நனவிலிருந்து எப்படி மீள்வாய், என் அருமை நண்பனே!”