ஒளி வீச வாழ்ந்திருக்கிறீர்கள் தோழர் டபிள்யூ.ஆர்.வி!

சன் டி.வியில், ‘போரூர் ஏரியில் மீட்கப்பட்ட உடல் காணாமல் போன உ.ரா.வரதாரசனா?’ என்ற கேள்வியோடு ஞாயிற்றுக்கிழமை செய்தி வந்து கொண்டு இருந்தபோது நோபல் பரிசு பெற்ற ஓரான் பாமுக் எழுதிய ‘என் பெயர் சிவப்பு’ என்னும் துருக்கிய நாவல் என் கையில் இருந்தது. சென்னை புத்தகக் கண்காட்சியில் வாங்கிவந்த புத்தகத்தை அன்றைக்குத்தானா நான் வாசிக்க ஆரம்பிக்க வேண்டும்! ஒன்றுபோல சில நிகழ்வுகள் அல்லது சம்பவங்கள் வாழ்வில் குறுக்கிடுகிற அபூர்வத்தை ரசிக்கிற மனநிலை அப்போது இல்லை. “நான் இப்போது ஒரு பிரேதம் மட்டும்தான். கிணற்றின் ஆழத்தில் கிடக்கும் ஒரு உடல்” என்னும் நுண்ணோவியன் எஃபெண்டியின் வரிகளோடுதான் அந்த நாவல் ஆரம்பித்திருந்தது. இரண்டு அத்தியாயங்கள் வரை படித்து முடித்திருந்த நான், அதற்குப் பிறகு தொடர முடியவில்லை. நாற்பது நாட்களுக்கு முன்பு, “பார்ப்போம் தோழர்” என்று கைகுலுக்கி விடைபெற்ற தோழர் டபிள்யூ.ஆர்.வியா! தாங்க முடியாமல் வீட்டிற்கு வெளியே வந்து, கொஞ்ச தூரத்தில் தெரிந்த தண்டவாளப் பாதையை வெறித்துக் கொண்டு இருந்தேன். கண்களில் நீர்த்திரையிட்டது.

இந்த ஜனவரி 10ம் தேதி டபிள்யூ.ஆர்.வரதராஜன் அவர்களோடு விருதுநகர் பர்மா கடையில் மதிய உணவு சாப்பிட்டேன். ”இந்த ஓட்டலில் அயிரை மீன் குழம்பு நன்றாக இருக்கும்” என்றதும், ”அப்படியா, சாப்பிடுவோமே” என ஆசைப்பட்டார். ஓட்டலில் அயிரை மீன் குழம்பு  தயார் செய்திருக்கவில்லை. வேறு சிலவற்றை வாங்கிச் சாப்பிட்டோம். மேஜையில் அருகே எங்கள் சங்கத்தின் பொதுச்செயலாளர் சோலைமாணிக்கமும், நேர் எதிரே, எப்போதும் அணிந்திருக்கிற அந்த முரட்டு கதராடையில் அவரும் உட்கார்ந்திருந்தோம். எங்கள் வங்கி நிர்வாகத்தை எதிர்த்து வாடிக்கையாளர்கள் மற்றும் அனைத்துச் சங்கங்களின் ஊர்வலம் ஏற்பாடு செய்யப்பட்டு கடைசி நேரத்தில் ரத்தாகியிருந்தது.  உரிய நேரத்தில் தகவல் தெரிவிக்க முடியாததால் தலைமை தாங்குவதற்கு தோழர் டபிள்யூ.ஆர்.வி வந்திருந்தார். அவரோடு சாவகாசமாக உட்கார்ந்து பல்வேறு விஷயங்களை பேசிக்கொண்டு இருந்தோம்.

23 ஆண்டுகளாக அவரது எழுத்து, பேச்சு, நடவடிக்கைகளால் ஏற்பட்ட மரியாதையினால் வந்த உணர்வாக இருக்கலாம். இந்த அமைப்பினை மாற்ற வேண்டும் என்னும் சிந்தனைகளாலான உருவமாக அவர் எனக்குத் தெரிந்ததால் ஏற்பட்ட தாக்கமாக இருக்கலாம்.  மிக அருகாமையில் அவருடன் உட்கார்ந்து பேசுகிற பெருமை எனக்கு அப்போது இருந்தது உண்மை. ‘டபிள்யூ.ஆர்.விதானே இவர்?’ என்று குழந்தை மாதிரி ஆச்சரியப்பட்டது உண்மை. இன்றும் அதே ‘டபிள்யூ.ஆர்.விதானே இவர்?’என்ற கேள்வி வருகிறது அதிர்ச்சியுடன்.

1986ம் ஆண்டு ஒருநாள் காலை 5.30 மணிக்கு நானும், எங்கள் சங்கத்தின் பொதுச்செயலாளராயிருந்த பாரதி கிருஷ்ணகுமாரும் டபிள்யூ.ஆர்.வியைப் பார்க்க அவர் வீட்டிற்குச் சென்றபோது எனக்கு இப்படியெல்லாம் பிரமிப்பு இருக்கவில்லை. கிருஷ்ணகுமாருக்கு இருந்தது. ”இந்த நேரத்தில் பார்க்க முடியாவிட்டால், பிறகு அவரைப் பார்க்க ஓடிக்கொண்டே இருக்க வேண்டும். அவ்வளவு பிஸியாக இருப்பார்” என்றார் அவர். கிருஷ்ணகுமாரோடு எனது சகவாசம் அப்போது நட்பு ரீதியாக இருந்ததே தவிர இயக்க ரீதியாக இருக்கவில்லை “இந்த நேரத்தில் மனுஷன் முழிச்சிருப்பாரா?” என்று மட்டும்தான் அப்போது. தோன்றியது. அவரது துணைவியார் எங்கள் அழைப்புக்கு வெளியே வந்தார்கள். கிருஷ்ணகுமார்  “டபிள்யூ.ஆர்.வியைப் பாக்கணும். சாத்தூர்லயிருந்து வந்திருக்கோம்” என்றார். “நைட்டுல ஒன்றரை மணிக்கு மேலத்தான் வந்தாங்க.ம்... போய்ப் பாருங்க” என்றார்கள். மாடிப்படிகளில் ஏறும்போது அந்த ‘ம்’ வதைத்தது. மேலே உள்ள அறையில் டபிள்யூ.ஆர்.வி உட்கார்ந்து பேப்பர்களைப் படித்துக்கொண்டு இருந்தார். களைப்பற்ற, தெளிவான உற்சாகமாயிருந்தார். “வாங்க கிருஷ்ணகுமார், வாங்க தோழர்” என உட்காரச் சொன்னார். எல்லா தினசரிகளும் அவரது மேசையிலிருந்தன. சங்கத்தின் பிரச்சினையொன்றை கிருஷ்ணகுமார் பேசினார். டபிள்யூ.ஆர்.வி உன்னிப்பாகக் கேட்டு விவாதித்தார். இறுதியாக ”நிர்வாகத்திற்கு இப்படி ஒரு கடிதம் எழுதுவோம், பிறகு லேபர் கமிஷனரிடம் செல்வோம்” என்று அவரே கடிதமும் எழுதிக்கொடுத்தார். மாடியிலிருந்து இறங்கும்போது எனக்கு பிரமிப்பும், மதிப்பும் உருவாகி இருந்தது.

கிருஷ்ணகுமார் டபிள்யூ.ஆர்.வியைப் பற்றி நிறைய சொன்னார். ரிசர்வ் வங்கி ஊழியர் சங்கத்தில் அவரது நடத்திய போராட்டங்கள் பற்றி, கூட பணிபுரிந்த விதவைப்பெண்ணை மறுமணம் செய்து கொண்டதையும், வங்கிப்பணியை விட்டுவிட்டு முழுக்க கட்சி நடவடிக்கைகளில் தன்னை ஈடுபடுத்திக் கொண்டதையும், சி.ஐ.டி.யூவில் முக்கிய முன்னணித் தலைவராய் உருவாகிக்கொண்டு இருப்பதையும் தொடர்ந்த சிலதினங்களில் தெரிந்து கொண்டேன். ஒரு அரசியல் வகுப்பில் டபிள்யூ.ஆர்.வி ஆசிரியராக வந்திருந்து மூன்று மணிநேரத்துக்கு பாடம் எடுத்தார். கம்பீரமாகவும், கணீரென்றும் குரல் இருந்தது. கடினமானத் தலைப்பாக இருந்தாலும், அவற்றுக்கு ஊடே இலக்கிய நயங்களோடும் அவரால் புரியவைக்க முடிந்தது. எங்கள் சங்க மாநாட்டில் சிறப்புரையாற்ற சாத்தூருக்கு வந்தது, சென்னையில் எங்களுக்காக ரிசர்வ் வங்கி, நபார்டு அலுவலகங்களில் பேச்சுவார்த்தை நடத்த கூடவே வந்தது என மேலும் சில சந்திப்புகள் நடக்க, அவர் மீதான மரியாதை கூடிக்கொண்டே இருந்தது. எப்போதும் தீவீரமாக இயங்குகிற மனிதராகவே இருந்தார்.

சி.ஐ.டி.யூவின அகில இந்தியத் தலைவர்களில் ஒருவராகி அவர் டெல்லியில் இருந்தபோது எங்கள் அகில இந்திய கிராம வங்கி ஊழியர் சங்கத்திற்கும் பல நேரங்களில் வழிகாட்டியாக இருந்திருக்கிறார். அந்த சமயங்களில் சங்கத்தின் பொதுச்செயலாளராக நான் சென்னையில், டெல்லியில், கல்கத்தாவில் நடந்த சில முக்கியக் கூட்டங்களில் கலந்துகொண்டிருக்கிறேன். விவாதங்கள், முரண்பாடுகள் எல்லாவற்றுக்கும் பிறகு டபிள்யூ.ஆர்.வி  அவற்றைத் தொகுத்து தெளிவான பாதைகள் அமைத்துக் கொடுப்பார். எல்லோரும் அதை ஏற்றுக்கொள்ளும் வகையில் புரிதலையும் ஒருமித்த உணர்வையும் ஏற்படுத்துவார். அவரையேப் பார்த்துக் கொண்டு இருப்பேன். முழுவதுமாக அந்தப் பிரச்சினைகளுக்குள் தன்னைக் கரைத்துக்கொண்டு அவரது குரல் ஒலித்துக்கொண்டு இருக்கும். மற்றவர்களெல்லாம் வேறு பாஷைகள் பேசுகிறவர்களாயிருக்க, அந்த சமயங்களில் என்னைப் பார்த்ததும், ஒரு நெருக்கமான புன்னகையோடு கைகளைப் பற்றி “எப்படியிருக்கீங்க மாதவராஜ்! Bank workers unity பத்திரிகையில் உங்கள் எழுத்துக்களைத் தொடர்ந்து படித்துக்கொண்டு இருக்கிறேன். எழுதுவதை நிறுத்திராதீங்க” என்பார். அதெல்லாம் அபூர்வமானவை.

அவர் எழுதுவதை நிறுத்தியதில்லை. தொடர்ந்து அவரைப் படித்துக்கொண்டு இருந்தேன். கட்சியின் அறிக்கைகள், முக்கியப் பிரச்சினைகளில் தத்துவார்த்த நிலைபாடுகள், அவதூறுகளுக்கு பதில் என எழுதிக்கொண்டே இருந்தார். அவரது மெயில் லிஸ்டில் நானும் இருந்தேன். சுற்றுப்பயண விபரங்கள், கட்டுரைகள், விவாதங்கள் குறித்த கடிதங்கள் அவ்வப்போது வந்துகொண்டு இருந்தன. இந்த எழுத்துக்கள் என்ன விதமானவை. எங்கேயோ இருந்து எழுதும் மனிதரை நம் அருகில் எப்போதும் இருப்பவராக பாவிக்கவைத்து விடுகிறது. அப்படித்தான் இருந்தார் அவர். என்னைப் போலவே பல ஆயிரக்கணக்கான தோழர்களுக்கும் நெருக்கமானவராகத்தானே இருந்திருப்பார். இதுபோன்று அவரோடு பழகிய காலங்களையும், அனுபவங்களையும் அந்த தோழர்களும் சுமந்து கொண்டுதானே இருந்திருப்பார்கள்!

 

விருதுநகரில் அன்று நான்கு மணிநேரத்துக்கும் மேலே அவரோடு கூடவே இருக்க முடிந்த கணங்களை இந்த நேரத்தில் திரும்பத் திரும்ப வலிய இழுத்துப் பார்க்கிறேன். சமீபகாலமாக நிர்வாகங்கள் எப்படி கண்மூடித்தனமான தாக்குதல்களில் இறங்குகின்றன என்பதை விளக்கிப் பேசிக்கொண்டு இருந்த அவரது முகத்தில் சோர்வு இருந்ததாகப் படுகிறது. இடையிடையே அவரது கவனம் கலைந்து வேறெங்கோ நிலைத்தது போலவும் இருக்கிறது. சோலைமாணிக்கம் கூட “டபிள்யூ.ஆர்.வி எதோ ஒருமாதிரி இருந்தாரே” என்று பிறகு சொன்னது ஞாபகத்திற்கு வருகிறது. தொடர்ந்த பணிகள், பல்வேறு வகையான பிரச்சினைகளோடு இயங்குகிறவர்கள் எந்நேரமும் ஒரே மாதிரியாகவா இருக்க முடியும் என்பதுதான் இயல்பான பதிலாக எனக்குத் தோன்றியது. இப்போது எல்லாவற்றுக்கும் வேறு அர்த்தங்கள் தெரிகின்றன.

அவரது சொந்த வாழ்க்கையைப் பற்றி வேறு எதுவுமே இந்த 23 ஆண்டுகளில் அறிந்திருக்கவில்லை. அவருடைய மகள், மகன்கள் பற்றியெல்லாம்  கூட இப்போதுதான் தெரிகிறது. அவருக்கு ஒரு குடும்பம் இருக்கிறது என்னும் பிரக்ஞையற்றுத்தான் இதுபோன்ற மனிதர்களை தொடர்ந்து காலாகாலமாய் நாம் பார்த்துக்கொண்டு வருகிறோம். தான் சார்ந்த அமைப்பையே குடும்பமாக கருதி, சதா நேரமும் தோழர்களோடு இருந்து, இயக்கம் சார்ந்தே பேசிக்கொண்டு இருப்பவர்களை இப்படித்தான் பார்க்க வருகிறது. எனவேதான் பெரும் அதிர்ச்சியோடு எதிர்கொள்ள வேண்டி இருக்கிறது. அவர் காணாமல் போனது, அவர் பற்றிய மனைவியின் புகார், கட்சி நடவடிக்கை என்கிற செய்திகள் மூலம் தெளிவான அபிப்பிராயங்களுக்குச் சென்றுவிட முடியாது. அதிலிருக்கும் ஆதாரங்களைத் தோண்டித் துருவி எந்த முடிவுக்கும் வர முடியாது. சில புதிர் நிறைந்த உரையாடல்களாக அவை பொதுவெளியில் மிதந்து கொண்டே இருக்கும் இனி. ‘அவர் வீரரா, கோழையா’எனும்  விவாதங்களும் பைத்தியக்கார சபைகளில் கலக்கும் இனி.

டபிள்யூ.ஆர்.வி நிலைகுலைந்து போயிருக்கிறார், தன்னுடைய உலகத்திலிருந்து முற்றிலும் துண்டிக்கப்பட்ட மனிதராகியிருக்கிறார் என்பதை உணர்ந்துகொள்ள எளிய மனித உணர்வுகளே போதுமானது. தேசம் பூராவும் அறியப்பட்ட ஒரு மனிதர், இயக்கத்தை முன்னெடுத்துச் செல்ல துடிப்போடு செயலாற்றிய ஒரு தோழர், தன் வாழ்வின் அருமையான, பெரும்பாலான நாட்களை தன் தத்துவத்திற்காக செலவிட்ட ஜீவன், எப்போது தான் நிர்க்கதியானோம் என நினைத்தார் என்பது முக்கியமானது. இப்படியான சமயங்களில் ஆற்றுப்படுத்த, அரவணைக்க, ஆதரவோடு கரங்கொடுத்து நிற்க யாருமா அவருக்கு இல்லாமல் போனார்கள் என்பதுதான் கசப்பனாது, அதிர்ச்சியானது. எவ்வளவோ ஞானம் கொண்ட, அனுபவங்கள் என்னும் தழும்பேறிய, அற்புதமான டபிள்யூ.ஆர்.வியின் கடைசி நேர சிந்தனைகளும், துடிப்புகளும் என்னவாக இருந்திருக்கும் என்பது வலி நிறைந்தது. 

‘என் பெயர் சிவப்பு’ என்னும் அந்த துருக்கிய நாவலில், நீரில் மூழ்கி இறந்து போன அந்த மனிதன் இப்படிச் சொல்கிறான் ஒரு இடத்தில்.

“நான் பிறப்பதற்கு முன்பு காலம் முடிவற்றதாக இருந்தது. இப்போது என் மரணத்திற்குப் பிறகு காலம் வற்றித் தீராததாக இருக்கிறது. இதனை இதற்கு முன்பாக நான் நினைத்துப் பார்த்ததில்லை. இருண்மையின் இரண்டு சாசுவதங்களுக்கு நடுவே ஓளிவீச வாழ்ந்திருக்கிறேன் நான்”.

உண்மைதான் தோழர் டபிள்யூ.ஆர்.வி!