கருணாநிதி சிரித்தார்!

நிறையவே குடித்து விட்டிருந்தான். பெரும் இரைச்சலோடும், புகை மண்டலமாகவும் இருந்த டாஸ்மார்க் கடைக்குள் அவன் ஒரு பொருட்டு இல்லை. லேசாய் தடுமாறி எழுந்து நின்று, லுங்கியைத் தூக்கி, காற்சட்டைக்குள்ளிருந்து ஒரு பிளாஸ்டிக் பொட்டலத்தை எடுத்து அசுத்தமான  மேஜையில் விரித்தான். அதில் சில பேப்பர்கள், நகை அடமானம் வைத்த வங்கிக் கடன் அட்டை, பிள்ளையார் படம், அப்புறம் ஒரு குழந்தை படம் இருந்தன. பக்கத்தில் இருந்தவரிடம் அந்தப் படத்தைக் காண்பித்து, “இவன் என் பையன் சார். எப்படியிருக்கான் பாருங்க. இவன கான்வெண்ட்ல படிக்க வைக்கப் போறேன்..” எனத் திரும்பத் திரும்பச் சொன்னான். பேண்ட் சட்டை போட்ட அந்த நாகரீகமானவன் பதில் சொல்லாமல் முகத்தைத் திருப்பிக் கொண்டான். வேறு யாரும் தான் சொல்வதைக் கேட்பார்களா என்று அங்குமிங்கும் பார்த்தான். எதோ தனக்குள்ளேயே சொல்வது போல முனகிக்கொண்டான்.

சப்ளை செய்த பையன் வந்து மொத்தம் எவ்வளவு ஆகியது என்று சொன்னான். நிமிர்ந்து அவனையேப் பார்த்து, “கணக்கைத் திரும்பச் சொல்லு” என்றான். அந்தப் பையன் சொன்னான். “பேப்பர் மாதிரி இருக்குற பிளாஸ்டிக் டம்ளருக்கு மூணு ருபாயா.... கோல்டு பிளேக் வெளியே மூனு ருபாய், இங்க நாலு ருபாயா. என்ன ஏமாத்துறீங்களா...அநியாயம் பண்றீங்களா...” கத்தினான். ”இங்க அப்படித்தான்... தர்றியா.. இல்லியா” என்றான் சப்ளை செய்தவன். “தரமுடியாது மயிரு. என்னடா செய்வே. ஒன் இஷ்டத்துக்கு விலய வச்சுக்குவே. நான் என்ன இளிச்ச வாயனா..” அவனும் சத்தம் போட்டான். நான்கைந்து பேர் அவனை நோக்கி இறுகின முகங்களோடு வந்து, சட்டைப்பைக்குள்ளிருந்து பணத்தை எடுத்துக் கொண்டு, நெட்டித் தள்ளி, இழுத்துக்கொண்டு போய் வெளியே விட்டனர். “வெளங்க மாட்டீங்க டாய்...! வெளங்க மாட்டீங்க..!” என்று நடந்தான்.

சாலை பிரகாசமாய் இருந்தது. அவன் பாட்டுக்கு பேசிக்கொண்டு போனான். அங்கும் அவன் ஒரு பொருட்டு இல்லைதான். போஸ்டர் ஒன்றில் கருணாநிதி சிரித்தபடி இருந்தார். பக்கத்தில் போனான். கும்பிட்டான். “தலைவா... நீ நல்லாயிருக்கணும். ஒன்னயப் போல உண்டா. நாங்க இருக்கோம் தலைவா ஒனக்கு.” என நெஞ்சில் அடித்துக்கொண்டான். “தலைவா...ஒன்னய யாரும் அசைக்க முடியாது. ” என்றான். அவன் சொன்னதைக் கேட்டது போல,  உலகத் திருக்குறள் பேரவை சார்பில் நடந்த பாராட்டு விழாவிலிருந்த கருணாநிதி அந்த நேரம் சிரித்தார்.

*