பிளாஸ்டிக் கலாச்சாரம்

 

நடைபாதி ஓரங்களில்
பிளாஸ்டிக் மரங்களை பயிரிடுவோம்
பிளாஸ்டிக் கிளைகளில் பிளாஸ்டிக் பறவைகள்
பிளாஸ்டிக் கதிர்களில்
பிளாஸ்டிக் தானியங்களை மகசூல் செய்வோம்
பிளாஸ்டிக் பசுக்களின் பிளாஸ்டிக் மடிகளில்
பிளாஸ்டிக் பாலருந்துவோம்.

தெலுங்குக் கவிஞர் நக்னமுனி எழுதிய கவிதை இது. ஏற்கனவே தீராத பக்கங்களில் அவரது கவிதைகள் சில குறிப்பிடப்பட்டு இருக்கின்றன. சுற்றுப்புறச் சூழல் சீரழிவதை இந்தக் கவிதை சொல்கிறது. இந்திய விவசாயம் புறக்கணிக்கப்பட்டு உணவுப்பயிர்களுக்குப் பதில் வியாபாரப்பயிர்களுக்கு முக்கியத்துவம் அளிக்கப்படுவதை நையாண்டி செய்கிறது. ஆனால் 'பிளாஸ்டிக் பால்' என்னும் பதம் யோசிக்க வைக்கிறது. ஞானப்பால் என்ற வார்த்தையைப் போன்று இந்தப் பாலுக்கு இருபத்தொன்றாம் நூற்றாண்டின் அவசரயுகத்தில் மிக ஆழமான அர்த்தங்கள் இருப்பதாகவே படுகிறது. மனிதர்கள் நிஜமாகவே பிளாஸ்டிக் பாலருந்திக் கொண்டிருக்கிறார்கள்.

மிக்ஸி வந்த பிறகு அம்மிக்கொத்துகிறவர்கள் குரல் தெருவில் ஒலிப்பதேயில்லை. மின்சார விளக்கு வந்தபிறகு மண்ணெண்னெய் விளக்கு கரண்ட் போனால்தான். அதற்கும் கூட இருக்கவே இருக்கிறது மெழுகுவர்த்தி. இல்லையென்றால் இப்போது எமர்ஜென்சி விளக்கு. ரேடியோவில் சிலோன் பாட்டுக்களும், விவிதபாரதி தேன்கிண்ணமும் கேட்ட காலமெல்லாம் போய்ஈ இப்போது எத்தனை சேனல்களோடு தொலைக் காட்சிகள். கடிதம் எழுதி...அங்கிருந்து வரும் கடிதத்திற்காக காத்திருக்க வேண்டியதில்லை. டெலிபோன் வசதி வந்திருக்கிறது. அதிலும் நினைத்தவுடன் பேசிக்கொள்ள செல்போன்கள். அது தாண்டி ஈமெயில்கள். எஸ்.எம்.எஸ்கள். விஞ்ஞானமும் தொழில்நுட்பமும் எல்லாவற்றையும் மேலும் மேலும் எளிதாகவும், வசதியாகவும் ஆக்கிக்கொண்டே இருக்கின்றன. பழையகாலத்தின் வசீகரங்கள் இந்த அவசரகாலத்தில் தொலைந்திருந்தாலும் நாம் ஏற்றுக் கொள்கிறோம். அதன்மூலம் நாம் நம்மை புதுப்பித்துக் கொள்கிறோம். இவைகளைப் புறக்கணிக்கிற போது காலம் நம்மை புறக்கணித்துவிட்டு அதுபாட்டுக்கு சென்றுகொண்டேயிருக்கும். எல்லாம் சரிதான். ஆனால் பிளாஸ்டிக்கை இப்படியொரு தொழில்நுட்ப விஷயத்தோடு பார்க்க முடியவில்லை.

அப்போதெல்லாம் இங்க் பேனாதான். காலேஜ் படிக்கும்போது கூட ஒழுங்கா இங்க் ஊற்றத் தெரியாமல் தரையில், கைகளில் என்று ஊற்றிக்கொண்டு விழித்த காலங்கள் எல்லோருக்கும் நேர்ந்திருக்கும். சிலநேரங்களில் நிப்பு வளைந்து கொள்ளும். அப்புறம் தரையில் தேய்த்து அதை சரி பண்ணவேண்டும். முக்கியமான கட்டத்தில் மை வரவே வராது. இல்லையென்றால் திடுமென குபுக்கென்று பாயும். அவ்வப்போது வெந்நீரில் சுத்தமாக கழுவி, துடைத்து பராமரிக்க வேண்டும். சட்டைப்பைகள், விரல்கள் நீலம் பாரித்துப் போகும். இப்போது அதெல்லாம் இல்லை. ப்ளஸ் டூ படிக்கும் மகள் "அப்பா..கடைக்குப் போனால் ஒரு அட்-ஜெல் வாங்கிட்டு வாங்க.." என மிகச்சாதாரணமாக சொல்கிறாள். "போன வாரந்தானே.. வாங்கிக்கொடுத்தேன்...அதுக்குள்ள இன்னொரு  பேனாவா?" என்று கேட்டால் "இங்க் முடியப்போது... தூக்கி எறிய வேண்டியதுதான்.." என குனிந்து பாடம் எழுதிக்கொண்டே பதில் தருகிறாள்.

இதுதான் உறுத்துகிறது. ஒவ்வொரு விஞ்ஞான மாற்றமும் தேவைகளிலிருந்தும், இன்றைய முதலாளித்துவ போட்டிகளிலிருந்தும் அவதாரமெடுத்துக் கொண்டே இருக்கின்றன. அவைகள் சமூகத்திலும், பொருளாதாரத்திலும் சில குறிப்பிடத்தக்க விளைவுகளை வெளிப்படையாக ஏற்படுத்துகின்றன. ஆனால் கலாச்சார ரீதியாக ஏற்படுத்தும் விளைவுகள் பெரும் செல்வாக்கை சமூகத்தில் அமைதியாக..அதிவேகமாக பரப்புகின்றன. வாழ்வின் சகல பரிமாணங்களிலும் அவை எதிரொலிக்கின்றன. இன்னதென்று அறியவிடாமல், பழக்கவழக்கங்களில் கரைத்து நம் அறிவை அதன் வசமாக்கிவிடுகின்றன. எனவேதான் "தூக்கி எறிய வேண்டியதுதான்" என்கிற பதிலை எளிதாக கடந்து போக முடியவில்லை.

இந்த வார்த்தைகளுக்கு பொருத்தமான குறியீடாக பிளாஸ்டிக் இருக்கிறது. பால் பாயிண்ட் பேனாவை தூக்கி எறிந்துவிட்டு இன்னொரு பேனாவை வாங்குவதில் பிரச்சினை இல்லை. இந்த மனோபாவமே மனித சுபாவமாக மாறி வருவதுதான் அதிர்ச்சியாய் இருக்கிறது. குறிப்பாக நடுத்தர வர்க்கம இதில் முற்றிலும் மூழ்கிக் கொண்டிருக்கிறது. ஒரு சிக்கலையோ பிரச்சினையையோ சமாளித்து அதை சரிசெய்கிற தீவிரம் குறைந்துவிடுகிறது.  ஒன்றைத் தூக்கி எறிந்துவிட்டு மிக வேகமாக வேறொரு மாற்றைத் தேடும் பலகீனம் நமக்குள் ஊறிவிட்டிருக்கிறது. போராடுகிற உயிரின் துடிப்பு மெல்ல மெல்ல மழுங்கடிக்கப்படுகிறது. எதையும் எளிதாக  பெறுவதற்கு வெறி ஏற்படுகிறது. லஞ்சம் வாங்குவது...லாட்டரிச் சீட்டு வாங்குவது.. எல்லாமே இப்படி ஒரு மனோபாவத்தில் உருவாவதுதான். கடன்கள், வாழ்வின் தேவைகளுக்கு வருமானம் போதாமல் இருப்பது எல்லாவற்றையும் ஒரே நாளில்  தீர்த்துவிட வேண்டுமென்கிற வேகம். தன் ஊதியத்தை உயர்த்துவதற்கு போராட வேண்டும் என்கிற நியாயமான வழிகளை தேர்ந்தெடுக்க தயக்கம். உடனடியாக முடியாது...சிரமப்படவேண்டுமே. இது ஒரு பக்கம்.

இன்னொன்று இன்னும் கொடுமையானது. உபயோகம் இல்லையென்றால் அவை எவ்வளவுதான் உன்னதம் என்றாலும் தூக்கி எறிய வேண்டியதுதான் என்கிற முடிவுக்கு வருவது. மனித உறவுகளில்கூட இது அதிகமாக பிரதிபலிக்க ஆரம்பித்துவிட்டது.  பெற்ற தாய் தந்தையரே பெரும் சுமையாக கருதப்படுகிறார்கள. காதல், நட்பு எல்லாமே இந்த கோணத்தில் பார்க்கப்படுகிறது. முதலாளித்துவ அமைப்பு மனித சமூகத்துக்கு அளித்த மிகக்குரூரமான நோய் இது.

ஒருவருக்கு ஒருவர் உதவுவது என்பதுதான் வாழ்வின் தர்மமாகும். இதை மாற்றி ஒருவரை ஒருவர் உபயோகப்படுத்துவது அல்லது உறிஞ்சுவது என்பது இங்கே வாழ்க்கையின் தர்மமாகிவிட்டது. உபயோகப்படுத்துவது என்று வந்ததால்தான் தூக்கி எறிவது என்கிற அடுத்த சூதும் இங்கே அரங்கேறிவிட்டது. 

வெளியே சென்று மகளுக்கு ‘அட்-ஜெல்' பேனா வாங்கிவரப் புறப்பட்டபோது போது தூக்கி எறியப்பட்ட பிளாஸ்டிக் பைகளும், பாட்டில்களும், டம்ளர்களும் தெருவெங்கும், நகரெங்கும் கிடந்தன. காற்றில் உருண்டு உருண்டு அவை அலைந்து கொண்டிருந்தன. மனிதர்கள் அவைகளை கவனிக்கவேயில்லை. அவர்களும் அலைந்து கொண்டிருந்தனர்.

*