மாணவன் இர்பானால் கொலை செய்யப்பட்ட ஆசிரியை உமா மகேஸ்வரி அவர்களின் புதல்விகள் சங்கீதாவும், ஜனனியும்தான் இந்தப்படத்தில் இருக்கும் இரண்டு பெண்குழந்தைகள். அம்பத்தூர் புதூர் எபனேசர் பள்ளியில் இவர்கள் படித்து வருகிறார்கள். அருகில் நிற்பது அவர்களை அரவணைத்துப் பார்த்து வரும் தலைமை ஆசிரியை.

நேற்று அபிபுல்லா சாலை தேவர் மகாலில் நடந்த கருத்தரங்கில் வைத்து சென்னை முதுநிலை ஆசிரிய சங்கங்களின் கூட்டமைப்பு சார்பில் வசூலித்த ரூ.3.50 லட்சம் நிதியை இந்தக் குழந்தைகளிடம் வழங்கியிருக்கிறார்கள். நிகழ்வுக்குச் சென்று அந்தக் குழந்தைகளிடமும், தலைமை ஆசிரியையிடமும் பேசிவந்த தோழர் எஸ்.வி.வேணுகோபாலன் அந்த நெகிழ்வுமிக்க தருணங்களை மெயிலில் பகிர்ந்திருந்தார்.

தலைமை ஆசிரியை அவர்களிடம், ”நீங்கள் ஒரு தாயைப் போல் அவர்களை அரவணைத்துக்கொண்டு இருக்கிறீர்கள்”  என எஸ்.வி.வேணுகோபாலன் சொல்லியிருக்கிறார். அதற்கு அவர், “இவர்களைப் போல் பள்ளியில் படிக்கும் இன்னும் மூவாயிரம் குழந்தைகளுக்கும் நான் தாய்தான் சார்”  என்று சொல்லியிருக்கிறார். நிதி வழங்கும் போது மிகவும் கண் கலங்கிப் போயிருந்த உணர்ச்சிகளோடு, உமா மகேஸ்வரி இவர்கள் இருவரையும் முன்பே பொறுப்பில் கொண்டு வந்து சேர்த்துவிட்டதையும், உமா சம்பளப் பணத்தைக் கூட ஏழை மாணவர்கள்பால் இரக்கத்தோடு கொடுத்துவிட்டு மிஞ்சிய பணத்தையே வீட்டுக்குக் கொண்டு செல்பவராக இருந்ததையும் பகிர்ந்து கொண்டு இருக்கிறார்.

‘காற்றும் வெளிச்சமும் வகுப்பறைக்குள்’ என்னும் புத்தகத்தை அந்தக் குழந்தைகளிடம் கொடுத்திருக்கிறார் எஸ்.வி.வி. உரையாடலின் நடுவில் "அம்மா மரணம் பெரிய அதிர்ச்சி. ஆனாலும் அந்த அண்ணன் (கத்தியால் கொன்ற மாணவன்) எந்தப் பிரச்சனையும் இல்லாம நல்லா இருக்கணும்.." என்று சங்கீதா சொன்னதாக அந்தத் தலைமை ஆசிரியை தெரிவித்திருக்கிறார்.

மெயிலின் இந்தப் பகுதியைப் படித்ததும் எழுந்த கேவலை என்னால் அடக்க முடியவில்லை.

பின்னூட்டங்களிலும், தனி மெயிலிலும், தொலைபேசியிலும் நண்பர்கள் சுட்டிக்காட்டி வருகின்றனர். அன்பும் அக்கறையும் கொண்டவர்களால் கடந்த இரண்டு பதிவுகள் குறித்து வந்த விமர்சனங்கள் அவை. ‘தங்கள் நியாயமும், ஆத்திரமும் முழுக்க நியாயமானவை என்ற போதிலும் தங்களைப் போன்றவர்கள் அதுபோன்ற வார்த்தைகளை எழுத்தில் பயன்படுத்த வேண்டாம். அவைகளை சரிசெய்துவிடுங்கள்.’ என்பதுதான் அவர்கள் சுட்டிக்காட்டும் விஷயம்.

அந்த டி.எஸ்.பி யாரென்று தெரியாது. ஆனால் அந்தப் பெண்மணியின் குரல்வளையில் கைவைத்து அந்த டி.எஸ்.பி தள்ளிவிட, கதறிக்கொண்டே அவர்கள் கீழே விழுந்த காட்சியைப் பார்த்ததும், கொதித்துப்போன மனநிலையில் வந்த வார்த்தைகளே அவை. அந்தக் கோபத்திற்கும், உணர்வுக்கும் நானும் என் எழுத்தும் உண்மையாய் இருந்திருக்கிறோம்.

அதுபோலத்தான் இந்த ஆட்சியாளர்கள் மீது ஏற்பட்ட கோபமும். தங்கள் ஆட்சியில் மக்களுக்கு எவ்வளவு அநியாயம் செய்தாலும் அவர்களால் ஐந்து வருடங்கள் கழித்து, மீண்டும் பதவிக்கு வரமுடிகிறது. இந்த ஜனநாயக நடைமுறையில், ஐந்து வருடம் பதவியில் அவர்கள் இல்லாமலிருப்பதே மக்கள் அவர்களுக்குக் கொடுக்கும் கடும் தண்டனையாய் கருதப்படுகிறது. ஆனால் மக்களுக்கோ வாழ்க்கையே பெரும் தண்டனையாய் உருக்குலைந்து போகிறது. அவர்கள் எப்போதுமே மீண்டும் பதவிக்கு வராமல் போகட்டும் என்ற ஆத்திரத்தில் வந்த வார்த்தைகளே அவை.

தனிப்பட்ட மனிதனின் கோபம் இல்லை இது. ஒரு சமூக மனிதனின் குரலும், அடையாளமும் ஆகும். அடிப்பவர்களுக்கு எதிராக அடிவாங்குகிறவர்களின் சிந்தனை. அதிலிருக்கும் தார்மீக கோபத்தை புரிந்துகொள்ளுங்கள் என வேண்டுகிறேன்.

இருந்தபோதிலும், அந்த நண்பர்கள் சுட்டிக்காட்டும் பிரக்ஞையோடு இருக்க முயற்சிக்கிறேன் இனி.

நன்றி.