மாதவராஜ் பக்கங்கள் - 34

 

பெங்களூரில் அண்ணன் மகன் திருமணத்திற்குச் சென்றுவிட்டு நேற்றுதான் சாத்தூர் வந்தேன். இடையில் ஒருநாள் சென்னையையும் எட்டிப்பார்த்தேன். எழுத்தாளர் ஜெயகாந்தன் அவர்களது வீட்டிற்குள் நுழையும்போது உள்ளே படுத்திருந்தார் . என்னையும், அம்முவையும் பார்த்ததும், ‘வாங்க’ என்று படுத்திருந்தபடியேச் சொன்னார்.  மேலும் அங்கிருப்பது தொந்தரவாக இருக்கக் கூடும் என அங்கிருந்து மாடியில்  தீபாவின் வீட்டிற்குச் சென்றோம். பகற்பொழுதுகள் குழந்தைகளோடு கழிந்தனவென்றாலும் பெரும்பாலும் தூங்கிக்கொண்டுதான் இருந்தேன். சாயங்காலம் ஊருக்குக் கிளம்பிக்கொண்டு இருக்கும்போது, ஜே.கே போன் செய்தார். “இன்னிக்கே கிளம்புறீங்களா...  கீழே வருவீங்கதான?” என்றார். ஆச்சரியமாய் இருந்தது. இப்படியெல்லாம் அழைத்துப் பேசுகிறவர் இல்லை அவர். சென்றேன்.

 

ஹாலில் உட்கார்ந்திருந்தார்.  அண்ணன் மகன் திருமணம், அப்பாவின் உடல்நலம் எல்லாம் விசாரித்தார். கொஞ்சநேரம் அமைதியாய் இருந்தார். அதுபோன்ற சாயங்காலங்கள், அவரது வசீகரமான உலகமாயிருந்த காலங்கள் தெரியும்.  வீட்டு மொட்டைமாடியில் இருந்த  கீற்றுக்கொட்டகையில் அவரது சபை கூடும்.  சிலசமயங்களில் நானும் கூட இருந்திருக்கிறேன்.“ஜே.கே”, “ஜே.கே”வென்று நண்பர்கள் வந்துகொண்டும், சென்றுகொண்டும் இருப்பார்கள். புகையை ஆழமாய் உறிஞ்சிவிட்டு, தீர்க்கமாய் எல்லோரையும் பார்ப்பார். பெரும்பாலும் அவரேதான் பேசிக்கொண்டு இருப்பார். ஒரு கேள்வி அவரிடமிருந்தே வரும். ஒரு அமைதி ஆட்கொள்ளும். சட்டென்று உடைத்துக்கொண்டு பதிலும் அவரிடமிருந்தே வரும். அதில் இருக்கும் தர்க்கங்களும், நகைச்சுவையும் சுவாரசியமாக இருக்கும். அங்கு ஆட்டோ டிரைவர்கள் இருப்பார்கள். எழுத்தாளர்கள் இருப்பார்கள். வைர வியாபாரிகள் இருப்பார்கள். டாக்டர்கள், ஆசிரியர்கள் என்று பலவகை மனிதர்களைப் பார்த்திருக்கிறேன். ஆரவாரமும், கொண்டாட்டமுமாய் நேரங்கள் கழியும்.

 

இப்போது எல்லாம் வடிந்து வீடும், சாயங்காலமும் அமைதியாக இருக்கிறது. மது, புகை எல்லாம் விட்ட பிறகு ஜே.கே தியானத்தில் ஆழ்ந்திருப்பது போன்று இருக்கிறார். பெரும்பாலும் கண்களை மூடிக்கொண்டு உட்கார்ந்திருக்கிறார். அவரைப் பார்க்க வருகிறவர்களும் இப்போது கொஞ்சம் கொஞ்சமாய் குறைத்துக் கொண்டுவிட்டார்கள். “யாரும் இப்போ வர்றதில்ல” என்றார்கள் ஜே.கேவின் துணைவியார்.  “நான்தான் பேசுறது இல்லய. பிறகு அவர்கள் வந்து என்ன செய்யப் போகிறார்கள்” என்றார் ஜே.கே.  என்னிடம் திரும்பி, “இவ்வளவு காலம் பேசிக்கொண்டே இருந்திருக்கிறேன். இப்போது சிந்தித்துக்கொண்டு மட்டும் இருக்கிறேன்” என்று சொல்லி  கண்களை  கொஞ்ச நேரம் மூடிக்கொண்டார்.  ஜே.கேவின் பேச்சுக்கள், எழுத்துக்கள், சில முக்கியமான சம்பவங்கள் குறித்து அவரது துணைவியார் சொல்லிக்கொண்டு இருந்தார். அவர் மௌனமாகக் கேட்டுக்கொண்டு இருந்தார்.

 

பேச்சு, தீபாவின் மகள் நேஹா குறித்து வந்தது. வீட்டின் அலமாரிகளில் இருக்கும் புத்தகங்களை நேஹாவிடம்  காட்டி, “இதுல்லாம் ஜே.கே தாத்தா எழுதிய புத்தகங்கள்” என்று ஒருமுறைச் சொன்னார்களாம். இப்போது அவளே அந்த அலமாரிகளிடம் போய், “தாத்தா எழுதியது”, “தாத்தா எழுதியது” என்று எல்லோரிடமும் காட்டிக்கொண்டு இருக்கிறாளாம். ஜே.கேவின் முகம் மலர்ந்து, லேசாய் சிரித்ததைப் பார்த்தேன்.

 

பஸ்ஸுக்கு நேரமாகிவிட்டபடியால் புறப்பட எழுந்தேன்.  “கொஞ்சம் அடிக்கடி போனிலாவது பேசுங்க” என்றார்கள் ஜே.கேவின் துணைவியார். நான் ஜே.கேவைப் பார்த்தேன். புன்னகைத்தார்.  விடைபெறும்போது கைகொடுத்து அனுப்பினார். அந்த ஸ்பரிசத்தில் ஜே.கே நிறைய பேசியது போலிருந்தது.