தூரம்

‘‘குழந்தைகளோடு வீட்டில் இருந்தாலென்ன’ மனைவியின் மெல்லிய முணுமுணுப்பைத் தவிர்த்து ஐந்து மணி நேரம் பஸ் பிரயாணம் செய்து, பாலய சினேகிதனை பார்க்கச் சென்றான் இவன். பஸ் மெல்லப் போவதாக எரிச்சல் பட்டுக்கொண்டான்.

வெயிலில் போய் நின்றவனை ”எவ்ளோ நாளாச்சு” என்று ஆசையாய் வரவேற்று உட்கார வைத்தான் அவன்.  தொடர்ந்து “எப்படிரா இருக்கே” என்ற அவனின் செல்போன் அழைத்தது.

பேசிமுடித்து “அப்புறம்” என்றான், திரும்பவும் போன் அழைத்தது. இவன் சங்கடத்தோடு சிரித்துக்கொண்டான்.

பிறகு, ”சாப்பிட்டாயா” என்றான்.அவன்.

“வரும் வழியிலேயே சாப்பிட்டேன் “ என்றான் இவன். திரும்பவும் போன். அவன் முன்னே இவன் அமைதியாய் உட்கார்ந்திருந்தான். இடையில் டீ குடித்தார்கள் சில வார்த்தைகள் பேசினார்கள்.

“சரிடா, கெளம்புறேன், இப்ப பஸ் ஏறினாத்தான் திருநெல்வேலியில் இருந்து ஊருக்கு கடைசி பஸ்ஸை பிடிக்க முடியும்” என்றான் இவன்.

“இரேண்டா, நாளைக்குப் போகலாம்”

“இல்லடா, இன்னொரு நா வர்றேன்”

பஸ் ஸ்டாண்ட் கொண்டு வந்துவிட்டான் அவன். பெரும் கூட்டமாய் இருந்தாலும் வெறுமையாய் இருந்தது இவனுக்கு.

அங்குமிங்கும் சென்று பார்த்து, ”டேய், திருநெல்வேலிக்கு பஸ் அங்க நிக்குது” என்று அழைத்துச் சென்றான் அவன்.

பஸ் ஏறி ஜன்னலோரம் உட்கார்ந்து, “சரி, நீ வேண்ணா கிளம்பு, பார்ப்போம்” என்றான் இவன்.

இவனது முகத்தையே பார்த்துக் கொண்டு இருந்தவன் அருகில் வந்து “ஒங்கிட்ட ஒண்ணுமே பேசலடா” என்றான்.  கையைப் பிடித்தான்.  அவனது குரல் கம்மியது போலிருந்தது.

“பார்த்தாச்சுடா அது போதும்” என்று இவன் சொல்லியபோது பஸ் புறப்பட்டது. ஊரைத் தாண்டியதும், தனது பையில் இருந்து செல்போனை எடுத்து ஆன் செய்தான் இவ்ன். அழுகையாய் வந்தது.