கவிஞர் வைரமுத்துவும், மிஸ்டர் வைரமுத்துவும்

பாம்பன் ஆயில் என்று ஒரு சமையல் எண்ணெய் போலிருக்கிறது. சன் டி.வியில் இதன அறிமுகப்படுத்தி ஒரு விழா ஏற்பாடு செய்திருந்தார்கள். நடிகர்கள், நடிகையர் மேடையில் தோன்றி அந்த எண்ணெய் குறித்து புகழ்ந்து பேசிய போது சிரிக்காமல் இருக்க முடியவில்லை. இப்போதெல்லாம் சினிமாக்காரர்கள் கலந்து கொள்வதே விழாக்களின் வெற்றியாக கருதப்படுகிறது. பாலு ஜுவல்லர்ஸின் குடும்பக் கவிஞரும், கவியரசுவுமான வைரமுத்து தமிழை கூடுதலாக அறிந்த காரணத்தால், எல்லோரையும் முந்தி நிற்கிற வசதி உண்டானது. கர்நாடகக் கச்சேரிகளில் ஆலாபனை செய்யும்போது பாகவதர்கள் முகம் காட்டுகிற ஒரு மாதிரியான விறைப்பினை இவர் சாதாரணமாக பேசும்போது கூட முகத்தில் கொண்டு வருவது இயல்பானதாய் இல்லை.

சரி போகட்டும். எண்ணெயின் சிறப்புகளை அடுக்கிக்கொண்டே வந்தவர் ஒரு இடத்தில் இந்த எண்ணெய் முழுக்க முழுக்க மனிதர்களின் கைகள் படாமலே இயந்திரத்தினால் தயாரித்தது என்று சொல்லி அவரே முகபாவம் காட்டி பிரமிக்கவும் செய்தார். அந்த வினாடியில் அவர் எழுதிய கவிதைகள் எல்லாமும் தலைகுனிந்திருக்கும் என்றேத் தோன்றியது.

இந்த உலகத்தின் முகத்தையும், முகவரியையும் மாற்றியதே மனிதக் கைகள்தான். சிறு ஊசியிலிருந்து ஒவ்வொன்றாக நினைத்து நினைத்துப் பார்க்க எல்லாமே அதிசயமாய் இருக்கிறது. மனிதக் கைகள் படாமல் எதுவும் தேவலோகத்தில் இருந்து விழுந்தவை அல்ல. மனிதச் சிந்தனையின் வளர்ச்சியே கைகளின் இயக்கத்திலிருந்து பயணமானதுதான். விஞ்ஞானத்திற்கும், நாகரீகத்திற்கும் புறம்பாக பேசியது மிஸ்டர் வைரமுத்துவுக்கு சட்டென்று உறைத்திருக்கும் போல. தான் பேசியது சுத்தம் சம்பந்தமாக எனக் குறிப்பிட்டார்.

பிரபலமான பிறகு அவரது சொந்த கிராமத்திற்கு ஒருமுறை சென்றிருந்தாராம். ஒரு ஏழை அம்மா பாசத்தோடு வரவேற்றார்களாம். எதாவது சாப்பிட வேண்டும் என வற்புறுத்தினார்களாம். இவர் மோர் கேட்டாராம். கொடுக்கும்போது அந்த அம்மாவின் இரண்டு விரல்கள் மோரில் பட்டிருந்ததாம். நயம் சுத்தமான மிஸ்டர் வைரமுத்துவுக்கு குடிப்பதற்கு மனம் வரவில்லையாம். தொண்டை சரியில்லை என்று குடிக்காமல் வந்து விட்டாராம்.

சிலிக்குயில் என அன்பாக அழைக்கப்படும் கவிஞர் பாப்லோ நெரூடா ஒருமுறை சொன்னதுதான் ஞாபகத்திற்கு இந்த இடத்தில் வருகிறது. அவர் தனது வாழ்நாளில் எண்ணற்ற பரிசுகளை வாங்கியிருந்தார். அவைகளையெல்லாம் அற்பாயுள் படைத்த வண்ணத்துப் பூச்சிகளைப் போன்றவை என்று சொல்லிவிட்டு, தனது தேசத்தின் சுரங்கங்களில் பணிபுரியும் தொழிலாளர்கள் அன்போடு ஓடிவந்து கரியும், மண்ணும் படிந்த கரங்களால் தழுவிக்கொள்வதைக் காட்டிலும் சிறந்த பரிசு எதுவும் இல்லை என்கிறார்.

நிச்சயம் அந்த அம்மாவின் கைகளில் அழுக்கு இல்லை. அழுக்கு எங்கே கெட்டியாய் உறைந்து போயிருக்கிறது என்பது தெரிகிறது. காதலைப்பற்றியும், தாய்ப் பாசம் பற்றியும், உருகி உருகி எழுதிய கவிதைகள் எல்லாம் அங்கிருந்தா வந்தவை! வாழ்க்கையிலிருந்து அவர் அந்நியப்பட்டுப் போய் விட்டதையே அவரது பேச்சு நமக்கு தெரியப்படுத்துகிறது.

ஆரம்ப காலத்தில் கவிஞர் வைரமுத்து எழுதிய கவிதைகளில் இருந்த வெப்பமும், உயிர் கலந்த உண்மையும், கலகக்குரலும் அவர் மீது பித்து கொள்ள வைத்தன. மிகப் பெரும் மரியாதையை உருவாக்கின. நிழல்கள் படத்தில் வரும், ‘இது ஒரு பொன் மாலைப் பொழுது’ எனது இளமைப் பருவத்தினை தனது ஒவ்வொரு வரிகளாலும் தீண்டியிருக்கிறது. தமிழ் இலக்கிய அலமாரிகளில் இந்தக் கவிஞரின் படைப்புகள் கம்பீரமாய் வீற்றிருக்கும் என்ற நம்பிக்கையும், ஆசையும் இருந்தது. இப்போது அவைகளின் மீது தூசி படிகிற மாதிரி மிஸ்டர் வைரமுத்துவின் வார்த்தைச் சரடுகள் வந்து விழுந்து கொண்டு இருக்கின்றன. அகத்தின் அழகு முகத்தின் மட்டுமல்ல, வார்த்தைகளிலும் வெளிப்படுகிறது. அதுதான் ‘டேக் இட் பாலிசி’ என அவரை கொண்டு வந்து நிறுத்தியிருக்கிறது.

மகாகவி பாரதியார் கொஞ்ச காலம் எட்டையபுர மகாராஜாவிடம் அரசவைக் கவிஞராக இருந்ததை எண்ணி வருத்தப்பட்டு இருக்கிறார். பின்னாளில் தந்து சுயசரிதையில் பன்றியைப் போல வாழ்ந்ததாக குறிப்பிடுகிறார். இந்த குற்ற உனர்வும், சுய விமர்சனமும் அவரை உயரத்தில் கொண்டு போய் வைக்கிறது. குற்ற உணர்ச்சி கூட வேண்டாம், குறைந்த பட்சம் கூச்சமாவது இருக்க வேண்டாமா?

இதற்கெல்லாம் இந்த சினிமாக் கவிஞர்கள் எல்லோரும் எப்போதும் சில பதில்களைத் தயாராய் வைத்திருக்கிறார்கள். “பாரதியைப் போல எங்களை சோத்துக்கு திண்டாடச் சொல்கிறீர்களா?” , “அவர் வாழ்ந்த காலம் வேறு, நாங்கள் வாழும் காலம் வேறு”, “நாங்கள் சூழலுக்குக் கவிதை எழுதுகிறோம்” என, அண்மையில் ரபிபெர்னாடோடு நடந்த நேருக்கு நேர் நிகழ்ச்சியில் மிஸ்டர் வைரமுத்துவும் தன்னை அந்த ஜோதியில் ஐக்கியமாக்கிக் கொண்டார்.

பாரதியும் சூழலுக்குத்தான் கவிதை எழுதியிருக்கிறார். நாடு வெள்ளையரிடம் அடிமைப்பட்டுக் கிடந்தபோது உள்ளம் கொதித்து எழுதிய கவிதைகள்தான் அவரை இன்றும் பேச வைத்துக்கொண்டு இருக்கின்றன. சிந்து நதியின் மிசை நிலவினிலே என்று இங்கிலாந்தில் இருந்து கொண்டா எழுதினார். வாழ்க்கையையும், இலக்கியத்தையும் வேறு வேறாக அவர் எப்போதும் பார்த்ததில்லை. மிஸ்டர் வைரமுத்துவோ தனது இலக்கியத்திலேயே வேறு வேறான விஷயங்களைப் பார்க்கிறார். வெள்ளைத் தாளில் எழுதும் கவிதை வேறாம், வெள்ளித் திரையில் எழுதும் கவிதை வேறாம். இந்த எதுகை மோனையை ரசிக்க முடியவில்லை.

என்னவென்று சொல்ல...? மாபெரும் கலாச்சாரச் சீரழிவு நோக்கி வியாபார உலகம் மனிதர்களை நகர்த்திக் கொண்டு இருக்கிறது. அதில் தானும் அகப்பட்டுக் கொள்வதா ஒரு கலைஞனின், கவிஞனின் வாழ்வாக இருக்க முடியும்? மிஸ்டர் வைரமுத்துவுக்கு இந்த பிரக்ஞை சுத்தமாக அற்றுப் போய்விட்டது என்பதையே, அந்த வய்தான அம்மாளின் அன்பு பாராட்டும் மோரை புறக்கணிக்கச் செய்திருக்கிறது.

மாட மாளிகையிலும், கூட கோபுரங்களிலும் இலக்கியம் இருக்கவில்லை. எங்கள் மக்களின் புழுதி படிந்த கால்களில் இருக்கிறது. மிஸ்டர் வைரமுத்துவுக்கு இது மறந்து போயிருக்கலாம். ‘கவிராஜன் கதை’யையும், ‘திருத்தி எழுத்திய தீர்ப்பு’களையும் எழுதியதற்காக கவிஞர் வைரமுத்துவை மக்களும் மறந்து விடாமல் இருக்கலாம். ஆனால்... காலம்?

(1996, பிப்ரவரியில் Bank workers unityயில் எழுதிய கட்டுரை இது)