பிரபாகரனின் மறைவு மற்றும் ராஜீவ் காந்தியின் மரணம் (தீராத பக்கங்கள்-5)

எனக்குத் திருமணமாகி இரண்டு வருடங்களே ஆகியிருந்தது அப்போது. சாத்தூரில் தென்வடல் புதுத்தெருவில் ஒரு காம்பவுண்டு வீட்டில் குடியிருந்தோம். காலையில் அடிகுழாயில் தண்ணீர் பிடிக்கச் சென்ற அம்மு ‘ஐயோ’வெனக் கதறிக் கொண்டு வீட்டிற்குள் நுழைந்தாள். படுத்திருந்த நான் பதறி எழுந்து ‘என்ன என்ன’ என்று அவளைப் பிடித்துக் கொண்டேன். அப்படியே தரையில் விழுந்து குலுங்கி அழுதாள். ‘என்னன்னு சொல்லு’ என்று உலுக்கினேன். “ராஜிவ் காந்தியக் கொன்னுட்டாங்களாம்... டி.வில செய்தி போடுறாங்க...” என்றாள்.அதிச்சியாயிருந்தாலும், உண்மையில் எனக்கு பெரிதாக எந்தக் கவலையும் பற்றிக்கொள்ளவில்லை. “இதுக்குத்தானா... இப்படி அழுற...” என்று சாதாரணக்குரலில் கேட்டு, டி.வியை ஆன் செய்தேன். உடல் சிதறிக் கிடந்த அந்த உருவம் திரும்பத் திரும்ப காட்டப்பட்டது.

அம்மு ரொம்ப நேரம் குழந்தை போல அழுதுகொண்டு இருந்தாள். அவளைச் சமாதானப்படுத்துவதிலேயே கவனமாய் இருந்தேன். எங்கள் சங்க அலுவலகத்தில் இரண்டு தோழர்கள் தங்கியிருந்தது ஞாபகத்தில் வந்து கொண்டு இருந்தது. கடைகள் எல்லாம் பூட்டப்பட்டிருக்கும், என்ன செய்வார்கள் என்று கவலையாயிருந்தது. அம்முவிடம், கூடக் கொஞ்சம் இட்லிகள் செய்து தரக் கேட்டேன். முகமெல்லாம் வாடியிருந்தாள் அவள். டி.வியில் சோனியா காந்தி, பிரியங்கா, ராகுலைக் காண்பிக்கும் போதெல்லாம் பொங்கினாள். “ஏன் தான், இவர் இந்தியாவுக்கு பிரதமரானாரோ... இந்தக் குழந்தைகளுக்கு தந்தையாகவாது இருந்திருப்பார்” என்று புலம்பினாள். ஒருகணத்தில் சட்டென்று என்முகம் நோக்கித் திரும்பி, “ஏங்க..ஒங்களுக்குக் கொஞ்சம் கூட கவலையே இல்லையா..” என்று ஆழமாய்ப் பார்த்தாள். என்ன சொல்ல என்று தெரியவில்லை. “சரி, இதுக்கு நாம என்னச் செய்யமுடியும்?” என்று பொதுவாய்ச் சொல்லி வைத்தேன்.

யோசித்துப் பார்க்கும்போது, அந்தக் கொடூரமான மரணத்தையும் தாண்டிய ஒரு வெறுப்பு அவர் மீது படிந்திருக்கிறது என்றேத் தோன்றுகிறது. இந்திரா காந்தி அம்மையார் கொல்லப்பட்ட சமயம், சீக்கியர்கள் காங்கிரஸாரால் நரவேட்டையாடப்பட்ட போது, மிகச் சாதாரணமாக அவர் சொன்ன “ஒரு பெரிய மரம் விழும்போது, நிலம் அதிரத்தான் செய்யும்’ என்ற வார்த்தைகள்தான் எனக்கு ராஜீவ்காந்தியை அறிமுகம் செய்தவையாக இருந்தன. எப்போதும் அவர் முகத்தில் இருக்கிற அந்தப் புன்னகை எனக்கு கொடூரமானதாகவேத் தெரியும். தொடர்ந்து ‘இருபத்தொன்றாம் நூற்றாண்டுக்கு இந்தியாவை அழைத்துச் செல்கிறேன்’ என்று அவர் இந்திய முதலாளித்துவ வர்க்கத்துக்கு செய்த சேவகம் அரசியல் ரீதியாக எனக்குள் மோசமான சித்திரத்தையே ஏற்படுத்தியிருந்தது. ஒருதடவை ரெயிலில் எங்கள் கம்பர்ட்மெண்ட்டில் வந்த இலங்கைத் தமிழர் ஒருவர் இந்திய அமைதிப்படை செய்த கொடூரங்களை விவரித்ததை கேட்கவே முடியாததாயிருந்தது. இவை எல்லாம் சேர்ந்து அவரது பிம்பத்தை வேறுமாதிரியாக எனக்குள்  எழுப்பியிருந்தது. தவறோ, சரியோ ஒரு மனிதனுக்குள் உருவாகும் கருத்துக்களுக்கு எவ்வளவு வலிமை இருக்கின்றன என்பதை நான் தெளிவாக உனர்ந்த இடம் ராஜீவ் காந்தியின் மரணம். “லேசில் கலங்கிப் போகிற நீங்கள் எப்படி இரக்கமில்லாமல் இருக்கிறீர்கள்.”என்று பதினெட்டு வருடங்களுக்கு முன்பு அம்மு கேட்டது இன்னமும் கூடவே அவ்வப்போது வரத்தான் செய்கிறது.

அதே அம்மு இந்த இரண்டு மூன்று நாட்களாய் என்னை வித்தியாசமாய்ப் பார்க்கிறாள். எதோ தவிப்பில் நான் இருப்பதை புரிந்து இருக்கிறாள். “பிரபாகரனை விமர்சனம் செய்வீர்களே...” என்று லேசாய் இழுத்தாள். எந்தப் பதிலும் நான் சொல்லவில்லை. உண்மைதான். விமர்சனம் இருக்கிறது. ஆனால் அங்கே அந்தத் தமிழ் மக்களுக்கு இனி என்ன நம்பிக்கை இருக்கிறது என்பதே என்னை வதைத்துக் கொண்டு இருக்கிறது. ஒவ்வொரு சமூகத்துக்கும் எதிர்காலம் மீதான ஒரு நம்பிக்கை வேண்டும். அதை எடுத்து விட்டால், அங்கே இன்னொன்று வைக்கப்பட வேண்டும். வெற்றிடமாக நிச்சயம் இருக்கவேக் கூடாது. அது மிகப் பெரும் அவலம். அதுதானா இப்போது இலங்கைத் தமிழ் மக்களுக்கு நேர்ந்திருக்கிறது?

‘பிரபாகரன் தான் எங்கள் இலக்கு’ என்று பிரகடனம் செய்த ராஜபக்‌ஷே, தான் தொடுத்த யுத்தத்தால், பல்லாயிரக்கணக்கான அப்பாவி மக்களின் வாழ்வு சிதைந்து போனதற்கு ஒரு வார்த்தை கூட வருத்தம் தெரிவிக்கவில்லையே! ! மண்ணை முத்தமிடுகிறார். விண்ணை நோக்கி கைகளை உயர்த்துகிறார். ‘தமிழ் மக்களுக்கு சம உரிமை கொடுப்பதென்பது எங்களுக்குத் தெரியும். இதில் யாருடைய தலையீடும், ஆலோசனைகளும் எங்களுக்குத் தேவையில்லை’ என்ற அறிவிப்பில் ஸ்வஸ்த்திக்கின் ஆணவம் தாண்டவமாடுகிறது. இருபத்தையாயிரத்துக்கும் மேற்பட்ட மக்கள் ஒரேநாளில் கை, கால்கள் இழந்து வெடிமருந்துப் புகை பரவிய வீதிகளில் அனாதரவாக கிடக்கிற ஒரு தேசத்தின் இன்னொரு பக்கத்தில் வெடி வெடித்து வெற்றிக் கொண்டாட்டங்கள் நடைபெறுவது சகிக்க முடியாததாய் இருக்கிறது. பதுங்கு குழிகளுக்குள் பிணங்களோடு அடைக்கலம் கொண்டிருக்கும் மக்களும் தங்கள் தேசத்தின் பிரஜைகள் என்ற எண்ணம் இருந்தால் இந்த வெறியாட்டங்களை நிகழ்த்துவார்களா? இவர்களிடமிருந்து எந்த நம்பிக்கையை நாம் பெற முடியும்? எப்படிப்பட்ட அரசியல் தீர்வுகள் கிடைக்கும்?

சரியோ, தவறோ.... வரலாற்றில் இலங்கை மற்றும் புலம் பெயர்ந்த தமிழர்களுக்கு பிரபாகரன் ஒரு அடையாளமாகவும், நம்பிக்கையாகவும்  இருந்திருக்கிறார் என்பது உண்மை. தான் தேர்ந்தெடுத்த பாதைக்கு தன்னை முழுமையாக அர்ப்பணித்திருக்கிறார். அதுவே அவரது மறைவு  (மரணமல்ல!)  குறித்து கவலை கொள்ளச் செய்கிறது. ஒரு மனிதனுக்குள் உருவாகியிருக்கும் கருத்துக்களை  ஒரு நிகழ்வு உடைத்து விடும் வலிமை கொண்டதாயிருக்கிறது. இதை நான் உணர்ந்த இடம் பிரபாகரனின் மறைவையொட்டிய (மரணமல்ல!) காட்சிகள்.

 

*