கெண்டைக்கால் திமிர்

மாரடியானை பச்சா விளையாட்டில்
யாரும் ஜெயிக்க முடியவில்லை.  

பள்ளிக்கூடம் விட்டு வெளியே வரும்போது எங்களுக்காக
மைதானத்தில் வேப்பமரத்தடியில் அவன் காத்து நிற்பான்.  

வலது கையில் வட்டக்கல் கொண்டு
முன்னே தரையில் கிழிக்கப்பட்ட
கோட்டுப் பாத்திக்குள் வீசிப் போட்ட காசுகளுக்குள்
நான் கைகாட்டிய நாலணாவை குறிபார்த்து
அத்தியில் ஊன்றி நிற்கும் அவனது இடதுகாலில்
கெண்டைக்கால் திமிர் விடைத்து இருக்கும்.  

வட்டக்கல்லில் அடிபட்டு நாலணா மட்டும்
பாத்தியைவிட்டு வெளியே தெறிக்கும்.  

எங்களுக்கு அத்தியை பக்கத்திலும்
அவனுக்கு ஒரடி பின்னாலும்கூட வைத்துப் பார்த்தோம்.
நான், விஷ்ணுராம், மகாதேவன், விக்னேஷ்வரன்,
வெங்கடேசன், சாலமன் எல்லோருமே தோற்றுப் போனோம்.  

'உன் அம்மா வள்ளியைப் போல
நீயும் கக்கூஸ் அள்ளப்போ'
என்று கணக்கு வாத்தியார்
அவன் கெண்டைக்காலில் அடித்து விரட்டிய பிறகு
அவன் பள்ளிக்கூடத்துக்குள்
ஒருநாளும் வந்ததேயில்லை.  

இருபது வருடம் கழித்து ஒருநாள் அவனை
பூச்சிக்காட்டு மந்தையில் வைத்துப் பார்த்தேன்.
பஸ்ஸைவிட்டு இறங்கிய என்னை
"சார்..சவாரி வேணுமா" அழைத்தான்.
சைக்கிள் ரிக்சாவில் ஏறி அமர்ந்தேன்.
கஞ்சா வாடை அடித்தது.
"நாந்தான் மாது...என்னைத் தெரிகிறதா" என்றேன்.
"ஆமாம் சார்"  

பெடல் ஊன்றி அழுத்திய அவனது
கெண்டைக்காலில் என் கண்கள் பதிந்தன.