ஒளிந்திருந்து தாக்குதல்
ஆறெழு ஆண்டுகளுக்கு முன்பு அவர்கள் இதே போன்று ஒரு காரியத்தை செய்தார்கள். சென்னை திருவல்லிக்கேணியில் பாரதியார் பிறந்தநாளை தமிழ்நாடு முற்போக்கு எழுத்தாளர் சங்கத்தினர் கொண்டாடிக் கொண்டு இருக்கும்போது திடுமென உருட்டுக்கட்டைகளோடு புகுந்து தாக்குதல் நடத்த ஆரம்பித்தனர். பாரதியார் கவிதைகளைக் கிழித்து எறிந்தனர். இப்போது, செப்டம்பர் 22ம் தேதி சென்ன போரூரில் பெரியாரின் 130வது பிறந்தநாளை தமிழ்நாடு முற்போக்கு எழுத்தாளர் சங்கத்தினர் கொண்டாடிக் கொண்டு இருக்கும்போது, 'ஒளிந்திருந்து' இந்த 'ராம(கோபால) பக்தர்கள்' கற்களை வீசி தாக்குதலில் ஈடுபட்டுள்ளனர்.
விஜயகாந்த்த் VS வடிவேலு பிரச்சனையை பக்கம் பக்கமாக எழுதவேண்டியிருந்த பிரபல தமிழ்ப் பத்திரிக்கைகளுக்கு இந்த வன்செயல் ஒன்றும் முக்கியமான செய்தியாக இருக்கவில்லை. பெரியாரின் பேரை இதயத்தில் பச்சைக் குத்தியிருப்பதாகச் சொல்லும் எந்த திராவிடக் கட்சியும் உதடுகளைப் பிரித்து கண்டனத்தை வாசிக்கவில்லை. கருத்துச் சுதந்திரத்திற்காகவே அவதரித்திருக்கிற அறிவுஜீவிகள் அனைவரும் மொத்தமாக தமிழகத்தை விட்டு எங்கே சுற்றுலா சென்றுவிட்டனர் என்று தெரியவில்லை.
தமிழ்நாடு முற்போக்கு எழுத்தாளர் சங்கத்தினர் தமிழகத்தின் முக்கிய நகரமெங்கும் போஸ்டர் அடித்து, ஆர்ப்பாட்டம் நடத்தி, இந்த காட்டுமிராண்டித்தனத்தை கண்டித்து வருகிறார்கள். விருதுநகரில் நடந்த ஆர்ப்பாட்டத்தில் நான் கலந்து கொண்டேன். செப்டம்பர் 27ம்தேதி, திருச்சியில் நடந்த எழுத்தாளர் சங்க மாவட்ட மாநாட்டில் நிறைவுரையாற்ற சென்றபோது, அன்று மாலை அங்கு நடந்த கண்டன ஆர்ப்பாட்டத்திலும் கலந்து கொண்டேன். ஆர்ப்பாட்டம் ஆரம்பிக்க சில நிமிடங்கள் இருக்கும் போது அங்கேயும் அந்த 'ஓளிந்திருந்து' தாக்குதலை 'ராம(கோபால) பக்தர்கள்' நிகழ்த்தினர். சத்திரம் பஸ்நிறுத்தம் அருகில் இருந்த கட்டிடங்களின் பின்பு இருந்து கற்கள் சரமாரியாக வீசப்பட்டன. பார்த்துக் கொண்டிருந்த போலீஸார் கட்டடங்களை நோக்கி ஓடினர். யாரும் இருப்பதாகத் தெரியவில்லை என்று கட்டிடங்கள் மேல் ஏறி நின்று கொண்டனர். கண்டன ஆர்ப்பாட்டம் மிகுந்த வேகத்தோடும், உக்கிரத்தோடும் நடந்தது. கவிஞரும், பட்டிமன்றப் பேச்சாளருமான நந்தலாலா கடுமையாக இந்த வன்செயலைக் கண்டித்தார்.
குஜராத்தில் நரவேட்டையாடியவர்களின் கைகள் - ஒரிஸ்ஸாவை ரணகளமாக்கிய கைகள் - கர்நாடகத்தில் கலவரம் ஏற்பட முயற்சி செய்கிற கைகள்- தமிழ்நாட்டில் இப்படி ஒளிந்திருந்து கல்லெறியத்தான் முடிந்திருக்கிறது. பெரியார் உலவித் திரிந்த மண்ணில், அவர்கள் சிந்தனைகளும், செயல்களும் இன்றுவரை வேர் பிடிக்க முடியாமல் திணறத்தான் செய்கின்றன. ஆனாலும் அவர்கள் தொடர்ந்து விதைகளை தூவிக் கொண்டே இருக்கிறார்கள். மண்டைக்காட்டில் ஆரம்பித்து, கோயம்புத்தூர், தென்காசி என்று அவர்களின் பாதச்சுவடுகள் தெரிகின்றன. அரசியல் சதுரங்கத்தில், சில சமயங்களில் திராவிடக் கட்சிகளின் சந்தர்ப்பவாதங்களால், ரஜினிகாந்த் போன்ற நடிகர்களின் ஆதரவால் சற்றே தங்கள் இருப்பை நிலைநிறுத்திக் கொள்ள முடிந்த போதிலும்- ஒரு பெரும் சக்தியாக உருவெடுக்க முடியவில்லை. எது தங்களை தடுத்து நிறுத்துகிறது என்பதை அவர்கள் தெரிந்தே வைத்திருக்கிறார்கள். அதுதான் அவர்களுக்கு பெரியார் மீதும், தமிழ்நாடு முற்போக்கு எழுத்தாளர் சங்கத்தினர் மீது எரிச்சல் வருகிறது.
அவர்களுக்கு எல்லாக் காலத்திலும் மூடநம்பிக்கைகளும், ராமருமே ஆதாரமாக இருக்கிறார்கள். அவர்களுக்கு பெரியாரைப் பிடிக்காது. அவர்களுக்கு பாரதியைப் பிடிக்காது. வள்ளலாரைப் பிடிக்காது. வள்ளுவரைப் பிடிக்காது. இந்த மண்ணும், மக்களும் போற்றும்படி வாழ்ந்த மாமனிதர்கள் யாரும் அவர்கள் பக்கம் இல்லை. இவர்கள் அனைவரையும் எழுத்தாளர் சங்கம் தொடர்ந்து கொண்டாடுவதும், போற்றுவதும், மக்கள் மனதில் நிலைநிறுத்துவதும்தான் அவர்களது கோபத்திற்கு காரணம் ஆகிறது.
இந்த 'ஒளிந்திருந்து தாக்குதல்' ஒன்றை தெளிவாக்கி விட்டது. எழுத்தாளர் சங்கம் தாங்கள் சரியான திசையில், மிகச்சரியான பாதையில் அடியெடுத்துச் செல்வதை உறுதிப்படுத்தி இருக்கிறது. எல்லோர் வீடுகளுக்கும் பெரியாரின் கருத்துக்களை கொண்டு செல்ல வேண்டிய அவசியம் இருப்பதை உணர்ந்து இருக்கிறது. எங்கே அவர்கள் ஒளிந்திருந்தாலும், அவர்களை பெரியாரின் கருத்துக்களும், கைத்தடியும் அடையாளம் காட்டிவிடும்.
சிங்கிஸ் ஐத்மாத்தவ்
சாத்தூரில் தமிழ்நாடு முற்போக்கு எழுத்தாளர் சங்கத்தின் சார்பில் மாநில அளவிலான நாவல் கருத்தரங்கம் ஒன்று செப்டம்பர் 21ம் தேதி நடைபெற்றது. 'எழுதப்பட்ட நாவல்களும், எழுத நினைத்த நாவல்களும்' என்ற தலைப்பில் எழுத்தாளர்.எஸ்.ராமகிருஷ்ணன், நாவல் குறித்த தனது வாசிப்பு மற்றும் எழுத்து அனுபவங்களை பகிர்ந்து கொண்டார். பேச ஆரம்பித்தவுடன், ரஷ்ய எழுத்தாளர்.சிங்கிஸ் ஐத்மாத்தவ் காலமாகிவிட்டார் என்பதைத் தெரிவித்து, அனைவரும் அந்த மகத்தான எழுத்தாளருக்கு அஞ்சலி செலுத்த வேண்டிக் கொண்டார். மௌனமாக எழுந்து நின்ற அந்தக் கணங்களில், 'அன்னை வயல்' நாவலின் வசீகரமானப் பரப்பில், அசைந்தாடியக் கோதுமைக் கதிர்கள் தன்னியல்பாக நிழலாடின.
1980களின் பிற்பகுதியில் எழுத்தாளர்.தனுஷ்கோடி ராமசாமி அவர்களிடமிருந்து 'அன்னை வயல்' நாவலை பெற்றுக் கொண்டு, வைப்பாற்றங்கரையோரம் இருந்த கட்டிடங்கள் ஒன்றின் மாடியிலிருந்த எங்கள் சங்க அலுவலகத்தில் சோவியத் வாசனையை முகர்ந்தபடி அந்த புத்தகத்தை படிக்க ஆரம்பித்தேன். யாருமற்ற அந்த இரவில் நான் மத்திய கிழக்கு ஆசியாவின் நிலப்பகுதியில் சஞ்சரிக்க ஆரம்பித்தேன். அறுவடைக் காலங்களில் அந்த மக்கள் வேலை பார்க்கும் காட்சிகள் நமது சொந்த கிராமங்களாவேத் தெரிந்தன. தாயின் பாசம் பெருக்கெடுக்கும் வெளியாக வயல்கள் தென்பட்டன. இராணுவத்துக்குச் சென்ற மகனுக்காக காத்திருக்கும் வாழ்வு துயரமளித்தது. தாய்க்கும், அந்த வயலுக்கும் நடக்கும் உரையாடல்கள் பெருமூச்சுக்களாக வெளிப்பட்டன. எதோ பிரமை பிடித்தபடி ஆகிப் போயிருந்தேன். நினைவுக்கு வராத என் கடந்த காலத்தின் தருணங்களும் அன்னை வயலோடு கலந்திருப்பது போலவே தோன்றியது. அடுத்த சில நாட்கள் பழகிய எல்லோரிடமும் அந்த நாவலைப் பற்றியே பேசிக் கொண்டு இருந்தேன்.
தொடர்ந்து அவரது ஜமீலா, குல்சாரி, முதல் ஆசிரியன் கதைகளை படித்து முடித்த போது சிங்கிஸ் ஐத்மாத்தவ் மிக நெருக்கமான மனிதராகியிருந்தார். அவரோடு நிறைய பேசியது போல ஒரு உணர்வு ஏற்பட்டிருந்தது. ஜமீலாவின் காதல் கொந்தளிப்பும், அமைதியும் கொண்ட மனநிலைகளோடு எழுதப்பட்ட அற்புதமான பாடல் போல இருக்கும். குல்சாரியை சொல்லவே வேண்டாம். ரொம்ப நாட்கள் என் ஜோல்னாப் பையிலேயே இருந்தது. விடிய விடிய நண்பர்களோடு அந்த நாவலைப் பற்றிய பேசிய நாட்கள் எங்கேயும் காணாமல் போய்விடவில்லை. இடதுசாரிச் சிந்தனைகளோடும், கனவுகளோடும் அலைந்து கொண்டிருந்த
எத்தனையோ இளஞர்கள் அவரது கதைகளுக்குள் வாழ்ந்து கொண்டிருந்தனர்.
எஸ்.ராமகிருஷ்ணன் அவரைப் பற்றிச் சொல்லும் போது, பெரிஸ்த்ரொய்க்காவின் பிரச்சாகராய் இருந்தார் என்றும், கோர்பச்சேவுக்கு மிக நெருக்கமானவராய் இருந்தார் என்றும் சில தகவல்களைச் சொன்னார். சோவியத் சிதைந்தபிறகு அவர் குர்கிஸ்தான் நாட்டின் அம்பாசிடராக இருந்தார் என்று இணையதளத்தில் இப்போது படிக்க நேர்ந்தது. இருக்கட்டும். எனது இளமைப் பருவம் சிங்கிஸ் ஐத்மாத்தாவின் எழுத்துக்களோடும் கடந்திருக்கிறது என்பது உண்மை. சோவியத் மீது அளப்பரிய அன்பும், கனவும் உருவாவதற்கு அவரும் காரணமாயிருந்திருக்கிறார் என்பது உண்மை. இழப்பின் வேதனையை கண்கள் குளமாக வாசிக்க வைத்தவர் அவர் என்பது உண்மை. அவரது எழுத்துக்கள், கடந்தகாலத்தை அழைத்துக்கொண்டு வரும் இளமையானவை. மகன் பாடும் போது தாய் அதைப் பற்றி நினைக்கிற இந்த வரிகள் அவருடையது....
"பாடு மகனே, இளைஞனாயிருக்கும் வரை பாடு. பாட்டு மனிதனைத் தூய்மைப்படுத்துகிறது. மக்களை நண்பர்களாக்குகிறது. அப்புறம் எப்போதாவது இந்தப் பாட்டை கேட்பாய், இந்தக் கோடைக்கால மாலையில் உன்னோடு சேர்ந்து பாடியவர்களை நினைவு படுத்திக் கொள்வாய்". இப்படித்தான் சிங்கிஸ் ஐத்மாத்தாவையும் நினைவுபடுத்திக் கொள்கிறேன்.
ஏன், இந்த மரணச் செய்திக்கு முன்பு வரை அவர் இருக்கிறாரா, இல்லையா என்ற பிரக்ஞையே வராமலிருந்தது? சிதைந்து போனது சோவியத் மட்டும்தானா?
சொல்லாமல் சொல்லும் சேதி
நேற்று ஈரானியப் படம் "கலர் ஆப் பாரடைஸ்' (COLOR OF PARADISE) பார்த்தேன். மஜித் மஜிதியின் படம். இதற்கு முன்பு அவரது CHILDREN OF HEAVEN பார்த்திருக்கிறேன். பார்வையாளர்களையும் குழந்தைகளின் உலகத்திற்குள் சஞ்சரிக்க வைக்கிற மிக நுட்பமான கலைஞராயிருக்கிறார். கள்ளமற்ற பார்வை, மௌனம், ஆவல், கனவுகள், விளையாட்டு, ஏக்கம், பரிவு என குழந்தைகளின் அத்தனை வண்ணங்களும் வைத்திருக்கிற சித்திரக்காரர். ஒலிக்குறிப்புகளாலேயே பூனையை விரட்டி, கூட்டிலிருந்து விழுந்து கிடக்கும் பறவையின் குஞ்சை வாஞ்சையோடு பாதுகாக்கும், அந்த விரல்களின் அசைவுகள் படம் முழுக்க நிறைந்திருக்கின்றன.
பாடல்கள் கிடையாது. எந்தச் சண்டையும் கிடையாது. ஆனாலும் தமிழ்க் குழந்தைகளின் கண்கள் திரையை விட்டு அகலவேயில்லை. கண்கள் பனிக்க உட்கார்ந்திருக்கின்றன. கார்ட்டூன்களின் சிறைகளிலிருந்து அவர்களை வெளிக் கொண்டு வந்து சுவாசிக்க வைத்திருக்கிறார் மஜித் மஜிதி. உலகத்தின் குழந்தைகள் எல்லாம் அவரது குழந்தைளை நேசிக்கின்றன.
இந்த திரைப்படம் இன்னொன்றை சொல்லாமல் சொல்வதாய் படுகிறது. புஷ் அறிவித்திருக்கும் பயங்கரவாதிகளின் நிலம் ஒன்றிலிருந்துதான் இப்படி மென்மையான, அழகான திரைப்படங்கள் உருவாகிக் கொண்டிருக்கின்றன. உலகத்தை அழிக்கும் ஆயுதங்கள் அவர்களிடம் இருக்கின்றன என இராக்கிற்கு அடுத்தபடியாய் ஈரானைப் பார்த்து கூச்சலிட்டுக் கொண்டிருக்கும்போதுதான் இந்த color of paradise வந்திருக்கிறது. பயங்கரமாய் அழுகிப் போகும் உடல்களையும், பயங்கரமாய் வெடித்துச் சிதறும் கார்களையும், பயங்கரமாய் வரும் இயந்திர மனிதர்களையும் சளைக்காமல் காட்டி வருகிற ஹாலிவுட்டிலிருந்து இப்படி ஒரு படம் எப்போது வந்திருக்கிறது என்று தெரியவில்லை. பார்வையற்ற அந்தக் குழந்தையின் கைகள் புஷ் எழுப்பிய எல்லா பிம்பங்களையும் அழித்துக் கொண்டே செல்கின்றன.
முன் பக்கம்
