நமது பா.ராவின் மகள் திருமணம்!

“சைக்கிள் ஹேண்டில் பாரில் கூடை சேரை மாட்டி, அதில் இருத்தி, மதர் தெரசா பள்ளிக்கு அழைத்துப் போன மகாதான் நினைவில் நிற்கிறாள். எல்லாம் நேற்று நடந்தது போல இருக்கிறது.” தன் மகள் மகாலட்சுமியின் திருமணத்திற்கான அழைப்பை நம் பதிவர் பா.ரா சொல்ல ஆரம்பித்திருந்த இந்த வரிகளில் காலம், அன்பு, உறவு, வாழ்க்கை என்னும் பெரும் வார்த்தைகளெல்லாம் அலைவீசிக் கிடந்தன. எங்கோ இருக்கிற ஒரு முகம் காணா மனிதன் எப்படி இத்தனை எளிய முறையில் தன்னை அறிய வைக்கவும், அறிந்து தோளில் கை போடவும் கூடுகிறது! ‘பதிவர்’, ‘பா.ராஜாராம்’ என்று உச்சரிப்புகளெல்லாம் கூட மிகுந்த சம்பிரதாயமானவையாக உணர வைப்பதொன்றும் அத்தனை எளிதல்ல. எழுத்துக்களின் வழியே தன் அன்பையும், இதயத்தின் துடிப்பையும் காட்டிவிட பிரயத்தனப்படுபவர்களுக்கு சாத்தியமாகிவிடும் போலிருக்கிறது.  

அதுதான் தமிழ்நாட்டின் எங்கோ ஒரு சிறுகிராமத்தில் நடந்த அவரது மகளின் திருமணத்திற்கு சென்னையிலிருந்தும், பாண்டிச்சேரியிலிருந்தும், கிருஷ்ணகிரியிலிருந்தும், மதுரையிலிருந்தும், திருநெல்வேலியிலிருந்தும், சாத்தூரிலிருந்தும் பதிவுலக நண்பர்களை வரவழைத்திருக்கிறது.
“மாது மக்கா, மகா கல்யாணம். கண்டிப்பா வந்துரணும்” என்று உரிமையோடு போனிலும் அழைத்திருந்தார் பா.ரா. “அண்ணா, முதல் நாளே வந்துருங்க. சிவகங்கையில் ரூம் போட்டு வச்சிருக்கோம்” என இரண்டு நாட்களுக்கு முன்பே சிவகங்கை சென்று பா.ராவுடன் கூடமாட இருந்த பதிவர் சரவணக்குமார் அறிவித்து விட்டார். “தோழர்! பா.ரா மகள் திருமணத்திற்கு வரூவீங்கதானே” என கும்க்கி முந்தின நாள் பேசினார். போகவேண்டும் எனற ஆசையும், ஆவலும் இருந்த போதும் சில சிரமங்களும் இருந்தன. அதே செப்டம்பர் 21ம் தேதிதான் தேவகோட்டையில் எங்கள் சங்கத் தோழர் ஒருவர், அவரது புதுவீட்டில் பால் காய்ப்பதாக அழைத்திருந்தார். அதேநாளில்தான் எழுத்தாளர் மேலாண்மை பொன்னுச்சாமியின் மகளின் திருமணம் ராஜபாளையத்தில். வீட்டிற்கு வந்து பத்திரிகை வைத்திருந்தார். கல்லூரியிலிருந்து நான்கைந்து நாட்கள் லீவில் செப்டம்பர் 20ம்தேதி வந்திருந்த என் மகள் “என்னப்பா, இன்றுதான் வந்திருக்கிறேன். அதுக்குள்ளே கிளம்பணுமா” என்று செல்லமாய் சிணுங்கினாள். மௌனங்களாலும், சிறு புன்னகையாலும் கடந்தபடி கிளம்பினேன். முதல்நாள் காரைக்குடியில் தங்கி, விடிகாலையில் தேவகோட்டையில் சங்கத்தோழரின் புதுவீட்டிற்குச் சென்று, அப்படியே சிவகங்கை போய் பா.ராவின் மகள் திருமணத்தில் செல்வதென வரைபடம் வைத்திருந்தேன். மேலாண்மை பொன்னுச்சாமியை பிறகு பார்க்கும்போது சொல்லிக்கொள்ளலாம். மகளொன்றும் வருத்தப்பட மாட்டாள். பா.ராவின் முகம் பார்க்க வேண்டும் முதலில்.

சிவகங்கையிலிருந்து, திருப்பத்தூர் செல்லும் வழியில் இருந்த சோழபுரம் எனும் அந்த சிறிய ஊரில் மணமகன் வீட்டில் திருமணம். மெயின் ரோட்டை ஓட்டியிருந்த கல்யாணப்பந்தலும், மணமகள் பேரில் ‘மகாலட்சுமி’ என்றிருந்ததும் ‘இங்குதான்’ என உறுதிகொள்ள வைத்தது. கும்க்கி என்னை அடையாளம் கண்டு வாசலுக்கு வந்து வரவேற்கவும், அகநாழிகை பொன்.வாசுதேவன், மணிஜி, ஜெரி ஈசானந்தா, சிவாஜி சங்கர், அக்பர் என ஒவ்வொருவராய் அருகில் வந்து பிரியத்தோடு அறிமுகம் செய்து கொண்டார்கள். பத்மா அவர்கள் வந்திருப்பதாய்ச் சொன்னார்கள். அவர்களிடம் சில வார்த்தைகள் பேசுவதற்குள் ராஜசுந்தரராஜன் அவர்களைப் பார்த்தேன். அருகில் போய்  அறிமுகம் செய்துகொண்டேன். இன்னும் சில நண்பர்கள் வந்து பேசினார்கள். கல்யாணப்பந்தலில் இருக்கும் இயல்பான சத்தங்களில் சரியாகக் கேட்க முடியவில்லை. திருமணம் முடிந்து, மணமக்கள் மேடையில் வாழ்த்துக்களை பெற்றுக்கொண்டு இருந்தனர். மதுரையிலிருந்து கார்த்திகைப் பாண்டியன், ஸ்ரீதர், மதுரை சரவணன் ஆகியோர் வந்துவிட்டுச் சென்றதாய் சொன்னார்கள். கலகலப்புக்கும் பரபரப்புக்கும் மத்தியிலும் எனக்குத் தோன்றியது இதுதான். ‘இவர்களுக்கும் என்னைப் போலவே, அவரவர்க்கென்ற பணிகளும், சிரமங்களும் இருக்கத்தானே செய்திருக்கும். அவைகளையெல்லாம் விட்டுத்தானே இங்கு வந்து கூடி நிற்கின்றனர்’. இதற்கெல்லாம் ஆதாரசுருதியான முகம் காண ஆவலாயிருந்தேன்.

 

பட்டு வேட்டிச் சட்டையில் அங்குமிங்குமாய் இருந்த மனிதரிடம் சென்று கும்க்கி பேசினார். சட்டென்று திரும்பியவர், “மாது மக்கா” எனக் கட்டிப் பிடித்துக்கொண்டார். “ரொம்ப சந்தோஷம் மக்கா” என சிரித்தார். வாழ்வின் மெல்லிய இழைகளை, புதிர்களின் அழகை, கடந்த காலத்தின் வெளியை எல்லாம் எழுதி எழுதித் தந்திருந்த அந்த மனிதரைப் பார்த்துக்கொண்டே இருந்தேன். லௌகீக வாழ்வை சுமந்த பறவையாய் படபடத்துக்கொண்டிருந்தார். தன் துணைவியாரை அறிமுகப்படுத்தினார். “வாங்க மக்கா” என மணமேடைக்கு அழைத்துச் சென்றார்.  மகாவிடம் “மாதவராஜ்” என கைகாட்டினார். முகமெல்லாம் மலர்ந்து “வாங்க” என சிரித்தாள். தன் உலகத்தை இந்த மனிதர் தன் குழந்தைக்கு எப்படி ஊட்டியிருக்கிறார் என்பதை அறிய அந்தச் சிறுகணமே போதும். மணமக்களை வாழ்த்தி இறங்கிய போது பெரும் நிறைவிலும் சந்தோஷத்திலும் திளைத்திருந்தேன். 

மண்டபங்களில் திருமணங்களைப் பார்த்து பார்த்து பழகிப்போயிருந்த இந்த நாளில், அந்தப் பந்தலும், “கல்யாண வளையோசை கேட்டு” என்னும் பழைய பாடலும், சூழ்ந்திருந்த கிராமத்து மக்களும் ஆசுவாசமாயிருந்தனர். சரவணக்குமார் வாசலில் உட்கார்ந்து மொய் எழுதிக்கொண்டு இருந்தார். மணிஜி, கும்க்கி, அக்பர், சிவாஜி சங்கர், பொன்.வாசுதேவன், ராஜசுந்தரராஜன் ஆகியோருடன் வெளியே சென்று பேசிக்கொண்டு இருந்தோம். கேலி, கிண்டல், சிரிப்பு என கடந்த பேச்சுக்களின் ஊடே பா.ரா வந்து போய்க்கொண்டே இருந்தார். பா.ராவின் கவிதைகள் ஆனந்தவிகடனில் வரத் துவங்கியது, அவரது முதல் கவிதைத் தொகுதி வந்தது குறித்தெல்லாம் பொன்.வாசுதேவன் பகிர்ந்து கொண்டிருந்தார். ஜெரி ஈசானந்தாவின் விருந்தோமபலை வியந்தும், உற்சாகப்படுத்தியும் பேசினார். காமராஜும் சாத்த்தூரிலிருந்து வந்துவிட்டிருந்தான். நேரம் போவதே தெரியாமல் இருந்தவர்களுக்கு மதிய உணவுக்கான அழைப்பு வந்தது. எனக்குப் பாயாசம் ரொம்பப் பிடித்திருந்தது. மனநிலையை உணவும் பிரதிபலிக்கத்தானே செய்கிறது.  

பா.ராவும், மகாவும் உறவினர்களோடு பேசிக்கொண்டு இருந்தனர். பந்தலுக்கு வெளியே, ரோட்டுக்கு எதிர்புறம் விரிந்து கிடந்த புல்வெளியில் உட்கர்ந்து மறுபடியும் பேசிக்கொண்டு இருந்தோம். வெயில் இல்லை. சிறிது நேரத்தில் வேன் ஒன்றில் சிவகங்கை வந்து, நண்பர்கள் ஏற்கனவே தங்கியிருந்த ரூம்களுக்கு வந்து சேர்ந்தோம். கிட்டத்தட்ட அனைவரும் தூங்கிப் போயிருக்க, நானும் கும்க்கியும் பேசிக்கொண்டு இருந்தோம். இடையிடையே சரவணமாரும், சிவாஜி சங்கரும் வந்து பேசினர். அக்பர் விடைபெற்றுக்கொண்டார். பின் ஒவ்வொருவராக எழுந்து வந்து, ஊர் செல்லத் தயாராகினர். மணமகள் வீட்டிலிருந்து திரும்பவும், மணமகன் வீட்டிற்கு மகாவை அனுப்பி வைத்துவிட்டு பா.ரா வந்தார். சென்னை மக்கள் பொன்.வாசுதேவன், ராஜசுந்தரராஜன், மணிஜீ கிளம்பினர். அவர்களோடு லீவு முடிந்து சவுதிக்குச் செல்லத் தயாராக நின்றார் சரவணக்குமார். “அண்ணா, சந்திப்போம்” என அவர் சொன்னபோது வலித்தது. இரண்டு வாரத்துக்கு முன்பு ஒரு சனிக்கிழமை சாத்தூருக்கு அவர் வந்து ஐந்தாறு மணி நேரத்துக்கும் மேலே என்னோடு பேசியிருந்ததெல்லாம் நிழலாடியது. அன்று நானும் அவரும் மழையில் நன்றாக நனைந்து போயிருந்தோம். “இனும எப்ப பாக்கலாம் தம்பி,” என்றேன். “அடுத்த வருஷம்ணே” எனச் சொல்லி நடந்துகொண்டிருந்தார். தொலை தேசங்களில் பணிபுரியும் இம்மனிதர்கள் எவற்றையெல்லாம் இங்கிருந்து எடுத்துச் செல்கிறார்கள்...

 

இறுதியாக கும்க்கியும், காமராஜூம், நானும் கிளம்பத் தயாரானோம். “மக்கா, இருங்க மக்கா, பேசிக்கொண்டு இருப்போம் மக்கா” என பா.ரா விடமாட்டேன் என்றார். அவர்களிருவரும் தாங்கள் கண்டிப்பாய் போக வேண்டியிருப்பதைச் சொல்ல, நான் “இருக்கேன் மக்கா” என்றேன். கையைப் பிடித்துக்கொண்டார். அவரது கை அப்படி ஒரு மிருதுவாக இருந்தது. சொன்னேன். காமராஜையும், கும்க்கியையும் அனுப்பிவிட்டு, சில வேலைகள் இருப்பதாகவும், முடித்துவிட்டு வருவதாகவும் சென்றார் பா.ரா. தனியாகவும், அமைதியாகவும் போன அந்த அறையின் மூச்சை நான் மட்டும் கேட்டுக்கொண்டு இருந்தேன். அன்றைய நாளின் ஒவ்வொரு கணமும் அசைந்தாடிக்கொண்டு இருந்தது. யார் இவர்கள், எங்கு சந்தித்தோம், என்ன உறவு, குரல் என்பது என்ன, எழுத்து என்பது என்ன, முகம் என்பது என்ன என்றெல்லாம் தோன்றிக்கொண்டு இருந்தது.  

“என்ன மக்கா” என்று பா.ரா வந்தார். “நா கற்பன செஞ்சு வச்ச மக்கா நீங்க இல்ல, உங்க எழுத்தில் நான் வேறொருத்தரை வச்சிருந்தேன்” என்றார். இதேயேதான் எனக்கும் சொல்லத் தோன்றியது. நான் கறபனை செய்து வைத்த உருவம் அவரும் இல்லைதான். பேசிக்கொண்டே இருந்தோம். மகாவின் திருமணம், குடும்பச் சிரமங்கள், மகாவின் அன்பு என அவர் பேசப் பேச ஒரு கணத்தில் உணர்ந்தேன், நான் மனதில் வைத்திருந்த பா.ராவும் இவரும் ஒன்றுதான் என்பதை. எழுத்து, முகம் குறித்த மர்மங்கள் உடைந்து போயிருந்தது. நான்கைந்து நாட்களான வேலையும், தூக்கமும் அவர் கண்களில் தெரிந்தது. என் மீது வைத்திருந்த அன்பில் தன் களைப்பைத் துடைக்க சிரமப்பட்டார். “மக்கா, கடைசி பஸ்ஸில் கிளம்புறேன்” என சட்டென்று விடைபெற்றேன். “என்ன மக்கா” என்றார். “நல்லா ரெஸ்ட் எடுங்க. சந்திப்போம்.” என்றேன். பஸ் ஏற்றி அனுப்பி வைத்து டாடா சொல்லும் போது அந்த இருளில் பா.ராவின் உருவம் தெளிவாகத் தெரிந்தது.  

வீட்டிற்கு அதிகாலை 3.30 மணிக்கு வந்து சேர்ந்தேன். தூங்கிக்கொண்டு இருந்த என் மகளைப் பார்த்தேன். காலம் எவ்வளவு வேகமாய் ஓடிக்கொண்டு இருக்கிறது. மகா நினைவுக்கு வந்தாள். பா.ரா நினைவுக்கு வந்தார். முகம் பார்த்து பேசிக்கொண்டு இருந்தார். “ரொம்ப நிறைவா இருக்கேன் மக்கா இன்றைக்கு, இனி மகாவின் வாழ்க்கைதான். அவ நல்லாயிருக்கணும். சந்தோஷமாயிருக்கணும்” என்று அவர் என்னோடு பேசிக்கொண்டு இருந்தார். 

சந்தோஷமாயிருப்பாள் மகா! நம் அனைவரின் அன்பிலும், வாழ்த்திலும் நிறைவாயிருப்பாள். 

*

திருமண நிகழ்வின் போட்டோக்களை கும்க்கியும், சிவாஜி சங்கரும் அனுப்பி வைத்திருந்தனர். அவர்களுக்கு நன்றி. கும்க்கி அந்த மெயிலில் இப்படிக் குறிப்பிட்டு இருந்தார்:

“எழுத்துக்கும், பேச்சுக்கும்,செயலுக்கும் எந்தவொரு துளி வித்தியாசமும் காணக்கிடைக்காத பா.ரா வின் அன்பிற்கு நன்றி சொல்வதில் உடன்பாடில்லை...ஈடாக என்ன செய்துவிட முடியும் என மலைப்பாக இருக்கிறது.

“வாடா மாப்ள., மகா கல்யாணத்துக்கு நேரத்தோட வந்துருடா. சாபிட்டியாடா., சரக்கு ஏதாச்சும் போடுறியா மாப்ள” என்று அவசரமாக பர்சை எடுக்கும் பாராவின் குரலும், “நீங்க சொல்லனுமா மாமா, விடியகாலையில மொத ஆளா நிப்பேன் மாமா எல்லாம் சாப்டாச்சு மாமா நீங்க ஆகவேண்டியத பாருங்க” என்று பதிலிருக்கும் சொந்தங்களின் குரலும் இன்னமும் காதில் ஒலித்துக்கொண்டேயிருக்கிறது.

அவசர நொடிகளில் தத்தமது காரியங்களுக்காக எதைக்குறித்தும் சிந்திக்க திராணியற்று ரிலே ரேஸ் ஓடிக்கொண்டிருக்கும் மனிதர்களையே பார்த்து பார்த்து அலுத்துப்போன என்னைப்போன்ற நபர்களுக்கு பார்க்கிற இடத்திலெல்லாம் அன்பால் நனைக்கிற பா.ரா போன்ற மனிதர்களால் நிரம்பியிருக்கிற ஊரில் ஏதேனுமொரு சொந்தமாக பிறக்காமல் போய்விட்டோமோ என ஏக்கமாகத்தான் இருக்கிறது.”

ஆம் கும்க்கி, பா.ரா போன்ற மனிதர்களால்தான் இப்படியான ஏக்கங்களைத் தரமுடியும்!

*