எழுதி எழுதி கீழ்செல்லும் ஜெயமோகனின் கை!

முன்னர் ஒருமுறை சிவாஜி கணேசனுக்கு நடிக்கவேத் தெரியாது என்றார். பிறகு பெரியாரின் சுயமரியாதை இயக்கத்தை கடுமையாக கிண்டலடித்தார். கொஞ்ச காலத்துக்கு முன்புகூட திராவிட இலக்கியத்தை சகட்டு மேனிக்கு தாக்கி சர்ச்சையை கிளப்பினார். ஜெயமோகன் தன்னுடைய எழுத்து வேலைகளுக்கு ஊடாக இப்படிப்பட்ட "கருத்துப்போராட்டங்'களையும் அவ்வப்போது நிகழ்த்திக் கொண்டேயிருப்பார். அதற்கு எதிரான வினைகளில் தனது இருப்பை அனைவருக்கும் உணர்த்திக்கொள்ளும் யுக்தியாகவே இதனை வைத்திருக்கிறார். ஆயிரமாயிரம் பக்கங்களில் எழுதித் தீர்த்தாலும், ஜெயமோகன் அவரது கதைகள் குறித்து பேசப்பட்டதைக் காட்டிலும், இப்படிப்பட்ட விவகாரங்களில்தான் அதிகம் அடிபட்டவராக இருக்கிறார்.

இப்போது இன்னொன்றும் புரிகிறது. தன்னை மட்டுமில்லாமல், தான் முன்வைக்கும் வம்பையும் அவர் நிலைநிறுத்திக் கொள்ளப் பார்ப்பதுதான் அது.மிக ஆழமான தத்துவார்த்த நுட்பங்களும், கடின ஆய்வுகளால் வரலாற்றின் இருட்டிலிருந்து எடுத்துக் கொண்டு வரப்பட்ட உண்மைகளும் பின்னிப் புனையப்பட்ட வாதமாக அது தோற்றமளிக்கும். எளிமையாக முன் இருக்கும் ஒன்றின் மீது ஏராளமான வார்த்தைகளைக் கொட்டி விஸ்வரூப'மாக்கி, யாரும் இதுவரை சொல்லாத ஒன்றை இவர் எதோ ரொம்ப சீரியஸாக முன்வைத்திருப்பது போல காட்டிக்கொள்வார். அவரது ஞானத்தையும், தர்க்கத்தையும் யாரும் குறைத்து மதிப்பிட்டுவிடக் கூடாது என்கிற கவனமும் அந்தவகையான எழுத்துக்களில் மிதமிஞ்சி இருக்கும். இப்படி இவர் இழுக்கும் வம்பு திட்டமிட்டு உருவாக்கப்படுகிறது. அதற்கென அரசியலும், உள்நோக்கமும் தெளிவுற வைத்துக் கொண்டுதான் ஒரு முஸ்தீபோடு அவர் தயாராகிறார். எல்லாவற்றையும் அறிய முயல்கிற சாதகனாகவே தன்னை அடக்கத்துடன் காட்டிக்கொள்ளும் கபடத்தையும் நிகழ்த்துவார். ஆனால் எல்லாம் தனக்கு மட்டுமே தெரியும் என்கிற
தொனி ஒவ்வொரு எழுத்திலும் உறைந்து இருக்கும்.

இந்த தேசத்தில் பல தொடர் குண்டுவெடிப்புகள் நிகழ்ந்திருக்கிற சமயத்தில் அவரது "எனது இந்தியா' கட்டுரை வெளியாகி இருக்கிறது. அதில் உள்ள வரிகளில் கோல்வார்கர், சவார்க்கர் மற்றும் நீதிமன்றத்தில் கோட்சேவின் குரலும் கோரஸாய் சேர்ந்து ஒலிக்கின்றன. இதுதான் சமயம் என இஸ்லாமிய எதிர்ப்பும், இந்து தேசீயத்தின் மாண்பும் ஒவ்வொரு எழுத்திலும் ஒருசேர கட்டமைக்கப்பட்டிருக்கிறது. தேசத்தின் இறையாண்மைக்கு ஊறு விளைவிக்கும் விதமாக சிற்றிதழகள் இந்தப் பிரிவினைவாதிகளுக்கு ஆதரவாக குரல் கொடுப்பதாகவும், அருந்ததிராய் போன்ற அறிவுஜீவிகள் முல்லாக்களுக்கு ஆதரவாக புரட்சிக்கட்டுரைகள் எழுதுவதாகவும், சாதாரண முஸ்லீமும் போராளியாகும்படியாக மதரீதியாக கட்டளையிடப்படுவதாகவும் அளந்து கொண்டே போகிறார். அண்டை நாடுகளிலிருந்து அச்சுறுத்தல் வந்து கொண்டே இருக்கிறதாம் (அமெரிக்காவிலிருந்து அன்பும் நட்பும்தான் வருகிறது போலிருக்கிறது). காஷ்மீரில் உள்ள முஸ்லீம்கள் தாலிபான் அரசைத்தான் வேண்டுமென்கிறார்களாம். இஸ்லாம் என்பது ஒரு அடிப்படையில் தேசீய கற்பிதமாம். உலகம் பூராவும் மூஸ்லீம்கள்
இப்படித்தான் இருக்கிறார்களாம். மூஸ்லீம்களின் இத்தனை வெறியூட்டல்களுக்குப் பின்னரும் அவர்கள் இங்கு வியாபாரம் செய்யவும், அன்றாட தொழில்கள் செய்யவும் வாய்ப்புகள் அளிக்கப்படுவது கண்டு ஜெயமோகனுக்கு ஆச்சரியமும் வருகிறது. இப்படி ஒரு குறிப்பிட்ட மக்கள் மீது வெறுப்பு ஏற்படும்படியான பாசிச சித்தாந்தத்தை ஜனநாயகத்தின் பேரில் நிறுவ முய்ற்சிப்பதில்தான் ஜெயமோகனின் தனித்திறமை வெளிப்படுகிறது.

இந்த தேசத்தில் தன் உரிமைக்காக கிளர்ந்தெழும் ஒரு குரல் கூட முற்றிலும் உதாசீனம் செய்யப்படுவதில்லை என்கிறார். எதுவும் எளிதில் நிகழாதென்பதனால் எதுவுமே நிகழவில்லை என்ற பிரமையை அளிப்பது ஜனநாயகம் என்று அற்புதமாக ஒரு தர்க்கத்தை உணமை போலும் ஆக்குகிறார் ஜெயமோகன். அதாவது குஜராத், ஒரிஸ்ஸாவில் இந்து வெறியர்கள் எளிதில் நிகழ்த்திய காட்டுமிராண்டித்தனத்திற்கு, வன்முறைகளுக்கு எதிராக தீர்வு எளிதில் நிகழாவிட்டாலும்,
மெல்ல நிகழும் என்பதுதான் அவர் சொல்லாமல் சொல்லும் செய்தி. அப்படி இருக்கும்போது இந்த ஜனநாயகத்தை ஏன் மறுத்து இவர்கள் இப்படி வெடிகுண்டுகள் வைக்கிறார்கள் என்பதுதான் கட்டுரையில் எழுதாமல் எழுப்பும் கேள்வி.

இப்போது அவரிடம் நமக்கு சில கேள்விகள் எழுகின்றன. முஸ்லீம்களின் பயங்கரவாதத்தை விலாவாரியாக நீட்டிய ஜெயமோகன் ஒரு வார்த்தை கூட இந்து பயங்கரவாதிகளைப் பற்றி வாய் திறக்கவில்லை? ("எங்களை சிமியுடன் ஒப்பிட என்ன துணிச்சல் வேண்டும். நாங்கள் தேசீயவாதிகள்" என்று இரண்டு வாரத்துக்கு முன் ஒரிஸ்ஸாவில் கிறித்துவர்கள் தாக்கப்பட்ட போது அறிக்கைவிட்ட பஜ்ரங்தள் அமைப்பாளர் பிரகாஷ் ஷர்மாவை ஜெயமோகனுக்குத் தெரியாது என்பதை நம்புவோமாக!) எளிதில் எதுவும் இந்த ஜனநாயகத்தில் சிலருக்கு மட்டும் நிகழ்கிறதே எப்படி? "எனது இந்தியா' என்று தலைப்பு வைத்திருக்கிறீர்களே, ஏன் "நமது இந்தியா" என தலைப்பு வைக்கவில்லை? இந்து என்பது மட்டும் தேசீய கற்பிதம் இல்லையா? அமெரிக்கா, ஈராக் மீது இராணுவ நடவடிக்கை எடுத்து லட்சக்கணக்கான அப்பாவி மக்களை கொன்று குவித்ததற்கு எதிராக இந்த ஜனநாய்கவாதி தனது வார்த்தைக் கிடங்கிலிருந்து ஏன் ஒன்றைக்கூட எடுத்து
உபயோகிக்கவில்லை? இன்னும் வரிக்கு வரி, வார்த்தைக்கு வார்த்தை நம்மால் கேள்விகள் எழுப்ப முடியும். ஒன்று தெளிவாகவும் அப்பட்டமாகவும்
புரிந்துவிட்டது. இந்துத்துவா என்னும் ஜெயமோகனின் சதை ஆடியிருக்கிறது. நம்மோடு தினசரி பேசிப் பழகிக் கொண்டிருக்கும் ஒரு எளிய முஸ்லீமையும்
சந்தேகத்தோடு பார்க்க வைக்கும் எழுத்தாக ஆடித் தீர்த்திருக்கிறது.

இப்படி எழுதுவதால் நானும் இந்த தேசத்தின் இறையாண்மைக்கு எதிரானவன் என்றும், மூஸ்லீம் தீவீரவாதத்தை ஆதரிப்பவன் என்றும் ஒற்றை வரியில்
ஜெயமோகன் சொல்லிவிடக் கூடும். Final Solution என்னும் ஆவணப்படம்தான் நினைவுக்கு வருகிறது. படத்தின் ஆரம்பத்தில் கிண்டர் கார்டனில் படித்துக்
கொண்டிருக்கும் இஜாஸ் நம்மோடு பேசுகிறான். தாயையும், தந்தையையும் கொன்று, அன்பும், பாசமும் மிக்க தன் சகோதரியை கண்முன்னால்
நிர்வாணப்படுத்தி கூட்டம் கூட்டமாய் சிதைத்த கொடுமைகளை பார்த்தவன் அவன். அதைத் தொடர்ந்து கலவரங்களும், அதன் கொடுமைகளும் காட்சிகளாக நம்மை பதற வைக்கின்றன. படத்தின் இறுதிக்காட்சியில் மீண்டும் இஜாஸ் வருகிறான். "நீ என்னவாகப் போகிறாய்" என்று அவனிடம் கேள்வி கேட்கப்படுகிறது. 'இராணுவ வீரனாக வேண்டும்" என்கிறான். "எதற்கு இராணுவ வீரனாக ஆசைப்படுகிறாய்?" என்று அடுத்த கேள்வி. "இந்துக்களை கொல்வேன்". "ஏன் கொல்வாய்?' "அவர்கள் எங்களை அழித்தார்கள்" "நான் இந்துதான்.என்னைக் கொல்வாயா?" என்கிறார் படத்தின் இயக்குனர் ராகேஷ் ஷர்மா. "இல்லை... மாட்டேன்." "ஏன்?..நானும் இந்துதான்." "இல்லை.நீங்கள் இந்து இல்லை...அவர்கள்தான் இந்துக்கள்". படம் இந்தப் பதிலோடு முடிவடைகிறது. பெரும்பான்மை வகுப்புவாதத்திற்கும், சிறுபான்மை வகுப்புவாதத்திற்கும் இடையில் உள்ள முரண்பாட்டை நுட்பமாக உணர்த்தியதோடு, பெரும்பான்மை சமூகம், சிறுபான்மை சமூகத்தை அரவணைத்துச் செல்வதில்தான் அன்பும், நேசமும் மலர முடியும் என்பதையும் இறுதி முடிவாக சொல்லப்பட்டிருக்கிறது. இதைத்தான்
முற்போக்காளர்கள் இங்கு திரும்ப திரும்பச் சொல்லிக்கொண்டு இருக்கிறார்கள். அதுதான் தீவீரவாதத்தையும், பயங்கரவாதத்தையும் தனிமைப்படுத்துவதற்கான வழி. குறிப்பிட்ட சிலரை காரணம் காட்டி ஒட்டுமொத்த சமூகத்தின் மீது வெறுப்பை வளர்ப்பது பாசிசத்தின் வழி. இங்கே இந்துத்துவாவின் வழி.

இதை அம்பலப்படுத்துவதால்தான் மிஸ்டர்.ஜெயமோகனுக்கு முற்போக்கு எழுத்தாளர் சங்கம் மீது கடுமையான எரிச்சல் வருகிறது. தனது அடுத்த வம்பைதீராநதி பத்திரிக்கையிலிருந்து ஆரம்பித்திருக்கிறார். அவரது "உட்கார்ந்து யோசிக்கும்போது ஒரு நகைச்சுவை தொடர்' அபத்தமும், வக்கிரமும் நிறைந்ததாய் இருக்கிறது. முற்போக்கு எழுத்தாளர் சங்கத்தின் தலைவர்களையும், எழுத்தாளர்களையும் அவர் சித்தரித்திருக்கிற விதம் ஞானமும், பக்குவமும் கொண்ட ஒரு எழுத்தாளரின் சிந்தனைகளாக இல்லை. ஆரோக்கியமான இலக்கிய உறவுகளுக்கும், உரையாடல்களுக்கும் இதுபோன்ற அருவருப்பான நையாண்டிகள் ஒருபோதும் உதவாது. (கா.நா.சுவுக்கும், புதுமைப்பித்தனுக்கும் இடையில் நடந்த இலக்கிய சர்ச்சைகள் இப்போது படித்தாலும் இலக்கிய அழகும், அர்த்தமும் கொண்டவைகளாக இருக்கின்றனவே!) முற்போக்கு எழுத்தாளர்களைத் தாண்டி இன்னும் பல கவிஞர்களையும், எழுத்தாளர்களையும் கூட சகட்டுமேனிக்கு
உருவகப்படுத்தி கேலி செய்திருக்கிறார். உயிர்மை ஆசிரியரும், கவிஞருமான மனுஷ்யபுத்திரனுக்காக அவர் பயன்படுத்தியிருக்கிற குறியீடான வார்த்தைகள் மனிதத்தன்மையற்றவைகளாக இருக்கின்றன. இப்படியெல்லாம் சமகாலத்து படைப்பாளிகளையும், இலக்கியவாதிகளையும் மட்டம் தட்டுவதாலும்,
கொச்சைப்படுத்துவதாலும் இவருக்கு என்ன திருப்தி ஏற்படப் போகிறது என்று தெரியவில்லை.

இலக்கியத்திலும், தேசீயத்திலும் நவீனம் பேசுகிற இவர் இன்னும் நாகரீகம் தெரியாதவராகவே இருக்கிறார். இவருக்கு வேண்டுமென்றால் "யானை'
மண்டையாகவே இருந்துவிட்டுப் போகட்டும். அதற்காக, அருந்ததிராயை 'குருவி மண்டை' என்று சொல்வதா? எந்த எழுத்தாளனும் இப்படி தாழ்ந்து போக மாட்டான். என்ன செய்ய? எழுதி எழுதி கீழே செல்கிறது ஜெயமோகனின் கை.

முன் பக்கம்