நாலு தட்டு

 

 

நான்கு புரோட்டா சாப்பிட்டுவிட்டு, காசு இல்லாமல் நின்றான் அந்தச் சிறுவன். அந்த மவனே, இந்த மவனே என்று கெட்ட கெட்ட வார்த்தைகளால் தன் ஆத்திரத்தை தீர்த்துப் பார்த்த ஓட்டல்காரருக்கு அடங்கவில்லை. எதிரே இருந்த காவல்நிலையத்திற்கு இழுத்துச் சென்று, ‘இவனை நாலு தட்டு தட்டுங்க சார்...’ என்று இன்ஸ்பெக்டரிடம் புகார் செய்தார்.

 

அடுத்த நாள் காலை, கான்ஸ்டபிள் ஒருவன் ஒட்டல் வந்து, “ஐயா, நீங்க கொண்டு வந்த பையன் ஸ்டேஷன்லதான் இருக்கான். அவனுக்கு ஒரு நாலு தோச கொடுத்து அனுப்புங்க.” என்றார். இதென்னடா வம்பு என நினைத்த ஓட்டல்காரர், தோசையை கொடுத்து அனுப்பினார். மதியம் இன்னொரு கான்ஸ்டபிள் வந்து “அந்த தம்பிக்கு மதியச் சாப்பாடு கொடுத்தனுப்புங்க...” என்றார். வேறு வழியில்லாமல் முனகிக்கொண்டே கொடுத்தனுப்பினார் ஓட்டல்காரர்.

 

இரவும் அதுபோலவே கட்டளை காவல் நிலையத்திலிருந்து வரவும், நான்கு புரோட்டாக்களை பார்சல் செய்துகொண்டு ஓட்டல்காரரே காவல் நிலையம் எடுத்துச்சென்று “என்ன சார் இது...! நாலு தட்டு தட்டி அவன விட்டுருவீங்கன்னு பாத்திங்கன்னா... இப்படியே இங்கேயே வச்சிக்கிட்டு... இதென்ன சார் நியாயம்...?’ என்று மெல்ல இன்ஸ்பெக்டரிடம் தன் வருத்தத்தை தெரிவித்தார்.

 

“இப்பத்தானே அவன விட்டுருங்கன்னு சொல்லியிருக்கீங்க.... சாப்பிட்டு முடிச்சவுடன அனுப்பி வச்சிர்றேன்..” என்றார் இன்ஸ்பெக்டர். இந்த அளவோடு பிரச்சினை முடிந்ததே என்று நிம்மதியடைந்த ஓட்டல்காரருக்கு “அவனோட ஊரு மதுரப்பக்கமாம். பஸ்செலவுக்கு பணம் கொடுத்துருங்க..”  என்று நாலாவது தட்டு விழுந்தது.

 

*